Η αντιπαράθεση για τα ζητήματα της
κατεύθυνσης και της τακτικής του κινήματος, πάντα αλλά πολύ περισσότερο σήμερα,
είναι αναγκαία. Πρέπει βέβαια να γίνεται
στη βάση των πραγματικών θέσεων και επιλογών του καθένα και όχι στη βάση
διαστρεβλώσεων και ανύπαρκτων θέσεων ή επιλογών. Και είναι προτιμότερο να γίνεται μέσα στο
κίνημα και τις διαδικασίες του, μπροστά στον κόσμο, όταν τίθενται και κρίνονται
τα διάφορα ζητήματα.
Η Γραμματεία Σάμου του ΠΑΜΕ με το δισέλιδο
κείμενο της «Σκέψεις και σχόλια με αφορμή έναν αγώνα που δεν πρόλαβε να
ξεκινήσει» που κυκλοφόρησε πρόσφατα, επιχειρεί μια τέτοια αντιπαράθεση βασικά
απέναντι στην «πλειοψηφία της ΕΛΜΕ», καταφεύγοντας όμως ξανά σε πολλές
διαστρεβλώσεις ή επικαλούμενη ανύπαρκτα «δεδομένα» ή « γεγονότα». Χρεώνει για
παράδειγμα στην «πλειοψηφία της ΕΛΜΕ» πως «διασπαστικά
κινούμενη και στις κινητοποιήσεις για την μεταφορά των μαθητών,… προσπάθησαν να
φτιάξουν άλλη συντονιστική επιτροπή από αυτή που είχε δημιουργηθεί με
πρωτοβουλία του ΕΚΣ». Πρόκειται για μια «καταγγελία» που αναφέρεται στις
κινητοποιήσεις του περασμένου Σεπτέμβρη που όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση με
την πραγματικότητα αλλά και ποτέ δεν
είχε τεθεί δημόσια στις ανοιχτές συναντήσεις της επιτροπής, στις πολλές κινητοποιήσεις και
συγκεντρώσεις που αυτή προκάλεσε με
θετικό μάλιστα αποτέλεσμα για τη μεταφορά των μαθητών στη τρέχουσα
σχολική χρονιά! Σε άλλο σημείο η Γραμματεία του ΠΑΜΕ χρεώνει και πάλι στην «πλειοψηφία
της ΕΛΜΕ» , πως υποστήριξε στην παρούσα φάση για τους εκπαιδευτικούς «Απεργία διαρκείας για το ωράριο» (!!) και αλλού ανακαλύπτει
πως στη ΓΣ της ΕΛΜΕ της 14/5 έγινε κάποια «μυστική ψηφοφορία». Για όλα αυτά και άλλες ανάλογες κατασκευές που
υπάρχουν στο κείμενο της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, θα αρκεστούμε προς το παρόν να
πούμε πως αναδεικνύουν την αδυναμία τους
να στηρίξουν τις δικές τους πολιτικές θέσεις και επιλογές. Θα τα προσπεράσουμε
λοιπόν και θα πάμε στην ουσία των ζητημάτων.
1. Η θέση του ΠΑΜΕ για 48ωρη απεργία αρχικά στις 14-15/5 και μετά
«βλέπουμε», απέναντι στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης με τις 12000
απολύσεις και τον κυβερνητικό εκβιασμό στο τέλος της σχολικής χρονιάς ήταν το
λιγότερο προβληματική. Για όποιον ξέρει τα δεδομένα των σχολείων σήμαινε μια
διαμαρτυρία που δεν στόχευε να δημιουργήσει μαζικό ρεύμα αντίστασης και
ανατροπής των μέτρων στη μάζα των εκπαιδευτικών. Η θέση αυτή του ΠΑΜΕ έγινε «τυφλή
και τυχοδιωκτική», για να χρησιμοποιήσουμε τη δικιά τους γλώσσα, όταν μετακόμισε
την 48ωρη στις 16-17/5 και αφού είχε κηρυχτεί η επιστράτευση που ίσχυε από τις
15/5! Στόχευαν λέει με την 48ωρη να «εκτιμήσουν την κατάσταση» και «ανάλογα να
αποφασίσουν». Την ίδια ώρα εκτιμούσαν πως «ο κλάδος δεν είχε ετοιμαστεί», πως
ήταν «μόνος του», χωρίς «κοινωνικές συμμαχίες». Τότε προς τι η 48ωρη και
μάλιστα εν μέσω επιστράτευσης; Τι εξασφάλιζε ότι η 48ωρη δεν κινδυνεύει από
