Ανήλικα παιδιά περπατούν “στο κενό”, το σκάνε τακτικά από τον ξενώνα που τα φιλοξενεί και ζουν υπό αμφίβολες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας. Μια ποντιακή ΜΚΟ, πολλά νορβηγικά λεφτά κι ένας εισαγγελέας πρωταγωνιστούν σε μιαν υπόθεση που αποδεικνύει, αν μη τι άλλο, ότι οι καλές προθέσεις δεν αρκούν.
Ο Ήλιος έχει πια δύσει και οι μουσουλμάνοι ξεκινούν τις προετοιμασίες για το βραδινό γεύμα. Αφού σπάσουν τη νηστεία με χουρμάδες, όλοι μεταβαίνουν στον χώρο λατρείας, όπου προσεύχονται. Η φωνή του ιμάμη και τα 99 επίθετα που υμνούν τις ιδιότητες του Αλλάχ στους τοίχους του τζαμιού τραβούν την προσοχή μου όσο περιμένω τον Νάσερ να τελειώσει την προσευχή. «Πώς είναι δυνατόν να μην τρως και να μην πίνεις τίποτα όλη μέρα με τόση ζέστη;», τον ρωτάω. «Η πίστη», μου απαντάει. Γνώρισα τον Νάσερ πριν από μερικές ημέρες και μου ζήτησε να επισκεφτώ το τζαμί κατά τη διάρκεια του ραμαζανιού, «να δω πώς είναι να είσαι μουσουλμάνος».
Πλάι στον Νάσερ κάθονται παιδιά διαφόρων ηλικιών. Το μάτι μου πέφτει σε δύο μικρά, ηλικίας δημοτικού. Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι πώς είναι δυνατόν να βρίσκονται μόνα τους σε ένα παράνομο τζαμί στην οδό Πειραιώς. Οι μεγαλύτεροι μου εξηγούν πως τα παιδιά είναι όλα ασυνόδευτοι ανήλικοι που εγκατέλειψαν τη Συρία για να ταξιδέψουν στην Ευρώπη και τελικά εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα. Τα δύο μικρότερα είναι ο Μοχάμεντ, 9 χρόνων, και ο Νεσίμ, 6 χρόνων. Μένουν στο Μέλλον, ένα παλιό ξενοδοχείο με ανατριχιαστικά προφητικό όνομα, που βρίσκεται στην οδό Κωνσταντινουπόλεως 10 στο Μοσχάτο. Τα δύο αδέλφια το έχουν σκάσει από κει μαζί με τον αδελφό τους Χασάν, 11 χρόνων.
Μια αποτυχημένη επιχείρηση που έγινε ξενώνας
Το Μέλλον λειτουργεί εδώ και τρία χρόνια ως ξενώνας φιλοξενίας ανήλικων προσφύγων και οικογενειών και διοικείται από μια κοινοπραξία με επικεφαλής τη μη κερδοσκοπική εταιρεία Νόστος, που δημιουργήθηκε το 1995 από ποντιακά σωματεία με σκοπό την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού. Το έργο της κοινοπραξίας συντονίζει το ελληνικό παράρτημα του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης και τα λεφτά δίνουν η Νορβηγία, η Ισλανδία και το Λιχτενστάιν στα πλαίσια ενός προγράμματος του Ευρωπαϊκού Οικονομικού ΧώρουThe EEA and Norway Grants. Σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση που λάβαμε από τη νορβηγική πρεσβεία στην Ελλάδα, το συμβόλαιο για το Μέλλον προβλέπει την παροχή του ποσού των € 1.905.835 για την περίοδο 2013-2017. Τα στοιχεία που μας έστειλε ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης επιβεβαιώνουν το ποσό, το οποίο εμφανίζεται μάλιστα κατά 10% υψηλότερο.
Τα στοιχεία που έδωσε ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης στο inside story για τον προϋπολογισμό της δομής φιλοξενίας Μέλλον.
