Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Όλοι κατανοούμε ότι η σημερινή δεν είναι μια συνηθισμένη ψηφοφορία.
Γι' αυτό είναι απαραίτητες απόψε τέσσερις κρίσιμες διευκρινίσεις.
-- Για το πώς βρεθήκαμε σε αυτό το μεταίχμιο.
-- Για το τι πραγματικά διακυβεύεται σήμερα.
-- Για το που θέλουμε να πάμε από δω και μπρος.
-- Και για το πώς θα βγούμε από το τωρινό αδιέξοδο για να μπούμε σε ένα δρόμο σταθερότητας, Ανάκαμψης, Ανάπτυξης και κοινωνικής Συνοχής.
* Πρώτον, πως βρεθήκαμε ως εδώ: Η σημερινή κατάσταση δεν έχει καμία σχέση με εκείνη που παρέλαβε το ΠΑΣΟΚ το 2009 ή με εκείνη που επικρατούσε το Μάιο του 2010, όταν υπογράφηκε το πρώτο Μνημόνιο.
Τον Οκτώβριο του 2009 η Ελλάδα αντιμετώπιζε πρόβλημα ελλείμματος. Όμως οι αγορές εξακολουθούσαν ακόμα να τη δανείζουν.
Τότε η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βάλθηκε να διασύρει την Ελλάδα στο εξωτερικό ως την πιο «διαφθαρμένη χώρα» στον κόσμο.
Το αποτέλεσμα το ξέρουμε: ούτε στις αγορές ξαναβγήκαμε κι έγινε η προσφυγή μας στο Μηχανισμό Στήριξης.
Το πρώτο «κατόρθωμα» του ΠΑΣΟΚ ήταν ότι μετέτρεψε ένα πρόβλημα ελλείμματος σε κρίση δανεισμού.
Στην επόμενη διετία έκανε και το επόμενο βήμα. Μετέτρεψε το πρόβλημα δανεισμού σε κρίση χρέους! Γιατί το 2010 ακόμα, το χρέος μας ήταν μεγάλο, αλλά βιώσιμο ακόμα.
Ένα χρόνο αργότερα, διαπιστώθηκε απ' όλους, αυτό που εμείς καταγγέλλαμε εξ αρχής: ότι με το Μνημόνιο το πρόβλημα δανεισμού μετατράπηκε σε πρόβλημα βιωσιμότητας χρέους. Δηλαδή, σε άμεσο κίνδυνο χρεοκοπίας. Και επιστροφής στη δραχμή.
Αυτά όλα, όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, δεν ήταν ούτε αναπόφευκτα, ούτε «νομοτελειακά». Ήταν αποτελέσματα της αλλοπρόσαλλης πολιτικής που ακολούθησε το ΠΑΣΟΚ πριν το Μνημόνιο, αλλά και της ίδιας της Πολιτικής του Μνημονίου. Που αποδείχθηκε μια λάθος συνταγή, χειρότερη κι από την ασθένεια που επιχειρούσε να θεραπεύσει.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Αυτά όλα είναι πια γνωστά. Κάποτε τα λέγαμε μόνοι μας, σε αυτή την αίθουσα. Τώρα αποτελούν κοινό τόπο για όλους.
Αλλά αυτό δεν μας λύνει το πρόβλημα, σήμερα. Διότι από τότε η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά. Κι αυτό μας φέρνει στο επόμενο ερώτημα...
* Δεύτερον, λοιπόν, τι πραγματικά διακυβεύεται σήμερα:
Από το Μάιο του 2010 ως τα τέλη του 2011, αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη δυνάμεις που προωθούν, ανοικτά πια, την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αποτρέψουμε. Γιατί το σοκ που θα υποστεί η χώρα από μια τέτοια εξέλιξη είναι δύσκολο να το αντέξει οποιαδήποτε κοινωνία, οποιαδήποτε δημοκρατία και οποιαδήποτε οικονομία. Κυρίως όταν είναι αναγκασμένη να εισάγει σχεδόν τα πάντα, γιατί στο μεταξύ άφησε να πέσει κατακόρυφα η ανταγωνιστικότητά της και να συρρικνωθεί η παραγωγική της βάση.