μικρή συμμετοχή ενώ για την απεργία 17/5
και 20-24/5 (αυτή ήταν η πρόταση που υποστηρίξαμε και όχι «απεργία διαρκείας»
που λέει το ΠΑΜΕ ) υπήρχε αυτός ο κίνδυνος; Δεν ξέρει το ΠΑΜΕ ότι οι ποινές
φυλάκισης και απόλυσης ισχύουν είτε για μία ώρα είτε για 10 μέρες απεργίας,
όταν έχει κηρυχτεί επιστράτευση; Η βασική διαφορά λοιπόν των δύο προτάσεων στις
δεδομένες συνθήκες, ήταν ότι αυτή που υποστηρίξαμε εμείς «έλεγε» τους
συναδέλφους: Μπορούμε να σπάσουμε την
επιστράτευση και να ανατρέψουμε τα μέτρα. Το ΠΑΜΕ δεν είχε αυτή τη θέση και
ταυτόχρονα προσπαθούσε να φανεί πως έχει θέση για απεργιακό αγώνα τώρα. Στις
πρωτόγνωρα μαζικές ΓΣ των ΕΛΜΕ της 14/5 σε όλη την Ελλάδα η πρόταση του
συγκέντρωσε ισχνές μειοψηφίες, ενώ η πρόταση που υποστηρίξαμε εμείς
υπερψηφίστηκε από το 92% των συναδέλφων! Ούτε και τότε όμως το ΠΑΜΕ δεν άλλαξε
θέση, δεν εκτίμησε το τι δείχνει αυτή η μαζικότητα και αυτές οι αποφάσεις και
στάθηκε ουσιαστικά απέναντι τους.
2. Η ΟΛΜΕ όλα τα προηγούμενα χρόνια και φέτος άφησε τον κλάδο
έρμαιο της επίθεσης του συστήματος, δεν επεδίωξε και δεν ήθελε να οργανώσει την
πάλη του και την αντίσταση του. Ούτε τώρα εννοούσε και πίστευε την απεργιακή
πρόταση που κατέθεσε κάτω από την πίεση που αντικειμενικά ασκούν τα κυβερνητικά
μέτρα. Στη μεγάλη της πλειοψηφία εκτιμούσε και ήλπιζε ότι αυτή η πρόταση δεν θα
ψηφιστεί από τις ΓΣ ή ακόμα ότι δεν θα
υπάρχει απαρτία στις Συνελεύσεις που καλέστηκαν μόλις την επομένη μέρα μετά τις
διακοπές του Πάσχα. Στην «καλύτερη» περίπτωση
στόχευε σε μια «αγωνιστική φασαρία» που θα την είχε ως βάση για να
διαπραγματευτεί με την κυβέρνηση τη λείανση κάποιων μέτρων. Τέτοιες αυταπάτες
είχε και έχει η ηγεσία της ΟΛΜΕ! Όμως
τον αγώνα και τη σύγκρουση δεν θα τον έκανε η ΟΛΜΕ, αλλά ο κόσμος! Ο κόσμος
που επέβαλλε με πρωτοφανή μαζικότητα την απόφαση στην οποία δεν πίστευε η ΟΛΜΕ
και γι αυτό πραξικοπηματικά την ανέτρεψε. Το ερώτημα λοιπόν ήταν και είναι αν
υπάρχουν δυνάμεις κεντρικές και περιφερειακές που θέλουν να πάρουν στις πλάτες
τους έναν τέτοιο, πολιτικά «παράνομο» αγώνα κόντρα και ενάντια στις πραγματικές
στοχεύσεις των καθεστωτικών και συμβιβασμένων δυνάμεων της ΟΛΜΕ. Το ΠΑΜΕ από
την αρχή ως το τέλος απάντησε αρνητικά στο ερώτημα αυτό και το ίδιο έκαναν και
οι όμορες σε αυτό δυνάμεις της λαϊκής συμμαχίας είτε με τη σιωπή τους, είτε με
την ευθεία τοποθέτηση τους. Και αυτό φυσικά έκαναν και στο νησί μας. Μάλιστα η
Γραμματεία Σάμου χαρακτηρίζει «τυχοδιωκτισμό» την πρωτοβουλία της ΕΛΜΕ να
καλέσει σύσκεψη φορέων το απόγευμα της 15/5 επιδιώκοντας συμπαράσταση και
συμπαράταξη μπροστά στο ενδεχόμενο του απεργιακού αγώνα. Και φτάνει στο σημείο
να διαστρέφει την απόφαση της ίδιας της ΓΣ της ΕΛΜΕ Σάμου ισχυριζόμενη ότι, αν
η Συνέλευση των προέδρων αποφάσιζε απεργία,
«δεν θα απεργούσαν» τα μέλη της ΕΛΜΕ Σάμου, λόγω του αποτελέσματος της
(ανύπαρκτης) μυστικής ψηφοφορίας που «είχε γίνει».