Ο ξενώνας μπορεί να φιλοξενήσει 60 ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά, ηλικίας 9-17 ετών αλλά και μικρότερα, σε περίπτωση συγγένειας, και 14 μονογονεϊκές οικογένειες. Δημιουργήθηκε με στόχο την προσωρινή περίθαλψη των παιδιών, από το διάστημα που εντοπίζονται ως ασυνόδευτα στην Ελλάδα μέχρι τη στιγμή που δίνεται λύση στο νομικό καθεστώς της παραμονής τους στη χώρα. Ο μέγιστος επίσημος χρόνος παραμονής είναι έξι μήνες αλλά πρακτικά, ειδικά από τότε που έκλεισαν τα σύνορα, οι καθυστερήσεις είναι μεγάλες και τα παιδιά παραμένουν στον ξενώνα πολύ περισσότερο καιρό.
Ανήλικα παιδιά μόνα, στην Πειραιώς
Όταν ρωτώ τον Χασάν πώς έφτασε με τα αδέλφια του στο τζαμί, που βρίσκεται στα τρία χιλιόμετρα από το Μέλλον, μου απαντά πως «στην αρχή βγήκαμε στην αυλή και μετά το σκάσαμε κρυφά από το ξενοδοχείο. Ερχόμαστε συχνά. Καμιά φορά παίρνουμε το τρένο, άλλες φορές ερχόμαστε με τα πόδια».
Στο παραπάνω βίντεο φαίνονται δύο μικρά παιδιά από το Μέλλον να κυκλοφορούν μόνα τους στην οδό Πειραιώς. Σύμφωνα με τον κανονισμό, τα παιδιά άνω των 14 ετών μπορούν να βγαίνουν από το ξενοδοχείο υπογράφοντας ένα έγγραφο, ενώ οι μικρότεροι απαγορεύεται να εγκαταλείπουν τον χώρο και να φεύγουν από μόνοι τους.
Μάλιστα, η επιστημονική υπεύθυνη της οργάνωσης Νόστος, Σίσσυ Ανδριτσοπούλου, τόνισε στο inside story ότι ακόμα και τα παιδιά άνω των 14 ετών απαγορεύεται να κυκλοφορούν ασυνόδευτα «μετά τις 9.30 ή 10.00 το βράδυ, ανάλογα με την εποχή, όταν και κλείνει η πόρτα του ξενώνα. Οι έξοδοι αυτοί ειναι βέβαια υπό την προϋπόθεση ότι γίνεται συνεννόηση με το πρόσωπο αναφοράς που έχει αναλάβει το συγκεκριμένο παιδί».
Για την περίπτωση των τριών ανηλίκων κάτω των 14 ετών που βρέθηκαν μόνα τους στο τζαμί, η κα Ανδριτσοπούλου απάντησε τα εξής:
«Εμπιστεύομαι το λόγο σας ότι όσα παραθέτετε για την παρουσία τριών μικρών φιλοξενουμένων της Δομής σε τζαμί (;) της περιοχής είναι “γεγονότα” και μάλιστα “αποδεδειγμένα”. Με βάση αυτήν την παραδοχή, συνεχίζω υποθέτοντας: τα παιδιά στα οποία αναφέρεστε είναι μάλλον αδέλφια μεγαλύτερων φιλοξενουμένων, κρίνοντας τουλάχιστον από τα στοιχεία της ίδιας μέρας (8 Ιουλίου 2016) στο βιβλίο εισόδου-εξόδου της Δομής. Δεν μπορώ παρά να υποθέσω επίσης ότι είναι αδύνατον για παιδιά αυτής της ηλικίας να βρουν μόνα τους το δρόμο για το τζαμί στο οποίο αναφέρεστε και του οποίου την ύπαρξη στην περιοχή μόνον σαν φήμη ακούσαμε τις ημέρες του Ραμαζανιού, φήμη που επιβεβαιώνεται στο μήνυμά σας. Συνεχίζοντας λοιπόν την υπόθεσή μου, φαντάζομαι ότι τα μεγαλύτερα αδέλφια έδειξαν στα μικρότερα το δρόμο, είναι δε πιθανόν και να τα συνόδευσαν».
