Συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) την 1η Ιανουαρίου 1981, μια ένταξη η οποία συνδυάστηκε με ισχυρές πολιτικές και οικονομικές προσδοκίες που είχαν σχέση με την εμπέδωση της δημοκρατίας, τη στήριξη της χώρας έναντι των παράνομων διεκδικήσεων και απειλών της Τουρκίας και την οικονομική ευημερία του Ελληνικού λαού. Δυστυχώς 40 χρόνια μετά καμιά από τις προσδοκίες αυτές δεν εκπληρώθηκε. Το αντίθετο μάλιστα.
1.Ειδικότερα η οικονομική αλληλεγγύη της ΕΟΚ προς την Ελλάδα επικεντρώθηκε στη χρηματοδοτική ενίσχυση της χώρας μέσω των Ευρωπαϊκών Διαθρωτικών Ταμείων με στόχο την αύξηση της αγοραστικής δύναμης του ελληνικού πληθυσμού προκειμένου αυτός με τη σειρά του να δαπανήσει τα ποσά αυτά αγοράζοντας ευρωπαϊκά προϊόντα στηρίζοντας έτσι τις βιομηχανίες της Γερμανίας, της Γαλλίας και των άλλων χωρών του ευρωπαϊκού σκληρού πυρήνα. Όπερ και εγένετο.
2.Ακολούθησε η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη η οποία λόγω των θεσμικών της ελλειμμάτων και της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της εμβάθυνε την οικονομική και πολιτική εξάρτηση της χώρας από τις Βρυξέλλες και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και αύξησε υπέρμετρα τον δανεισμό του Ελληνικού κράτους από τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Και όλα αυτά εν γνώσει των εποπτικών αρχών της ΕΕ οι οποίες αν και έβλεπαν την υπερχρέωση της Ελλάδας έκαναν τα στραβά μάτια γιατί η Ελλάδα με τα δανεικά προχωρούσε σε αθρόες εισαγωγές από Γερμανία και Γαλλία, αυξάνοντας έτσι το επονείδιστο χρέος (odious debt).
Όπως προκύπτει από την Έκθεση 10/110 του ΔΝΤ της 5ης Μαΐου 2010 (σελ.125) το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος από 186 δις ευρώ το 2004 έφτασε στα 427 δις ευρώ το 2010.
Ειδικότερα για το ίδιο διάστημα το δημόσιο χρέος από 131 δις ευρώ έφτασε στα 329 δις ευρώ και το ιδιωτικό χρέος από 55 δις ευρώ έφτασε στα 98 δις ευρώ.
Μάλιστα η χρηματοδότηση των νοικοκυριών στο διάστημα 2004-Ιούλιος 2009 για στεγαστικά δάνεια και καταναλωτική πίστη από 52,5 δις ευρώ έφτασε στα 118,3 δις ευρώ, ήτοι αυξήθηκε κατά 65,8 δις ευρώ (Ισοτιμία 31/1/2010 σελ. 70).
Μεγάλο μέρος από τα 19,4 δις ευρώ των παραπάνω καταναλωτικών δανείων, κατευθύνθηκε στην αγορά αυτοκινήτων με αποτέλεσμα το διάστημα 2004-2009 να πωληθούν στην Ελλάδα 1.860.602 αυτοκίνητα, ήτοι κατά μέσο όρο ετησίως 265.800 αυτοκίνητα (Ναυτεμπορική 9/8/2010 σελ. 17). Έτσι αποδεικνύεται ότι ο Ελληνικός λαός υπερχρεώθηκε προκειμένου να στηρίξει τις εξαγωγές των γερμανικών και άλλων ευρωπαϊκών εργοστασίων στην Ελλάδα!!!