Μετά από όλα αυτά τι περιεχόμενο
έχει λοιπόν το σύνθημα της «ανυπακοής» που σε καταστάσεις κάλμας ανέξοδα
εκστομίζεται; Και τελικά η κριτική του ΠΑΜΕ στην ΟΛΜΕ από ποια σκοπιά γίνεται:
Για να την καταγγείλει ως υποταγμένη και να αναλάβει το ίδιο μαζί με άλλες
δυνάμεις την υπεράσπιση και το ξεδίπλωμα των αγωνιστικών διαθέσεων του κόσμου;
Ή χρησιμοποιείται για να καταγγελθεί μέσω αυτής ο «τυχοδιωκτισμός» αυτών των
μαζικών αγωνιστικών διαθέσεων που «κακώς» εκδηλώθηκαν; Οι ΣΥΝΕΚ πχ πάνω -κάτω
είπαν πως μόνο με τη συμπαράταξη των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (δηλαδή με την άδεια των
κομμάτων του συστήματος) θα μπορούσε να γίνει αυτός ο αγώνας για την ανατροπή
της πολιτικής του συστήματος! Μήπως κάτι τέτοιο εννοεί και το ΠΑΜΕ όταν
συναγωνίζεται τα τηλεοπτικά κανάλια στην εκτίμηση ότι ο κλάδος είναι
«απομονωμένος» και η Γραμματεία Σάμου περιγράφει με μελανά χρώματα τη γνώμη του
εργαζόμενου λαού για τους εκπαιδευτικούς; Τόση πια έλλειψη εμπιστοσύνης στο λαό
διακατέχει την ηγεσία του ΠΑΜΕ;
3.Το ΠΑΜΕ αντιλαμβάνεται τις όποιες κινητοποιήσεις θεωρεί αποδεκτό
να γίνουν ως κινητοποιήσεις ζύμωσης και προπαγάνδισης θέσεων και αιτημάτων.
Γράφει η Γραμματεία στο κείμενο της. «Αποδείχθηκε στην πράξη ότι η τακτική της
πλειοψηφίας της ΕΛΜΕ για το θέμα των συμμαχιών που στηρίζεται στην θέση ΕΝΟΤΗΤΑ
στο ΠΡΟΒΛΗΜΑ (και όχι ενότητα για το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής και για
την ανατροπή της) είναι «την Κυριακή χαρά και την Δευτέρα λύπη» όπως λέει και ο
λαός μας» .
Κατηγορούν λοιπόν την «πλειοψηφία της
ΕΛΜΕ» ότι από τους αγώνες «αφαιρεί
αιτήματα», ενώ το ΠΑΜΕ «προσθέτει αιτήματα». Το ερώτημα που με αυτές τις
προσεγγίσεις αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν είναι πολύ απλό αλλά και κρίσιμο: Υπάρχει πραγματικός αγώνας χωρίς
συγκεκριμένο στόχο, χωρίς αίτημα-αιχμή;
Μπορεί χωρίς αυτό να συσπειρώσει μαζικά κόσμο, να έχει διάρκεια, να
συγκρούεται με το κράτος και τους μηχανισμούς του και να αντέχει; Και στη
συνέχεια αυτού του ερωτήματος οφείλουν να απαντήσουν άλλο ένα: Μπορεί να
αλλάξει ο ταξικός πολιτικός συσχετισμός χωρίς τέτοιους πραγματικούς αγώνες; Αυτούς τους πραγματικούς
αγώνες είναι που αρνείται το ΠΑΜΕ και ίσως δεν αντιλαμβάνεται ότι εδώ συμπίπτει
πχ με την ηγεσία της ΟΛΜΕ! Που πάντα οι
εισηγήσεις της προς τις ΕΛΜΕ ενόψει κινητοποιήσεων περιλαμβάνουν κατάλογο
δεκάδων αιτημάτων για να καταλάβουν όλοι ότι δεν σκοπεύει καμιά σύγκρουση με
την πολιτική του συστήματος αλλά μια «κινητοποίηση» που θα τη βγάλει από την
υποχρέωση. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν στο φόντο του στόχου πάλης που θέτει
ένας αγώνας θα υπάρχει ένα συνολικότερο
πολιτικό πλαίσιο κριτικής ( «διορθωτικής» ή επαναστατικής ανάλογα με τη δύναμη
που την ασκεί) απέναντι στο σύστημα. Το
ερώτημα είναι αν θα υπάρχει ο στόχος πάλης! Σε
αυτό το ερώτημα απαντά αρνητικά το ΠΑΜΕ και με βάση αυτή τη θέση του δεν ήθελε
και αντιτάχθηκε στη δυνατότητα να υπάρξει ο απεργιακός αγώνας των καθηγητών.