Η υπόθεση της κας Ανδριτσοπούλου δεν φαίνεται να ευσταθεί, αφού τα τρία αδέρφια μας είπαν ότι έχουν μόνο μίαν ανήλικη αδερφή (και όχι ενήλικο αδελφό, όπως γράφει παρακάτω στην απάντησή της) που είναι 14 ετών, ενώ ανέφεραν ότι μετέβησαν στο τζαμί μόνα τους εκείνη την ημέρα. Επέμειναν μάλιστα ότι σπάνια τα φέρνει στο τζαμί η αδερφή τους, ενώ εμείς δεν έτυχε να την δούμε ποτέ εκεί, όσες φορές το επισκεφθήκαμε.
Τα παραπάνω επιβεβαιώνει και ο Άχμεντ Χαζ Χάσαν, Σύρος που ζει στην Ελλάδα εδώ και 33 χρόνια και επισκέπτεται συχνά το τζαμί στο Μοσχάτο. Ο ίδιος ήταν παρών την ημέρα που συνάντησα τα παιδιά εκεί. Όπως λέει, «εκείνη την ημέρα τα τρία παιδιά ήρθαν μόνα τους στο τζαμί και έφυγαν μόνα τους, χωρίς τη συνοδεία κανενός άλλου πρόσφυγα ή προσωπικού της δομής όπου μένουν. Έρχονται πολύ συχνά, κατά τη διάρκεια του ραμαζανιού έρχονταν κάθε μέρα. Γυρίζουν αργά στη δομή, κατά τα μεσάνυχτα. Η αδελφή τους πολύ σπάνια επισκέπτεται το τζαμί».
Η παρακάτω φωτογραφία είναι από την επίσκεψη των τριών αδερφών στο τζαμί την Παρασκευή 6 Ιουλίου, ενώ η δεύτερη απεικονίζει τον 12χρονο Μοχάμεντ, που μετέβη μόνος του στο τζαμί την Τετάρτη και την Πέμπτη, 13 και 14 Ιουλίου αντίστοιχα.
Ο 12χρονος Μοχάμεντ στο τζαμί του Μοσχάτου.
Η κα Ανδριτσοπούλου, τη μια στιγμή παραθέτει τον κανονισμό που απαγορεύει αυστηρά την έξοδο των μικρότερων παιδιών χωρίς συνοδεία, και την άλλην επικαλείται παιδαγωγικούς λόγους, για τους οποίους οι μικροί φιλοξενούμενοι της δομής δεν πρέπει να είναι “κλειδωμένοι μέσα”: «Ανοιχτή δομή σημαίνει το αντίθετο της φυλακής: ιδανικά, οι πόρτες είναι ανοιχτές και δεν υπάρχουν κάγκελα. Στο πλαίσιο αυτής της φιλοσοφίας που προσπαθούμε να υλοποιήσουμε, ο ξενώνας δεν είναι ξενοδοχείο, αλλά επίσης δεν είναι ούτε κρατητήριο ούτε η ενσάρκωση του “Πανοπτικού”. Η λειτουργία του κανονισμού (που αποτυπώνεται σε “συμφωνητικό” με τα παιδιά) είναι ακριβώς η προστασία τους. Άρα, η ασφάλεια των παιδιών εξασφαλίζεται απο τον κανονισμό και την εφαρμογή του, από την πειθαρχία και τις σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ φιλοξενουμένων και προσωπικού και όχι από τα κάγκελα, τα λουκέτα και την καταστολή».