Από την Εισηγητική Έκθεση του Προϋπολογισμού 2014 (σελ.142) προκύπτει ότι κατά την περίοδο 1992-2009, δηλαδή πριν την ένταξη της χώρας στα μνημόνια, οι δαπάνες εξυπηρέτησης χρέους της Κεντρικής Διοίκησης ανήλθαν στο αστρονομικό ποσόν των 429,6 δισ. ευρώ!!! Ναι, αυτό το ποσόν είχε πληρωθεί επί 18 συναπτά έτη. Και στο ποσό αυτό δεν περιλαμβάνονται εκατοντάδες δις ευρώ που καταβλήθηκαν για εξόφληση βραχυπρόθεσμων τίτλων.
Όμως παρά ταύτα το 2010 πριν την ένταξη στα μνημόνια η χώρα είχε δημόσιο χρέος 329 δισ. ευρώ.
Αυτό το χρέος είναι καραμπινάτο επονείδιστο χρέος, δημιουργήθηκε από τη συμπαιγνία της ντόπιας οικονομικής και πολιτικής ελίτ με τις εποπτικές αρχές της Ε.Ε. και το οικονομικό και βιομηχανικό σύμπλεγμα του ευρωπαϊκού σκληρού πυρήνα, προκειμένου να πωλούν πάσης φύσεως μηχανήματα, εμπορεύματα, υπηρεσίες και υπερτιμολογημένους στρατιωτικούς εξοπλισμούς στην Ελλάδα. Δεν πήγαν λοιπόν τα δανειακά αυτά κεφάλαια για σκοπούς υπέρ του Ελληνικού λαού και του έθνους.
Αυτό άλλωστε το συνομολόγησε ο τότε Πρόεδρος του Eurogroup Ζ.Κ. Γιουνκέρ δηλώνοντας ότι παρότι γνώριζε την υπερχρέωση της Ελλάδας δεν μιλούσε καθώς «η Γαλλία και η Γερμανία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους στην Ελλάδα» (Το Κέρδος 9/10/2010) και το επιβεβαίωσε ο Ομπάμα στα Απομνημονεύματά του (Τα Νέα-in.gr 16/11/2020).
3.Και όταν η Ελλάδα βρέθηκε σε δυσμενή οικονομική κατάσταση λόγω της οικονομικής κρίσης του 2008 οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αντί να εκφράσουν την περίφημη αλληλεγγύη τους στηρίζοντας οικονομικά την Αθήνα τελικά με τα συνεχή μνημόνια μετέτρεψαν την Πατρίδα μας σε μια γερμανική αποικία με την τρόικα να αποφασίζει για τις τύχες του Ελληνικού λαού θέτοντας στο περιθώριο κυβέρνηση και κοινοβούλιο και υπονομεύοντας τη δημοκρατία. Αποτέλεσμα των μνημονίων και των επονείδιστων δανειακών συμβάσεων ήταν και παραμένει ο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας, η υπονόμευση της δημοκρατίας, η συνεχής δημοσιονομική εποπτεία, η υποθήκευση της ελληνικής δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια και η φτωχοποίηση του Ελληνικού λαού.
Ειδικότερα στο διάστημα Μάιος 2010 έως Αύγουστος 2018 η Ελλάδα έλαβε δάνεια συνολικού ύψους 288,7 δις ευρώ εκ των οποίων, 32,1 δις ευρώ από το ΔΝΤ, 52,9 δις ευρώ από τα διμερή δάνεια κρατών της Ευρωζώνης, 141,8 δις ευρώ από τον EFSF και 61,9 δις ευρώ από τον ESM.
Ταυτόχρονα το δημόσιο χρέος τον Αύγουστο του 2018 με την τυπική έξοδο της Ελλάδας από τα μνημόνια από 329 δις ευρώ προμνημονιακά διαμορφώθηκε στα 334,9 δις ευρώ το τρίτο τρίμηνο 2018!!! (naftemporiki .gr 21/1/2019). Δηλαδή και δανειστήκαμε 288,7 δις ευρώ και το δημόσιο χρέος από 329 δις ευρώ το 2010 ανέβηκε στα 334,9 δις ευρώ το 2018. Μάλιστα ως ποσοστό του ΑΕΠ η κατάσταση χειροτέρευσε καθώς το χρέος από 127,1% του ΑΕΠ τo 2009 προ του μνημονίου (DW 27/4/2011) έφτασε στο 182,2% του ΑΕΠ κατά την τυπική έξοδο της χώρας από τα μνημόνια (naftemporiki.gr 21/1/2019).. Βέβαια για παρηγοριά μας οι δανειστές επιμήκυναν στα χρέη προς τον EFSF μέχρι το 2070!!! (naftemporiki .gr 13/5/2019).