Αυτό ακριβώς το πολύ αρνητικό κλίμα για την Ελλάδα άρχισε να αλλάζει τον τελευταίο καιρό:
Αναγνωρίζουν όλο και περισσότεροι, ότι η πολιτική που, αντί να εξυγιάνει την Ελλάδα την οδήγησε στην παράλυση, σήμερα απειλεί και ολόκληρη την ευρωζώνη. Και η ύφεση που δημιουργείται σήμερα στην Ευρώπη, όχι μόνο απειλεί να οδηγήσει και τις άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες εκεί που οδήγησε τα τελευταία δύο χρόνια την Ελλάδα, αλλά απειλεί να βυθίσει και τον υπόλοιπο κόσμο στην ύφεση.
Αυτή η αλλαγή του κλίματος στην Ευρώπη είναι η μεγάλη θετική εξέλιξη των τελευταίων ημερών. Κι έγινε εφικτή για δύο λόγους:
-- Πρώτον, γιατί το Ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε τη νέα δανειακή σύμβαση, με την οποία κουρεύεται το ελληνικό χρέος.
-- Και δεύτερον, γίνεται παντού αντιληπτό πως η συνταγή της μονομερούς λιτότητας, μας βυθίζει σε χειρότερα αδιέξοδα, γι αυτό και ζητάμε να δοθεί πια προτεραιότητα στην Ανάκαμψη.
Η Νέα Δημοκρατία αμφισβήτησε, εξ αρχής, τη συνταγή της μονομερούς λιτότητας. Η Νέα Δημοκρατία επέμενε - και επιμένει πάντα - να ζητά άμεσα μέτρα Ανάκαμψης. Και η Νέα Δημοκρατία συνέβαλε στο να ψηφιστεί η νέα δανειακή σύμβαση, ζητώντας ταυτόχρονα να δοθεί στο εξής προτεραιότητα στην Ανάκαμψη.
Η αλλαγή του κλίματος στην Ευρώπη είναι κάτι που το επιδιώξαμε και, τώρα πια, φαίνεται να ξεκινάει...
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Η πολιτική απομόνωση της Ελλάδας, δυστυχώς, τροφοδοτήθηκε από την ολέθρια πρωτοβουλία της προηγούμενης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, να ζητήσει δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ. Και οι εταίροι μας απείλησαν τότε την άμεση εκδίωξη της Ελλάδας. Πράγμα που μπορούσε να οδηγήσει πλέον πολύ πιο μακριά: στη διάλυση ολόκληρης της ευρωζώνης!
Αυτό «παίχθηκε» τους τελευταίους τέσσερις μήνες. Η ελληνική κρίση μεταδόθηκε εκτός συνόρων και μετατράπηκε σε κρίση της ίδιας της ευρωζώνης. Κι αυτό ήταν το τρίτο και πιο επικίνδυνο βήμα: Σε πρώτη φάση το πρόβλημα ελλείμματος της Ελλάδας μετατράπηκε σε κρίση δανεισμού της Ελλάδας, ύστερα μετατράπηκε σε κρίση βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, και τώρα πια μετατράπηκε σε κρίση της ίδιας της ευρωζώνης!
Εμείς είδαμε έγκαιρα, ήδη από τον περασμένο Νοέμβριο, ότι ήταν απόλυτη ανάγκη πλέον να βγει η Ελλάδα από το «κάδρο» της πανευρωπαϊκής κρίσης. Να θωρακιστεί η ίδια η Ελλάδα την ώρα που η κρίση γίνεται πανευρωπαϊκή και να αποκτήσει συμμάχους γι' αυτό που πρωτίστως χρειάζεται: για την Ανάκαμψη. Σε πανευρωπαϊκή κλίμακα πια...
Κι έτσι φτάνουμε στο τρίτο σημείο που πρέπει να διευκρινιστεί:
* Που πάμε από δω και μπρός...
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Η Ελλάδα χρειάζεται τρία πράγματα πλέον:
-- Πρώτον να μειωθεί το χρέος της αισθητά, ώστε να ξαναγίνει βιώσιμο.
Κι αυτό γίνεται τώρα με το κούρεμα του ελληνικού χρέους κατά 107 δισεκατομμύρια, από τα 368 που είχαν φτάσει ως τώρα.
-- Δεύτερον, να ηττηθούν οι δυνάμεις που επιδιώκουν την εγκατάλειψη της Ελλάδας και τη διάλυση της ευρωζώνης. Και για να γίνει αυτό, έπρεπε να αλλάξει η εικόνα της Ελλάδας στην Ευρώπη. Και να συνειδητοποιηθεί, όσο γίνεται ευρύτερα, ότι η μονόπλευρη λιτότητα βυθίζει την Ευρώπη σε ύφεση.
