Ακολουθήσαμε τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στο ξενοδοχείο στο Βαθύ της Σάμου, που ανατρέπει στερεότυπα και βεβαιότητες.
Πίσω από τις πικροδάφνες και την αιχμηρή φυλλωσιά των φοινίκων, ξεπροβάλλει η ταμπέλα «Paradise», μ' ένα κατακόκκινο μήλο ζωγραφισμένο. Πίσω από την εξώπορτα, κρύβεται ένας μικρός παράδεισος. Στο ξενοδοχείο Paradise στο Βαθύ της Σάμου συνυπάρχουν όλοι: ξένοι και Έλληνες τουρίστες, εργαζόμενοι σε ΜΚΟ, πρόσφυγες,εθελοντές και -το καλύτερο;- αστυνομικοί της ΕΛ.ΑΣ
.
Περπατώντας στον δροσερό κήπο με το γρασίδι και τα δέντρα που ρίχνουν τη σκιά τους, δεν καταλαβαίνεις αρχικά ότι συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο. Μια παρέα πιτσιρικιών παίζει στον κήπο κοντά στις σκάλες, κόσμος μπαίνει, κόσμος βγαίνει. Μόνο αν ξέρεις, ίσως παρατηρήσεις ότι σε κάποια από τα μπαλκόνια δεν στεγνώνουν μόνο μαγιό και πετσέτες θαλάσσης, αλλά παιδικά ρούχα και παντελόνια.
Η ταμπέλα του ξενοδοχείου με το μισοφαγωμένο μήλο.
Η τραπεζαρία όπου σερβίρεται το πρωινό είναι γεμάτη παιδικές ζωγραφιές - ένα ψαροκόκαλο, οι τέσσερις εποχές ζωγραφισμένες σε ένα φύλλο Α4, οι φάσεις που ακολουθεί ένας σπόρος, για να γίνει βλαστάρι κι έπειτα λουλούδι. Παραδίπλα, καρφιτσωμένο ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα μαθημάτων. Ξαφνικά, ένα τσούρμο παιδάκια εμφανίζεται κρατώντας τα γνωστά μπλε τετράδια του Δημοτικού. Εφορμούν στην τραπεζαρία και παίρνουν θέση γύρω από τα τραπέζια. Aναψοκοκκινισμένοι από τη ζέστη, φτάνουν εθελοντές κρατώντας τσάντες ξέχειλες από χαρτόνια, τετράδια και υλικά για να κάνουν μάθημα στα προσφυγάκια που μένουν εδώ στο ξενοδοχείο. Μόλις τους βλέπουν τα παιδιά, πέφτουν στην αγκαλιά τους. Σε λίγο, ακούγονται τραγουδιστά οι μέρες της εβδομάδας στα αγγλικά: «Monday, Tuesday, Wednesday…». Ο Mohamed τεμπελιάζει λιγάκι. Δεν θυμάται πολύ καλά τη σειρά των ημερών στα αγγλικά, φωνάζει όμως θριαμβευτικά «Friday», που έχει γίνει πλέον σύνθημα ανάμεσα στα πιτσιρίκια, αφού είναι η μέρα που οι εθελοντές τους πηγαίνουν για μπάνιο στη θάλασσα και τους μαθαίνουν να κολυμπούν. Στο ένα τραπέζι τα παιδιά μαθαίνουν για τους πλανήτες, στο άλλο τις μέρες και τις εποχές, τα ονόματα των ζώων, αριθμητική. Ο Karrar θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής. Η Ruqaya σκέφτεται να γίνει γιατρός, ενώ η Maymar (το όνομά της σημαίνει «το φως του φεγγαριού») κάνει μια έκτατη εμφάνιση, για να μοιράσει φιλιά με βασιλικό στιλ προς το κοινό της, πολύ μικρή ακόμη για να κάνει μάθημα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το ξενοδοχείο μοιάζει με μικρό παράδεισο για τους ανθρώπους που δεν χρειάζεται να μείνουν στο hot spot, όπου οι συνθήκες είναι απίστευτα δύσκολες ακόμη και σήμερα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Στο βάθος, στο μικρό σαλόνι, δεσπόζει το σκρίνιο, μπιμπελό και διακοσμητικά και το jukebox: «Τα μαύρα μάτια σου», «Το φεγγάρι πάνωθέ μου», «Κυρά Γιώργαινα», αν και βέβαια δεν φαίνεται να παίζει πια. Στο λόμπι, η ζωή κυλά με καλοκαιρινούς ρυθμούς. Τουρίστες με καπέλα, μαγιό και τσάντες θαλάσσης αναχωρούν προς παραλίες και εξερεύνηση του πανέμορφου, κατάφυτου νησιού, την πατρίδα του Πυθαγόρα. «Good morning», «Have a nice day», μέχρι τη στιγμή, βέβαια, που θα αφήσουν το κλειδί τους οι ένστολοι που πηγαίνουν για βάρδια, καθώς εδώ, στις παρυφές της Χώρας, βρίσκεται το hot spot του νησιού.
Η οικογένεια Allami από το Ιράκ. «Ο δικός μας παράδεισος είναι να ζουν τα παιδιά μας ασφαλή».
Τους ενήλικες πρόσφυγες δεν τους βλέπεις συχνά στους κοινόχρηστους χώρους του ξενοδοχείου. Μόνο ελάχιστους, να περνούν, για να βγουν έξω. Μαθαίνουμε πως συνήθως παραμένουν στα δωμάτια τους σχεδόν όλη τη μέρα, κάποιοι επειδή είναι πολύ κουρασμένοι, κάποιοι επειδή έχουν απογοητευθεί από την παρατεταμένη αναμονή που απαιτείται για τη διαδικασία αίτησης ασύλου και για τη σχετική απόφαση. Άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί στο νησί για μήνες, διάστημα που μπορεί να φτάσει έως και τον έναν χρόνο, με αίσια ή μη έκβαση. Κολλημένοι στον παράδεισο, λοιπόν.
Πράγματι, το ξενοδοχείο μοιάζει με μικρό παράδεισο για τους ανθρώπους που δεν χρειάζεται να μείνουν στο Κέντρο Πρώτης Υποδοχής (hot spot), όπου οι συνθήκες είναι απίστευτα δύσκολες ακόμη και σήμερα, δυο χρόνια μετά τις πρώτες αφίξεις και έπειτα από τις παχυλές χρηματοδοτήσεις της Ε.Ε. «Την πρώτη μέρα που φτάσαμε εδώ, πήγαμε στο νοσοκομείο, επειδή είχαμε μείνει πολλές ώρες στον ήλιο. Δυο μέρες μείναμε στο καμπ, αλλά δεν κοιμηθήκαμε καθόλου, ξαγρυπνήσαμε έξω από τις σκηνές, επειδή φοβόμουν πολύ για τη μικρή», μας λέει η 24χρονη Esraa Marouf από τη Συρία, μητέρα της Maymar και οκτώ μηνών έγκυος στο δεύτερο παιδί της. Γνώρισε τον Ahmed Alaqad στην Τουρκία, Παλαιστίνιος εκείνος που εγκατέλειψε την πατρίδα του, όταν καταστράφηκε το σπίτι του και τραυματίστηκε σοβαρά ο ένας του αδερφός. «Στην Τουρκία δεν είχαμε δικαιώματα, δεν είχαμε τίποτα», μας λέει ο Ahmed, ο οποίος πωλούσε λουλούδια στον δρόμο για να ζήσει.
Μελίνα Σιδηροπούλου;φωτογραφίεςΕλένη Μπασαγιάννη
vice
