Η Ευρώπη, η οποία για την Ελλάδα, μεταπολεμικά, υπήρξε πάντοτε το σύμβολο της προόδου και της σταθερότητας, ταλανίζεται από την ατολμία συντηρητικών ηγετών, οι οποίοι αντιμετωπίζουν φοβικά την κρίση και προτάσσουν το βραχυπρόθεσμο εθνικό συμφέρον έναντι του ιδεώδους της Ένωσης και των λαών της. Σε ένα διεθνοποιημένο και έντονα ανταγωνιστικό παγκόσμιο σύστημα, η Ευρώπη χάνει την εξέχουσα θέση που διατηρούσε επί αιώνες, ακριβώς επειδή θυμίζει περισσότερο την εποχή Bismarck, ενώ απομακρύνεται σταδιακά από τις δημοκρατικές πρακτικές που κατέκτησαν οι λαοί της με μεγάλο τίμημα.
Η σημερινή διαμάχη μεταξύ των ηγετών των ισχυρών οικονομιών της Ένωσης και του Ευρωκοινοβουλίου – του μοναδικού θεσμού που αναδεικνύεται με λαϊκή νομιμοποίηση – για τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής συμβολίζει αυτήν ακριβώς τη διαμάχη μεταξύ συντηρητικής οπισθοδρόμησης και δημοκρατικών κατακτήσεων. Είναι περιττό να τονίσει κανείς ότι μια συντηρητική επικράτηση θα πλήξει πρώτιστα τους αδύναμους, αλλά και τη μεσαία τάξη, που ιστορικά υπήρξε η κύρια μεταρρυθμιστική δύναμη των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Όσον αφορά στη χώρα μας, η σύγκρουση μεταξύ δεξιού και αριστερού λαϊκισμού δημιουργεί όσο ποτέ άλλοτε την ανάγκη ανασυγκρότησης ενός πολιτικού και κοινωνικού χώρου ,που τοποθετείται αριστερά του Κέντρου.
Πού οριοθετείται σήμερα η Κεντροαριστερά; Ποιες είναι οι αξίες της; Ποιους εκπροσωπεί και ποια τα μέσα επικράτησής της στην ελληνική πολιτική ζωή;
Αυτά είναι τα βασικά ζητήματα που πρέπει να απαντηθούν και όχι ποίοι είναι οι ρόλοι που θα διαδραματίσουν τα πολιτικά στελέχη ενός άλλοτε κραταιού χώρου, που σήμερα πλεονάζουν. Άλλωστε, η ζωή έχει δείξει ότι οι πολιτικοί δυνάμεις γεννιούνται ως αίτημα των καιρών και των κοινωνιών. Ζουν όσο είναι αναγκαίοι και εκλείπουν όταν τους ξεπερνούν τα γεγονότα.
Αυτό που σήμερα, λοιπόν, ονομάζουμε Κεντροαριστερά και αποτελείται από τις δυνάμεις του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, της Οικολογίας δίνει προτεραιότητα στο αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης, έχει σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό και προοδευτικό, μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα. Εκφράζει και εκπροσωπεί τη μεσαία τάξη, η οποία ανέκαθεν υπήρξε η ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και τους αδύναμους για τους οποίους μοναδικό αποκούμπι είναι οι Θεσμοί – και όχι το πελατειακό κράτος και η φιλανθρωπία.
Σε αυτό το πλαίσιο η μεγάλη Κεντροαριστερά θα μπορούσε να δημιουργηθεί και να εμπνεύσει, ,μόνο αν έχει συγκεκριμένο σχέδιο, που να ενώνει και να κινητοποιεί την κοινωνία : για ριζικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος και τη δημόσια διοίκηση, την αναθεώρηση του Συντάγματος, τη διαμόρφωση ενός σταθερού δίκαιου και αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος, τη διασφάλιση της εργασίας και την περιφρούρηση των εργασιακών σχέσεων, την ενδυνάμωση του κοινωνικού κράτους, τις παρεμβάσεις για την αναβάθμιση της δημόσιας υγείας και δημόσιας παιδείας. Κορυφαίος στόχος της Παράταξής μας είναι να θέσει ξανά σε λειτουργία τα υγιή αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, να καταρτίσει ένα εθνικό πρόγραμμα αλλαγών και μεταρρυθμίσεων για να ανασυγκροτηθεί ο παραγωγικός ιστός της χώρας και να ενισχυθεί το κοινωνικό της κεφάλαιο.
Όλοι όσοι συμμετέχουμε στην μεγάλη προσπάθεια για την ανασύνταξη του κεντροαριστερού χώρου πρέπει να αφήσουμε στην άκρη προσωπικές στρατηγικές και άγονους διαχωρισμούς. Πρέπει να συναισθανθούμε χωρίς κοντόθωρες μικροκομματικές επιδιώξεις την ευθύνη μας απέναντι στον τόπο, απέναντι στην ιστορία και τη διαδρομή μας. Να βρούμε αυτά που μας ενώνουν που είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Ας μην απογοητεύσουμε ιδιαίτερα τους νέους ανθρώπους.