-- Τρίτον, να αρχίσει η Ανάκαμψη, το ταχύτερο δυνατό. Να μπει σε προτεραιότητα η Ανάκαμψη - και στην Ελλάδα και πανευρωπαϊκά.
Κι αυτό θα παλέψουμε από δω και στο εξής. Μόνο που τώρα μπορούμε να το επιτύχουμε. Γιατί η Ελλάδα κέρδισε χρόνο, είναι πια θωρακισμένη και αρχίζει να βρίσκει συμμάχους παντού.
Κι έτσι μπορούμε να δούμε πια πόσο διαφέρει δραματικά η σημερινή κατάσταση από εκείνη του 2010. Και σε τι διαφέρει η δανειακή σύμβαση που ψηφίσαμε τώρα, από το Μνημόνιο που ψηφίστηκε το Μάιο του 2010.
-- Τότε, το ελληνικό χρέος ήταν μεγάλο, αλλά κανείς δεν έθετε πρόβλημα για τη «βιωσιμότητά» του. Ήταν μεγάλο, αλλά κανείς δεν το χαρακτήριζε τότε, «μη βιώσιμο». Τώρα όλοι ομολογούν πια ότι έγινε «μη βιώσιμο».
-- Το 2010 δεν κουρεύτηκε το χρέος. Αντίθετα αφέθηκε να μεγαλώνει εκτός ελέγχου. Τώρα το κουρεύουν δραστικά.
-- Το 2010 δεν μειώθηκε το επιτόκιο. Αντίθετα, αυξήθηκε σε πάνω από 5%. Τώρα μειώνεται, δραστικά κι αυτό, γύρω στο 3,5%.
Αυτά τα δύο τελευταία σημαίνουν κάτι ακόμα πολύ σημαντικό: Ότι οι τόκοι που θα πληρώνουμε τα επόμενα χρόνια, πέφτουν κι αυτοί δραστικά. Πόσο; Κατά 4 δισεκατομμύρια, περίπου, κάθε χρόνο!
Και κάτι ακόμα: Στο Πρώτο Μνημόνιο, ο χρόνος αποπληρωμής του χρέους εξακολουθούσε να είναι σύντομος. Πάνω από την Ελλάδα εξακολουθούσε να επικρέμεται η απειλή 100άδων δισεκατομμυρίων που έπρεπε να βρεθούν τα επόμενα χρόνια, όταν έληγαν ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου κι έπρεπε να βρεθούν χρήματα για να ξεπληρωθούν.
Τώρα, τα περισσότερα θα αποπληρωθούν 20 με 30 χρόνια αργότερα! Κι αυτό δίνει στην Ελλάδα την ευκαιρία και την άνεση χρόνου, να προσαρμοστεί, να αναπτυχθεί αρκετά στο μεταξύ και να είναι σε θέση να βγαίνει στις αγορές ως αξιόπιστο κράτος για να αναχρηματοδοτεί το χρέος της.
Από την άλλη πλευρά, πρέπει να πούμε ότι υπάρχει ένα πράγμα που δεν άλλαξε: Επιμένουν στην ίδια συνταγή της λιτότητας, χωρίς μέτρα Ανάκαμψης.
Κι ας είχαν δοθεί οι πιο επίσημες διαβεβαιώσεις - δεκάδες φορές το είχε πει ο κ. Βενιζέλος - ότι δεν θα υπάρξουν τέτοιου είδους νέα μέτρα. Αλλά το πρόγραμμα απέτυχε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να απαιτηθούν νέα μέτρα. Τα οποία βαθαίνουν την ύφεση.
Βέβαια, τώρα ομολογούν δημόσια ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλους φόρους. Και σε αυτό, ως γνωστόν, παίξαμε κι εμείς βασικό ρόλο.
Ακόμα, καταφέραμε να μειώσουμε το υφεσιακό αποτέλεσμα και τον οριζόντιο χαρακτήρα των νέων περικοπών.
Σχεδίαζαν 600 εκατομμύρια και πλέον νέες περικοπές συντάξεων. Και το μειώσαμε στο μισό. Και δεν είναι πια οριζόντιες.
Σχεδίαζαν 15-20% οριζόντια νέα περικοπή σε επικουρικές και κύριες συντάξεις, ανεξάρτητα από το αν επρόκειτο για υψηλές, μεσαίες ή χαμηλές.