Είναι φανερό ότι πρόκειται για μία κατάσταση δύσκολα διαχειρίσιμη. Μιλάμε εξάλλου για παιδιά προεφηβικής και εφηβικής ηλικίας, οι ανάγκες των οποίων για εκτόνωση είναι μεγάλες και είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν στα πλαίσια μιας δομής προσωρινής φιλοξενίας. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί την απειλή που δέχεται η ασφάλειά τους από την κατά βούληση είσοδο και έξοδό τους από τη δομή.
Λίγο πριν τη δημοσίευση αυτού του άρθρου, τα παιδιά του κέντρου φιλοξενίας μας έστειλαν μερικές ακόμα φωτογραφίες. Όπως φαίνεται σ’ αυτές, το ένα από τα τρία αδέλφια, ο Νεσίμ, φέρει επίδεσμο στο πόδι, αφού σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους χτύπησε εκτός του ξενοδοχείου, με τον εξής τρόπο: ένας νεαρός Πακιστανός που μένει στη δομή έκανε ποδήλατο και τον είχε βάλει μπροστά “δικάβαλο”. Κάποια στιγμή το πόδι του παιδιού πιάστηκε στη ρόδα και έπεσε. Κλήθηκε ασθενοφόρο και πήγαν σε νοσοκομείο.
Ο Νεσίμ μετά το ατύχημα
Ρώτησα ξανά τα παιδιά πώς βρέθηκαν έξω, και ένα από αυτά, ο Μοχάμεντ, μας είπε:
«Ο Νεσίμ βγαίνει στην αυλή τάχα για να παίξει και το σκάει από το πλάι, έχει μιαν άλλη πόρτα. Εγώ με τον Χασάν (σ.σ.: τον τρίτο αδελφό) βγαίνουμε από μπροστά. Όταν βγαίναμε κατά το ραμαζάνι, μας έβαζαν να υπογράφουμε ένα χαρτί πριν φύγουμε. Τώρα δεν υπογράφουμε τίποτα».
Το “πέρασμα”
Ρωτώ τα παιδιά πώς το σκάνε από το ξενοδοχείο χωρίς να το αντιληφθεί κανείς, και αντί για απάντηση βγάζουν τα κινητά τους. Εκεί μου δείχνουν ένα βίντεο που έχουν τραβήξει, στο οποίο φαίνονται να μπαίνουν στον ξενώνα από το γειτονικό εγκαταλελειμμένο κτίριο, το οποίο είναι ρημαγμένο, γεμάτο με επικίνδυνα αντικείμενα και δίνει την αίσθηση του ετοιμόρροπου. Αφού ανέβουν στην ταράτσα του κτιρίου περπατούν πάνω σε έναν στενό τοίχο που ίσα ίσα χωράει τα παπούτσια τους κατά μήκος, και έχει από τη μια και την άλλη μεριά ένα “κενό” πολλών μέτρων. Ο κίνδυνος ατυχήματος ή δυστυχήματος είναι προφανής. Αφού διασχίσουν το τοιχάκι, τα παιδιά πιάνονται από το κάγκελο του πίσω μπαλκονιού του ξενοδοχείου και πηδούν μέσα.
«Χρησιμοποιούμε αυτό το σημείο για να μπούμε και να βγούμε από τον ξενώνα, με σκοπό να βάλουμε μέσα τρόφιμα που αγοράζουμε από το σουπερμάρκετ, τα οποία δεν μας αφήνουν να περάσουμε από την είσοδο», λέει ο 16χρονος Χασάν από το Χαλέπι της Συρίας, που ζει με τέσσερα αδέρφια του στο Μέλλον. Πολλές φορές τα παιδιά περνούν από το σημείο απλώς για να βγουν έξω να παίξουν.
