Σε ρουτίνα κατάντησε για το Εθνικό Τυπογραφείο η δημοσίευση των ΦΕΚ για την απόκτηση της Ελληνικής ιθαγένειας αλλοδαπών που διαμένουν στην Ελλάδα τουλάχιστον την τελευταία 5ετία. Οι «ελληνοποιήσεις» απαριθμούνται καθημερινά σε δεκάδες και μηνιαίως σε αμέτρητες.
Προς το παρόν οι περισσότερες αφορούν αλλοδαπούς αλβανικής καταγωγής, αλλά, όπως διαπιστώνεται από τα ΦΕΚ, υπάρχει μια τάση «ελληνοποίησης» και αλλοδαπών προερχόμενων απ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Και ενώ το παγκόσμιο σύμφωνο για τη μετανάστευση εγκρίθηκε επισήμως στο Μαρακές και υιοθετήθηκε από 150 χώρες μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων 14 χώρες, (Αυστρία, Αυστραλία, Βέλγιο, Βουλγαρία, Εσθονία, Ουγγαρία, Ιταλία, Τσεχία, Δομινικανή Δημοκρατία, Λετονία, Πολωνία, Σλοβακία, Σλοβενία και Ελβετία), ανακοίνωσαν στην καλύτερη των περιπτώσεων ότι αναβάλουν την απόφασή τους, στη χειρότερη πως αποχωρούν από το Σύμφωνο. Όμως για τους διαφωνούντες αλλά και για τους «ναι μεν αλλά» συμφωνούντες στο σύμφωνο το οποίο δεν είναι δεσμευτικού χαρακτήρα, προκύπτει ένα ζήτημα καθώς η απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας δεν αλλάζει μόνο το τοπίο της δημογραφίας στη χώρα μας αλλά και το τοπίο της δικαιωματικά ελεύθερης μετακίνησης από χώρα σε χώρα δεδομένου ότι αυτοί οι άνθρωποι θα έχουν μια ταυτότητα, την ελληνική άρα και την ευρωπαϊκή.
Με αυτά τα πραγματικά δεδομένα η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ζητήματος, αν όχι προβλήματος, δημιουργεί την αίσθηση της προσωπικής υπόθεσης τουλάχιστον για την Ελλάδα, σαφώς όχι της ομαδικής, για και με, τα λοιπά κράτη μέλη της ΕΕ.
Ποιο θα είναι μελλοντικά το αποτέλεσμα; Ίσως ο αναξιοπρεπής τρόπος του ενδελεχούς ελέγχου των Ελλήνων επιβατών στα αεροδρόμια της Γερμανίας να είναι ένα δείγμα, να είναι μόνο η αρχή