Μειώσαμε το μέγεθος της νέας συνολικής περικοπής στο μισό και καταφέραμε να αποτρέψουμε τον οριζόντιο χαρακτήρα τους. Αυτή τη φορά οι μεσαίες και χαμηλές δεν κόπηκαν καθόλου και οι περισσότερες από τις υπόλοιπες κόπηκαν λιγότερο απ' ό,τι σχεδιαζόταν στην αρχή.
Ακόμα αποφύγαμε να παρασύρει η μείωση του κατώτατου μισθού όλες τις υπόλοιπες αποδοχές. Αυτό - όπως διευκρινίστηκε από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και από τον υπουργό Εργασίας - δεν θα λειτουργήσει αυτόματα.
Βέβαια, το πόσο θα φτάσουν οι περικοπές μισθών, θα εξαρτηθεί τελικά από το πότε θα αρχίσει η Ανάκαμψη. Γιατί προσέξτε: χωρίς Ανάκαμψη, ακόμα κι αν δεν είχε περικοπεί ο κατώτατος μισθός, θα ερχόταν για πολλούς εργαζομένους κάτι πολύ χειρότερο: η ανεργία! Γι' αυτό επιμένουμε στην Ανάκαμψη!
Ναι, δεν καταφέραμε να αποφύγουμε κάποια μέτρα που έχουν υφεσιακό χαρακτήρα. Αλλά μειώσαμε το υφεσιακό τους αποτέλεσμα, αποτρέψαμε τις οριζόντιες περικοπές και αποφύγαμε πολύ χειρότερα, όπως η κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.
Για να έχουμε μιαν εικόνα του τι έχει συμβεί ως τώρα θα σας δώσω λίγους μόνον αριθμούς.
Το μέσο βιοτικό επίπεδο, δηλαδή το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα, μειώθηκε τα τελευταία δυόμισι χρόνια κατά 34% περίπου!
Απ' αυτό, το 15% προήλθε από μείωση των ονομαστικών αποδοχών. Το υπόλοιπο 19% προήλθε από αύξηση των φορολογικών βαρών σε αυτούς που μόνιμα πληρώνουν φόρους - τους μισθωτούς και συνταξιούχους - αλλά και από την αύξηση του πληθωρισμού.
Αν δεν υπάρξει Ανάκαμψη στο επόμενο διάστημα, η πτώση του βιοτικού επιπέδου θα πλησιάσει το 50% από το 2009! Γι' αυτό παλεύουμε με όλα τα μέσα να υπάρξει Ανάκαμψη!
Αυτό είναι απάντηση σε όλους εκείνους στο εξωτερικό που ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες τάχα «δεν υπέστησαν θυσίες». Το ακριβώς αντίθετο συνέβη: οι Έλληνες υπέστησαν τις μεγαλύτερες θυσίες που έχει υποστεί ποτέ χώρα σε συνθήκες Ειρήνης! Και θα υποστούν πολύ μεγαλύτερες, αν δεν υπάρξει άμεση Ανάκαμψη.
Γι' αυτό και δίνουμε απόλυτη προτεραιότητα στην Ανάκαμψη.
Και τώρα πια δεν είμαστε μόνοι: Ο ίδιος ο Επίτροπος Όλι Ρεν, σε επιστολή του προς την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ζητά πια να επισπευσθεί η αποδέσμευση κονδυλίων για την Ελλάδα.
Με προτεραιότητα τα μεγάλα έργα, τους οδικούς άξονες, τα έργα υποδομής που έχουν μείνει στη μέση και κάτι ακόμα: την αποκατάσταση της ρευστότητας της αγοράς. Ειδικά για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Και ειδικότερα ακόμα για τον ανήμπορο πολίτη τον εγκλωβισμένο σε δανειακές υποχρεώσεις, που δεν μπορεί να ξοφλήσει. Κι εδώ χρειάζονται ειδικά μέτρα ανακούφισης, αλλά όχι στο πόδι.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Το υπογραμμίζω πάντα με έμφαση: Δεν είμαστε «όλοι ίδιοι»! Και δεν υπάρχει πιο ύπουλη προπαγάνδα απ' αυτόν τον ισχυρισμό, ότι τάχα «είμαστε όλοι ίδιοι»...