Η απάντηση της κας Ανδριτσοπούλου για τις επικίδυνες βόλτες των παιδιών ρίχνει το βάρος στην επιβαρυμένη ψυχολογία τους. «Ο μόνος τρόπος για να εξηγήσουμε τις συμπεριφορές που εικονογραφούνται στα βίντεο που μου δείξατε είναι με βάση την εφηβική ψυχολογία και τις επιβαρύνσεις που εκ των πραγμάτων έχουν τα φιλοξενούμενα παιδιά, δεδομένης της προσφυγικής τους βιογραφίας».
Στην είσοδο του κτιρίου υπάρχει από τις 10 το βράδυ έως τις 7 το πρωί φύλακας, που έχει υποχρέωση να ανεβαίνει στους πάνω ορόφους και να ελέγχει κάθε μισή ώρα την κατάσταση. Τις υπόλοιπες ώρες τη φύλαξη των παιδιών αναλαμβάνουν όσοι από τη διοίκηση και το προσωπικό του ξενώνα βρίσκονται στη δομή, οι οποίοι παράλληλα έχουν και άλλα καθήκοντα, όπως την καθαριότητα. Όσον αφορά την εποπτεία των υπευθύνων στο κτίριο, τα παιδιά λένε μια διαφορετική ιστορία: «Σπάνια ανεβαίνει κανείς στους πάνω ορόφους για να ελέγξει, κι έτσι περνάμε σχετικά εύκολα. Οι υπεύθυνοι από τη δομή μας έχουν δει να μπαίνουμε στο διπλανό κτίριο, όμως συχνά δεν μας λένε κάτι», όπως μας πληροφορεί ο Χασάν.
Η κα Ανδριτσοπούλου ρίχνει και πάλι το βάρος στην ψυχολογία των παιδιών: «Γνωρίζω ότι και οι ιδιοκτήτες του διπλανού εγκαταλελειμμένου κτιρίου και οι γείτονες οι ίδιοι και ο Δήμος Μοσχάτου έχουν προσπαθήσει πολλές φορές να “σφραγίσουν” το κτίριο ώστε να μην είναι δυνατή η πρόσβαση σε κανέναν. Κατά τους γείτονες, τα ίδια τα φιλοξενούμενα παιδιά καταστρέφουν την κάθε περίφραξη, κλειδαριά κ.λπ., ακριβώς για να μπορούν να χρησιμοποιούν το συγκεκριμένο κτίριο ως οδό εξόδου από τον ξενώνα. Αν ισχύει αυτή η διαπίστωση, τότε αναδεικνύεται επίσης η βαθύτερη ανάγκη, τόσο εμείς ως Δομή φιλοξενίας όσο και κάθε ενήλικο άτομο που πιστεύει ότι έχει ευθύνη για κάθε ασυνόδευτο παιδί στον κόσμο, να συμβάλουμε ώστε τα παιδιά να μαθαίνουν να μην εκθέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο, πολύ δε περισσότερο να μην τον επιδιώκουν (σε μια προσπάθεια αυτο-επιβεβαίωσης;) και σ’ αυτήν την προσπάθεια εστιάζουμε όλες μας τις δυνάμεις».
Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης, που εποπτεύει τον Νόστο, είναι πιο συγκεκριμένος: «Κατόπιν απροειδοποίητης επίσκεψης στο χώρο φιλοξενίας και λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψιν το αναλυτικό ρεπορτάζ του insidestory.gr, η Διαχειριστική Αρχή του Προγράμματος καλεί τη Διοίκηση του ξενώνα να αναλάβει τις ευθύνες της, εισηγούμενη ταυτόχρονα την τοποθέτηση προστατευτικής περίφραξης, όπου απαιτείται, η οποία θα καταργεί την πρόσβαση της Δομής από εξωτερικούς και περιβάλλοντες χώρους και ταυτόχρονα θα αποκλείει τους φιλοξενούμενους από εναλλακτικές, μη ασφαλείς εξόδους και εισόδους, πλην της κύριας».