Γιατί αυτός μόνο με το στόχο ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ μπορούσε να
υπάρξει.
4. Σαν επιστέγασμα και για να μην αφήσει καμιά
αμφιβολία για την πρόθεση της να μην
εμπλακεί σε κανέναν αγώνα ανατροπής της αντιδραστικής επίθεσης στην εκπαίδευση
που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, η Γραμματεία Σάμου του ΠΑΜΕ προβάλλει τη θέση
του «ενιαίου 12χρονου σχολείου…» ως απαράβατη προϋπόθεση για το «μέτωπο
παιδείας». Να λοιπόν ποια είναι η αντιπαράθεση στο «σύνολο της αντιλαϊκής
πολιτικής» όπως την εννοεί το ΠΑΜΕ: Οι εκπαιδευτικοί που απολύονται, οι μαθητές
που χάνουν το σχολείο τους, το βιβλίο τους, τον καθηγητή τους, δεν θα πρέπει να αγωνιστούν για να ανατρέψουν
αυτά τα μέτρα, αλλά να περιφέρουν σχέδια ενός «άλλου σχολείου». Αυτή η αντίληψη ούτε καινούρια είναι, ούτε ανήκει
αποκλειστικά στο ΠΑΜΕ. Η λογική των «προτάσεων» (που θα τις υλοποιήσει ποιος
άραγε;) στην οποία ανήκει το «ενιαίο 12χρονο» μαζί με πολλά άλλα που το ΠΑΜΕ τα
είχε ως προτάσεις και τώρα φαίνεται να τα «ξεχνά», είναι κυρίαρχη στην ΟΛΜΕ και
σε δυνάμεις της υποταγμένης και συμβιβασμένης αριστεράς, εδώ και πολλά
χρόνια. Όμως η λογική αυτή της
προτασεολογίας σαρώθηκε από την επίθεση! Γιατί
η ταξική πάλη δεν είναι «διαγωνισμός ιδεών» αλλά σύγκρουση και
αναμέτρηση για την υπεράσπιση δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Και ταυτόχρονα είναι
και το μόνο πραγματικό πεδίο στο οποίο μαζικά οι εργαζόμενοι και η νεολαία,
μπορούν να πείθονται μέσα από τις επιτυχίες και τις νίκες τους για την
δυνατότητα τους να ανατρέψουν τον καπιταλισμό,
να οικοδομήσουν μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση. ΜΕΤΩΠΟ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΛΗΣ λοιπόν χρειαζόμαστε και όχι κηρύγματα για τους αγώνες που
δεν μπορούν να υπάρξουν και να νικήσουν και ιδεαλιστικά σχέδια μιας «άλλης
παιδείας», την ίδια ώρα που θα επελαύνει η βαρβαρότητα.
ΥΓ. Αφού τόσο νοιάζεται η Γραμματεία του ΠΑΜΕ για τις
«κοινωνικές συμμαχίες» γιατί όχι μόνο αρνήθηκε τη συμμετοχή που της προτάθηκε,
αλλά ουσιαστικά μποϋκοτάρισε την κοινή εκδήλωση του συλλόγου Δ/Ν και της ΕΛΜΕ
Σάμου της 20/4/13 που καλούσε γονείς, μαθητές, φοιτητές για να συζητηθούν και
να διαμορφωθούν όροι απάντησης στα μεγάλα προβλήματα και των τριών
εκπαιδευτικών βαθμίδων;
Δημοκρατική
Συσπείρωση Καθηγητών Σάμου