-- Πρώτα απ' όλα, διαφέρουμε από το ΠΑΣΟΚ. Που το 2009 έταζε στους πάντες τα πάντα. Κι ύστερα αφαίρεσε από τους πάντες τα πάντα.
Μετά υποσχέθηκε να μας βγάλει στις αγορές το 2011. Κι ακόμα ότι θα αρχίσει η ανάκαμψη, αυτόματα από το 2012. Και διακήρυξε ότι έβαλε και «πάτο στο βαρέλι».
Κι ύστερα κατέρρευσαν τα πάντα και κόντεψαν, με την ολέθρια απόφαση για δημοψήφισμα, να μας βγάλουν κι από την Ευρώπη!
Απομόνωσαν τη χώρα διεθνώς και κόντεψαν να πυροδοτήσουν ανεξέλεγκτες εξεγέρσεις, ενός λαού που τον εξαπάτησαν και μετά τον οδήγησαν στην απελπισία. Για να ομολογήσουν οι ίδιοι ότι το αρχικό Μνημόνιο το ψήφισαν χωρίς να το έχουν διαβάσει καν!
Εμείς από τότε επιμέναμε μονότονα στην Ανάκαμψη. Στο ίδιο ακριβώς επιμένουμε και σήμερα. Και βρίσκουμε όλο και μεγαλύτερη στήριξη διεθνώς...
-- Κι επειδή, καιρό τώρα, δεν έχω απαντήσει, απ' αυτό το βήμα, στην αυξανόμενη επιθετικότητα της Αριστεράς, καιρός είναι να πούμε και κάποια πράγματα για την Αριστερά. Η οποία νομίζει ότι η ίδια είναι τάχα υπεράνω κριτικής. Αλλά δεν είναι! Και η οποία «καταγγέλλει» τα πάντα, χωρίς ποτέ να προτείνει τίποτε.
Καταγγέλλει γενικώς και αδιακρίτως τον «κακό καπιταλισμό», τους «κακούς επιχειρηματίες». Τους πάσης φύσεως «κακούς»...
Όμως, η γενική καταγγελία δεν είναι Πολιτική. Είναι εμμονή. Και στην περίπτωσή μας είναι και πολύ υποκριτική εμμονή!
Διότι, αν η Αριστερά ψάχνει «κακούς» για να καταγγείλει, καλό θα είναι να κοιτάξει και λίγο στον καθρέφτη της.
Θα ανακαλύψει ότι μπορεί η ίδια να μην κυβέρνησε ποτέ, αλλά άσκησε επιρροή και στήριξε καταστάσεις νοσηρές και στρεβλώσεις απίστευτες, που έχουν μεγάλη ευθύνη για εδώ που φτάσαμε.
Στήριξε προνόμια και αγκυλώσεις της δημόσιας διοίκησης, που δημιούργησαν ακυβερνησία και όργιο σπατάλης.
Έδιωξε επιχειρήσεις από την Ελλάδα με αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις. Η Αριστερά, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, δεν είχε βαλθεί να διώξει του Κινέζους από τον Πειραιά μόλις πριν δυόμιση χρόνια;
Η Αριστερά δεν είναι ο κύριος υπαίτιος για την ενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα;
Δεν έκανε, επί πολλά χρόνια, μοναδικές διεθνώς καταχρήσεις στις κινητοποιήσεις, όπου λίγες εκατοντάδες ατόμων κάθε μέρα παραλύουν την πόλη και ταλαιπωρούν αφάνταστα εκατομμύρια συμπολίτες τους;
Η Αριστερά δεν πρωτοστάτησε και στην υπεράσπιση του ασύλου παρανομίας στους Πανεπιστημιακούς χώρους;
Όπως πρωτοστάτησε και στις καταλήψεις σχολείων και Πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, επί πολλά χρόνια, απαξιώνοντας πλήρως τη δημόσια Παιδεία, για την οποία υποτίθεται ότι κόπτεται;
Μπορεί να μην έχουν όλες οι πτέρυγες της Αριστεράς ευθύνη για καθένα απ' όλα αυτά. Αλλά ολόκληρη η Αριστερά κατά καιρούς στήριξε και υπερασπίστηκε, όλα όσα αποτελούν σήμερα τις «ασθένειες» της Ελληνικής κοινωνίας, που μας έφεραν ως εδώ. Γι' αυτό καλά θα κάνει να μην μας κουνάει το δάχτυλο.