Και η κα Ανδριτσοπούλου μας διαβεβαίωσε ότι «μετά από συνεννόηση με τον δήμο, έχουμε ήδη οργανώσει την περίφραξη με αγκαθωτό σύρμα του χώρου του διπλανού σε μας κτίσματος, καθώς και την προσθήκη καγκέλων σε όλους τους ορόφους της πίσω πλευράς του κτιρίου, σε συνεννόηση με το ΔΟΜ».
Πάντως, αφού θέσαμε υπόψη της οργάνωσης τα προβλήματα, μπήκαν πράγματι κάγκελα, μόνο που αυτό έγινε στον κάτω όροφο από αυτόν που χρησιμοποιούν τα παιδιά για να σκαρφαλώσουν, και με τον τρόπο που τοποθετήθηκαν μάλλον διευκολύνουν τα παιδιά παρά τα εμποδίζουν. Κατά συνέπεια οι ανήλικοι πρόσφυγες συνεχίζουν να μεταβαίνουν με τον ίδιο επικίνδυνο τρόπο στο διπλανό κτίριο. Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει σχέδιο να τοποθετηθούν κάγκελα και στους άλλους ορόφους.
Δεν χρειάζεται κανείς να είναι πολιτικός μηχανικός για να διαπιστώσει πως το ζήτημα δεν είναι τόσο περίπλοκο, αφού αν με κάποιο μέσο γινόταν αδύνατο το περπάτημα στο τοιχαλάκι που συνδέει το εγκαταλελειμμένο κτίριο με το ξενοδοχείο, θα εξέλιπε ο κίνδυνος.
Οι συνθήκες υγιεινής στον ξενώνα
Πέρα από τα θέματα ασφαλείας πάντως, κατά την επίσκεψη που πραγματοποιήσαμε στο κτίριο με τη συνοδεία της εκπροσώπου του Νόστου διαπιστώσαμε ότι αυτό βρίσκεται γενικότερα σε κακή κατάσταση. Τα προβλήματα που εντοπίζει κανείς αμέσως είναι βγαλμένες πρίζες, έλλειψη λαμπών και κλινοσκεπασμάτων, βρώμικα και τρύπια στρώματα και πλημμελώς καθαρισμένοι χώροι, ιδιαίτερα τα μπάνια, και σπασμένες και σάπιες πόρτες που δίνουν μιαν αίσθηση παρακμής και αφροντισιάς. «Έχουμε μιλήσει πολλές φορές στους υπεύθυνους και τους έχουμε ζητήσει να διορθώσουν τα πράγματα. Δεν μας ακούνε και δεν κάνουν τίποτα», λέει ο 16χρονος Χασάν, ο οποίος μας έδωσε το παρακάτω βίντεο και φωτογραφίες, προς απόδειξη των ισχυρισμών του:
Ο Νόστος στην επίσημη απάντησή του λέει ότι οι καταστροφές «έχουν γίνει από τα ίδια τα παιδιά». Προσθέτει δε ότι «δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό έχουμε παρατηρήσει αύξηση των ζημιών και των καταστροφών στο κτίριο, πράγμα που φαίνεται και από την αύξηση των δαπανών που κάνουμε για επιδιορθώσεις και αντικαταστάσεις, αλλά και τον αυξημένο χρόνο εργασίας που απαιτείται σχεδόν καθημερινά για τις φθορές που διαρκώς δημιουργούνται στο κτίριο». Και αλλού, «για παράδειγμα, πόμολα και κλειδαριές σε όλες τις πόρτες όλων των δωματίων έχουν αλλαχθεί όλες πάνω από τρεις φορές μέχρι σήμερα, χωρίς να μετράμε τις μικρο-επιδιορθώσεις που κάνουμε με δικές μας δυνάμεις. Όσον αφορά την παρατήρησή σας για τις πρίζες, θα περιοριστώ μόνον να μοιραστώ μαζί σας το γεγονός ότι τα τελευταία δύο 24ωρα έχουμε επιδιορθώσει τρεις φορές το “μπουτόν πυρασφάλειας”, η καταστροφή του οποίου οδηγεί στην μη λειτουργία της κουζίνας φυσικού αερίου και άρα στην αδυναμία να μαγειρέψουμε. Παρόλα αυτά, με υπεράνθρωπες προσπάθειες, καταφέραμε να σερβίρουμε φαγητό και μάλιστα με ελάχιστη καθυστέρηση. Αφετέρου, προσπαθούμε –θα πω και πάλι με όλες μας τις δυνάμεις– να ενθαρρύνουμε συμπεριφορές που θεωρούμε ότι είναι θετικές, όπως για παράδειγμα ο σεβασμός απέναντι στον χώρο που ζούμε, η συμμετοχικότητα και η υπευθυνότητα».