Που πήγαν όμως τα 288,7 δις ευρώ; Τα μνημονιακά δανειακά κεφάλαια δεν έπεσαν βέβαια στην αγορά ούτε αξιοποιήθηκαν για την ανάπτυξη της χώρας. Αντίθετα με τα δανεικά αυτά πληρώθηκαν τα παλαιότερα δανεικά και διασώθηκαν οι τράπεζες ξένες και ελληνικές. Αν όμως είχαν πέσει στην ελληνική οικονομία 288,7 δις ευρώ τότε θα είχαμε ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ με απογείωση της οικονομίας της χώρας. Και σαν να μην έφταναν αυτά το ίδιο διάστημα ξεπουλήθηκε η δημόσια περιουσία, φτωχοποιήθηκε ο Ελληνικός λαός με μείωση μισθών και συντάξεων, κουρεύτηκαν τα ομολογα των Ασφαλιστικών Ταμείων και των μικροομολογιούχων με το PSI και τα κοράκια αγόρασαν αντί πινακίου φακής τα κόκκινα δάνεια με στόχο να αρπάξουν τα σπίτια των Ελλήνων.
Ως εκ τούτου οφείλουν οι συνεπείς Αντιμνημονιακές δυνάμεις του Πατριωτικού Δημοκρατικού Τόξου, όταν αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας, να διαγράψουν αυτό το χρέος ως επονείδιστο.
4.Ταυτόχρονα λόγω του Δουβλίνου 3 η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε αποθήκη ψυχών με χιλιάδες παράνομους μετανάστες και πρόσφυγες να έχουν βρεθεί εγκλωβισμένοι στην Ελληνική Επικράτεια ενώ αυτό που θέλουν είναι να πάνε στη Γερμανία και στις άλλες χώρες Σένγκεν.
5.Τέλος στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής δυστυχώς μέχρι και σήμερα η περίφημη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προς την Ελλάδα παραμένει ζητούμενο και εξαντλείται μόνο σε φραστικές διακηρύξεις στήριξης αντί η ΕΕ να επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία η οποία παραβιάζει τον ελληνικό εναέριο χώρο και τα ελληνικά χωρικά ύδατα, αμφισβητεί την κυριαρχία των ελληνικών νησιών και απειλεί με casus belli αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια. Κυρώσεις οι οποίες παραπέμπονται συνεχώς στις καλένδες.
6.Ενόψει των τεράστιων οικονομικών προκλήσεων της πανδημίας η Ευρωπαϊκή Ένωση αντί να αλλάξει ρότα συνεχίζει να ενεργεί ως Γερμανική Ευρώπη με τον Σόιμπλε να προειδοποιεί ότι πρέπει να σφίξουν ξανά τα λουριά του δρακόντειου Συμφώνου Σταθερότητας.
7.Όμως οι λαοί του Ευρωπαϊκού Νότου οφείλουν ενωμένοι να στείλουν αποφασιστικό μήνυμα ενάντια στην Γερμανική Ευρώπη, στη λιτότητα, στην ανεργία, στη βίαιη δημοσιονομική πειθαρχία, στη διάλυση του κοινωνικού κράτους και στα νέα μνημόνια. Οφείλουν να παλέψουν όλοι μαζί ενωμένοι ενάντια στη Γερμανική Ευρώπη για την οικοδόμηση μιας Ευρώπης της Αλληλεγγύης με κοινωνική συνοχή και δίκαιη κατανομή του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου.
Νότης Μαριάς, Πρόεδρος του Κόμματος ΕΛΛΑΔΑ-Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, Καθηγητής Θεσμών της ΕΕ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, πρώην Ευρωβουλευτής, notismarias@gmail.com