Υπάρχει και μια σοβαρή διαφορά μεταξύ μας. Κι επειδή εκείνοι την ξεχνούν, θα τους τη θυμίσω:
Εμείς ήμασταν πάντα και εξακολουθούμε να είμαστε υπέρ της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Αλλά όταν στην Ευρώπη επικράτησαν λάθος απόψεις, σηκώσαμε το ανάστημά μας και διαφωνήσαμε ανοικτά. Και σήμερα παλεύουμε να παραμεριστούν οι απόψεις αυτές και να βρει η Ενωμένη Ευρώπη το δρόμο της.
Αντίθετα, μεγάλο μέρος της Αριστεράς, τελείως εξωπραγματικά υπερασπίζεται ακόμα πρότυπα κοινωνιών που έχουν καταρρεύσει!
Εμείς, λοιπόν, τολμάμε να διαφωνούμε ακόμα και με εκείνους που ιδεολογικά βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο. Η Αριστερά δεν τολμά να διαφωνήσει με τα «πρότυπά» της, ούτε και μετά την παταγώδη αποτυχία τους!
Εμείς υπερασπιζόμαστε τις αξίες μας, αλλά υπέρτατη αξία μας είναι το εθνικό και το δημόσιο συμφέρον της Πατρίδας μας. Μεγάλο μέρος της Αριστεράς υπερασπίζεται ακόμα τις ιδεοληψίες της.
Να μη μας κουνάνε λοιπόν το δάχτυλο. Γιατί εμείς βλέπουμε τα λάθη μας και τα διορθώνουμε. Εκείνοι ποτέ δεν είδαν τα δικά τους τραγικά σφάλματα.
Κι ακόμα τα υπερασπίζονται με φανατισμό...
-- Τέλος υπάρχει και μια μερίδα κριτικής, όχι από την πλευρά της Αριστεράς, πλέον, αλλά από ανθρώπους, που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί ψηφίζουμε τη νέα δανειακή σύμβαση, όταν έχει ήδη επαληθευθεί η κριτική που κάναμε στο Μνημόνιο.
Νομίζουν ότι ακόμα βρισκόμαστε στο Μάιο του 2010;
Δεν βλέπουν ότι τώρα κουρεύεται το χρέος, επιμηκύνεται ο χρόνος αποπληρωμής, κόβονται τα επιτόκια και οι τόκοι των επομένων ετών και απομακρύνεται η χρεοκοπία - η επιστροφή στη δραχμή - και η εγκατάλειψη της Ελλάδας από τους εταίρους της;
Νομίζω ότι το πιο σοβαρό σφάλμα τους είναι το πώς αντιλαμβάνονται την Πολιτική:
Πολιτική δεν είναι να λες τα ίδια συνεχώς, ακόμα κι αν αποδειχθεί ότι είχες δίκιο. Δεν είναι «μετά Χριστόν προφήτης» ο πολιτικός. Ούτε είναι «Κασσάνδρα» ο πολιτικός. Δεν είναι αυτός ο ρόλος του...
Σημασία δεν έχει μόνον η πολιτική πρόβλεψη.
Σημασία έχει, κυρίως, η πολιτική παρέμβαση!
Πολιτική είναι να βλέπεις κάθε φορά πιο μακριά, αλλά και να βοηθάς τη χώρα σου να βγει από τα δύσκολα.
-- Αν δεν βλέπεις πιο μακριά από τους άλλους, δεν κάνεις Πολιτική.
-- Αλλά κι αν δεν βοηθάς τη χώρα σου να βγει από τα δύσκολα, πάλι δεν κάνεις Πολιτική!
Το ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκε ότι δεν βλέπει μακριά. Διατηρεί τα ανακλαστικά του στη μανούβρα για το σήμερα, αλλά εμφανίζει πάντα το εκάστοτε κομματικό του όφελος ως δημόσιο συμφέρον. Κι έτσι χαντάκωσε τον τόπο μακροχρόνια. Τώρα πια χαντάκωσε και τον εαυτό του.
Η Αριστερά δεν βλέπει μακριά και δεν βοηθά τη χώρα. Είναι παγιδευμένη στις εμμονές της και περιορίζεται να καταγγέλλει ανέξοδα όλους τους άλλους.
Αλλά εμείς, στην κεντροδεξιά παράταξη, δίνουμε κάθε φορά εξετάσεις πόσο μακριά βλέπουμε, αλλά και πόσο βοηθάμε τη χώρα μας κάθε στιγμή.