Ο χειρισμός παιδιών που βρίσκονται σε μια μετέωρη κατάσταση, πιθανώς ορφανά και σίγουρα απογοητευμένα, είναι σαφώς μια πρόκληση. Όπως αναφέρει η υπεύθυνη του Νόστου, «κυρίως, προσπαθούμε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στην “αντίδραση στο σύστημα” που διακρίνουμε στη στάση κάποιων από τους φιλοξενούμενους εφήβους του τελευταίου χρονικού διαστήματος χωρίς να τους χειραγωγήσουμε από τη μία πλευρά και στην ανάγκη να εξασφαλίζουμε την προστασία και την ασφάλεια όλων των ανθρώπων που ζουν και εργάζονται στον Ξενώνα από την άλλη».
Παρόλα αυτά, με γυμνό μάτι μπορεί κανείς να διαπιστώσει προβλήματα που αφενός μεν δεν μπορεί να έχουν προκληθεί από τη συμπεριφορά των παιδιών, αφετέρου δε μπορούν να επιλυθούν με σχετικά εύκολες τεχνικές λύσεις.
Για παράδειγμα, το πρόβλημα των κατσαρίδων που φωλιάζουν σε μισογκρεμισμένες βάσεις τοίχων μέσα στο ξενοδοχείο. Το παραπάνω βίντεο (στο 01:12) είναι ενδεικτικό.
Για το βίντεο που μας παραχώρησαν τα παιδιά, η Ανδριτσοπούλου απαντά: «Αμφισβητώ την αυθεντικότητά του και πιστεύω ότι ξέρετε καλύτερα από μένα πόσο εύκολο είναι να κατασκευαστεί ή να σκηνοθετηθεί οποιαδήποτε τέτοια εικόνα. Το θέμα που μας απασχολεί ωστόσο είναι ποια είναι η σκοπιμότητα πίσω από τέτοιες “κατασκευές”».
Η υπεύθυνη προσθέτει ότι «γίνονται τακτικά απεντομώσεις-μυοκτονίες, με την τελευταία να έχει γίνει στις 16.6.2016 και την επόμενη να έχει προγραμματιστεί για την Παρασκευή, 16 Ιουλίου» και «πρόσφατα έγινε υγειονομικός έλεγχος από την αρμόδια Διεύθυνση της Περιφέρειας, ο οποίος δεν διαπίστωσε παραβάσεις».
Από την πλευρά του ο ΔΟΜ απαντά πως «σε ό,τι αφορά τα ζητήματα καθαριότητας, ο ΔΟΜ έχει προβεί σε σχετικές επισημάνσεις παρακολουθώντας από κοντά τις ενέργειες του προσωπικού της Δομής στην επίλυση των σχετικών θεμάτων».
Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι, κατόπιν καταγγελίας των προβλημάτων στις δικαστικές αρχές, βρίσκεται σε εξέλιξη εισαγγελική έρευνα για τα θέματα καθαριότητας και ασφάλειας, τα πορίσματα της οποίας αναμένονται σύντομα.