Από τον περασμένο Νοέμβριο είδαμε ότι έπρεπε να αποτρέψουμε την εκδίωξη της Ελλάδας από την Ευρώπη και να επιτύχουμε την αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής που κινδύνευε. Και κινδυνεύει ακόμα.
Με τη νέα δανειακή σύμβαση, δηλαδή με το δραστικό κούρεμα του χρέους, αποσοβήσαμε την εκδίωξη της χώρας από το ευρώ. Ανοίγοντας το δρόμο για εκλογές, διασώσαμε την κοινωνική συνοχή, τουλάχιστον για την ώρα. Και τώρα βρίσκουμε πλέον συμμάχους για να βάλουμε την Ελλάδα στο δρόμο της Ανάκαμψης.
-- Σήμερα, όσοι μας πολεμάνε, δεν μπορούν να αρνηθούν ότι είχαμε δίκιο το 2010 - αν και ως πρόσφατα το αμφισβητούσαν και μας χλεύαζαν.
-- Δεν μπορούν πια να ανακόψουν την υπεροχή μας στις δημοσκοπήσεις - αν και έκαναν ό,τι μπορούσαν να μας «φρενάρουν».
-- Δεν μπορούν πια να αμφισβητήσουν την αναγκαιότητα άμεσων εκλογών - αν και ως πολύ πρόσφατα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τις ματαιώσουν.
-- Εμείς όμως επιμένουμε ότι η χώρα χρειάζεται κυβέρνηση με ισχυρή και νωπή εντολή. Αλλιώς πολύ σύντομα θα είναι ακυβέρνητη.
-- Τώρα όλοι ξέρουν ότι τελειώνει το PSI και πάμε σε εκλογές!
-- Τώρα το μόνο που τους μένει είναι να αμφισβητούν τη δυνατότητα της Νέας Δημοκρατίας να κερδίσει την αυτοδυναμία. Την οποία, η παράταξή μας δεν τη ζητά από ματαιοδοξία. Αλλά για να μπορέσει να κυβερνήσει με τόλμη και αποφασιστικότητα, όπως, άλλωστε απαιτούν οι έκτακτες συνθήκες
Η «μη αυτοδυναμία» είναι το τελευταίο «χαρτί», που προσπαθούν να παίξουν, το τελευταίο «ανάχωμα» που προσπαθούν να δημιουργήσουν.
Ας μη ματαιοπονούν. Θα πέσει κι αυτό, πολύ σύντομα. Και θα σαρωθεί στις εκλογές.
* Ο λαός γνωρίζει πια, ποιος του λέει την αλήθεια. Όπως και γνωρίζει και ποιος τον κορόιδευε τόσα χρόνια.
* Ο λαός γνωρίζει πια, ποιος αγωνίζεται για να αλλάξει η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Όπως γνωρίζει και ποιος διέσυρε την Ελλάδα στο εξωτερικό.
* Ο λαός γνωρίζει πια, ποιος δημιουργεί για την Ελλάδα συμμάχους στο εξωτερικό. Όπως γνωρίζει και ποιος απομόνωσε την Ελλάδα στο εξωτερικό.
* Ο λαός γνωρίζει, ποια δύναμη παραμένει όρθια και αποτελεί πυλώνα σταθερότητας, συσπείρωσης και προοπτικής, όταν όλα γύρω καταρρέουν και διαλύονται...
* Και ο λαός έχει ανάγκη από σταθερή δύναμη διακυβέρνησης. Όχι από ετοιμόρροπες συγκυβερνήσεις.
Σας καλώ όλους απόψε, με τη σημερινή ψηφοφορία να κλείσουμε - οριστικά - το θλιβερό κεφάλαιο των τελευταίων δυόμισι χρόνων.
Σας καλώ, με τη σημερινή ψηφοφορία, να ανοίξουμε το δρόμο για τη λαϊκή ετυμηγορία και τις εκλογές.
Να βγάλουμε - μια για πάντα - την Ελλάδα από το κάδρο της κρίσης. Και να τη φέρουμε στην πρώτη γραμμή του αγώνα για Ανάκαμψη σε όλη την Ευρώπη.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Αφήνουμε πίσω τη χειρότερη εποχή που γνώρισε η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.
Και ανοίγουμε το δρόμο για τη νέα Μεταπολίτευση, που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος!