Το Wi-Fi “φάντασμα”
Για κάποιους, το Wi-Fi μπορεί να φαίνεται σαν μια πολυτέλεια. Για τα ασυνόδευτα παιδιά από τη Μέση Ανατολή, είναι τόσο σημαντικό όσο το νερό που πίνουν, καθώς είναι ο μοναδικός τρόπος για να επικοινωνήσουν με τους δικούς τους που βρίσκονται μακριά. Είναι ο συνδετικός κρίκος με το παρελθόν και το μέλλον τους, καθώς το σήμερα είναι απλά ένα μεταβατικό στάδιο.
Στον ξενώνα της δομής το Wi-Fi δεν λειτουργεί, τον περισσότερο καιρό. «Έχουμε σοβαρό πρόβλημα με το Wi-Fi. Συχνά δεν λειτουργεί καθόλου για μεγάλα διαστήματα. Έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε με τις οικογένειές μας στη Συρία. Δεν έχουμε άλλο τρόπο επικοινωνίας», μας λέει ο Χασάν. Τα λόγια του επιβεβαιώνει και η 35χρονη Ζέινα, μητέρα πρόσφυγας που ζει στο Μέλλον.
Ο Νόστος ισχυρίζεται ότι υπάρχουν τεχνικές δυσκολίες για την εγκατάσταση του Wi-Fi: «Δεν σταματάμε καμία στιγμή τις προσπάθειες για τη βελτίωση της παροχής, όμως το σύστημα μπλοκάρει γιατί η χρήση ξεπερνά τις υπάρχουσες δυνατότητες. Γι’ αυτό απαιτείται, όπως μας έχουν πληροφορήσει οι τεχνικοί μας συνεργάτες, να διαμοιράζεται η σύνδεση στο ίντερνετ σε κάθε χρήστη που συνδέεται στο Δίκτυο, πράγμα που απαιτεί εξειδικευμένο εξοπλισμό και που ελπίζουμε να καταφέρουμε να αποκτήσουμε σύντομα, με τη βοήθεια χορηγών και εθελοντών».
Η ανάγκη για εξασφάλιση χορηγών για το Wi-Fi, την οποία επικαλείται ο Νόστος, έρχεται σε αντίθεση με όσα έχει υποστηρίξει ο ΔΟΜ στο inside story σχετικά με τις δαπάνες, για τις οποίες όπως είπε η εκπρόσωπος «δεν τίθεται θέμα επάρκειας κονδυλίων και οποτεδήποτε καλείται (σ.σ. ο ΔΟΜ) να εγκρίνει επιλέξιμες δαπάνες το πραγματοποιεί με γνώμονα τις προτεραιότητες και τις ανάγκες των φιλοξενούμενων και του προσωπικού που απασχολείται στη Δομή Φιλοξενίας». Εξάλλου, κατά τη συζήτησή μας με ειδικούς δικτύων, διαπιστώσαμε ότι το πρόβλημα θα λυνόταν με ένα κόστος περίπου 100 ευρώ το μήνα.
Τα καλά νέα είναι πως, με βάση μαρτυρίες των ενοίκων του, τις τελευταίες μέρες τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν στο Μέλλον. Μετά τη μήνυση που ασκήθηκε έχει διαταχθεί προκαταρκτική εξέταση για πράξεις που συνιστούν πλημμελήματα και κακουργήματα. Μετά την ανακίνηση του ζητήματος, «κάποια πράγματα έχουν γίνει καλύτερα στον ξενώνα», μας λέει ο Χασάν. «Το φαγητό είναι καλύτερο, μας έφεραν για πρώτη φορά φρούτο. Το ίντερνετ λειτουργεί κάποιες ώρες, μας έφεραν ανεμιστήρες. Η συμπεριφορά του προσωπικού είναι καλύτερη, ο χώρος καθαρίζεται καλύτερα, άρχισαν να μας ρωτούν τι χρειαζόμαστε και τι μας λείπει».
insidestory
