To τουρκικό βαθύ κράτος αφού έκανε την εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, ασκεί τρομοκρατία και διεξάγει πολιτιστική γενοκτονία εις βάρος των Πομάκων και των Ρομά της Θράκης!
Του Σάββα Καλεντερίδη
Ένα πραγματικό θέατρο του παραλόγου παίζεται στη Θράκη τα τελευταία είκοσι χρόνια, με το ελληνικό κράτος να έχει παραχωρήσει ατύπως το δικαίωμα στην Τουρκία να ασκεί εξουσία επί των μουσουλμάνων της Ελληνικής Θράκης.
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, μετά την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, βάσει της Συνθήκης της Λωζάννης, στην ελληνική Θράκη παρέμειναν 86.000 μουσουλμάνοι, από τους οποίους οι 39.000 τουρκικής καταγωγής, οι 35.000 Πομάκοι και οι 12.000 Αθίγγανοι. Αντιστοίχως, με βάση τη σύμβαση «Περί της Ανταλλαγής των Ελληνικών και Μουσουλμανικών Πληθυσμών» που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Διεθνούς Συνθήκης Λωζάννης, η οποία έλεγε στο Άρθρο 2 ότι: «Θέλουσι θεωρηθή ως Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως, πάντες οι Έλληνες οι εγκατεστημένοι ήδη προ της 30ης Οκτωβρίου 1918, εν τη περιφέρεια της Νομαρχίας Κωνσταντινουπόλεως, ως αυτή καθορίζεται δια του νόμου του 1912», παρέμειναν στην Κωνσταντινούπολη 120.000 Έλληνες, από τους οποίους οι 26.000 ήταν Έλληνες υπήκοοι, οι λεγόμενοι «Εταμπλί» (εγκατεστημένοι πριν το 1918). Αν προστεθούν σ’ αυτούς και οι 6.000 Έλληνες της Ίμβρου και της Τενέδου, τότε μιλάμε για 126 χιλιάδες Έλληνες, έναντι 86.000 μουσουλμάνων.
Η Τουρκία, για την ακρίβεια αυτό που λέμε το βαθύ κράτος της Τουρκίας, ακολούθησε μια πολιτική εθνοκάθαρσης απέναντις τους Έλληνες της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, με αποτέλεσμα σήμερα ο Ελληνισμός στις περιοχές αυτές να μην ξεπερνά τα 2.000 άτομα, στην πλειονότητά τους μέσης και μεγάλης ηλικίας.
Ο πρώτος σταθμός της πολιτικής του τουρκικού βαθέος κράτους ήταν η αναβίωση των Ταγμάτων Εργασίας (Αμελέ Ταμπουρού) και ο «Νόμος περί του Πόθεν Έσχες την Περιουσίαν» (Barlik Vergisi), που εφαρμόστηκε εν όσω η Ελλάδα ήταν υπό τριπλή κατοχή (1942), με βάση τον οποίο δεκάδες χιλιάδες Έλληνες έχασαν τις περιουσίες τους, που πέρασαν σε μερικές εβδομάδες σε τουρκικά χέρια, για να αποκτήσει η Τουρκία αστική τάξη.
Ο δεύτερος σταθμός ήταν τα γεγονότα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, όταν η ανθρωπότητα αντίκρισε με φρίκη την τουρκική βαρβαρότητα να κινείται σαν λάβα με ...στρατιωτική πειθαρχία κατά παντός του ελληνικού. Τότε, μέσα σε λίγες ώρες καταστράφηκαν ολοσχερώς 1004 σπίτια των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, άλλα 2500 υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές, καταστράφηκαν επίσης 4348 καταστήματα, 27 φαρμακεία, 26 σχολεία, 5 πολιτιστικοί σύλλογοι, οι εγκαταστάσεις 3 εφημερίδων, 12 ξενοδοχεία, 11 κλινικές, 21 εργοστάσια, 110 ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια, 73 εκκλησίες, ενώ συλήθηκαν πάρα πολλοί τάφοι σε 2 κοιμητήρια, καθώς και οι τάφοι των πατριαρχών στην Μονή Βαλουκλή. Οι ανθρώπινες απώλειες ήταν 30 Έλληνες νεκροί και εκατοντάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά κακοποιημένοι βάναυσα από τις τουρκικές ορδές.
Ο τρίτος σταθμός, και ενώ εν τω μεταξύ συνεχιζόταν η τρομοκρατία του «βαταντάς τούρκσε κονούς», που σημαίνει «πατριώτη μίλα τουρκικά», ήταν η απέλαση των ‘Εταμπλί», των Ελλήνων υπηκόων. Το 1964 οι Έλληνες της Πόλης, παρά τους διωγμούς και τις βαρβαρότητες, ήταν 90.000 από τους οποίους οι 12.000 ήταν Έλληνες υπήκοοι. Τότε εφαρμόστηκε η πολιτική των απελάσεων των Ελλήνων υπηκόων, με αποτέλεσμα την διάλυση της ιστορικής ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, αφού μαζί με τους Έλληνες υπήκοους, στα λεγόμενα ‘μεικτά» ζευγάρια, αναγκάστηκαν να φύγουν και οι Έλληνες-ίδες που είχαν τουρκική υπηκοότητα.
Έτσι, μετά την τρομοκρατία που ακολούθησε και την εισβολή στην Κύπρο, ως αποτέλεσμα της πολιτικής του τουρκικού βαθέος κράτους, τα τέλη της δεκαετίας του 1970 ο ελληνισμός της Πόλης έφθασε να αριθμεί μόλις τις 15.000, με μια αρνητική πορεία που δεν μπορύσε πλέον να ανακοπεί, αφού η τρομοκρατία και η βαρβαρότητα κρεμόταν πάνω από τα κεφάλια των εναπομεινάντων Ελλήνων ως δαμόκλειος σπάθη.
Ξεχωριστός σταθμός είναι η πολιτική που ασκήθηκε εναντίον των Ελλήνων της Ίμβρου και της Τενέδου, αυτό που χαρακτηρίστηκε ως Άγραφη Γενοκτονία, από τον Βασίλη Κυρατζόπουλου στο ομώνυμο βιβλίο του, όπου εκτός από τις διώξεις του τουρκικού κράτους, οι κάτοικοι της Ίμβρου και κυρίως οι γυναίκες, υπέστησαν τις βαρβαρότητες των τροφίμων των ανοιχτών φυλακών που μετεγκατατάθηκαν στο ιστορικό αυτό νησί, «φιλοξενώντας» τους μεγαλύτερους εγκληματίες που επιλεχτηκαν από όλες τις φυλακές της Τουρκίας. Σύμφωνα τα πρακτικά του σεμιναρίου της 1ης Τουρκικής Στρατιάς, όπου εξετάστηκε στο Σχέδιο Επιχειρήσεων «Βαριοπούλα», ανώτατος αξιωματικός ανέφερε ότι οι κακούρφοι που μεταφέρθηκαν στην Ίμβρο, είχαν εντολή να τρομοκρατούν και να βιάζουν, για να υποχρεώσουν τον πληθυσμό του νησιού να μεταναστεύσει!
Όλα αυτά τα χρόνια, που η Τουρκία εφάρμοζε ανενόχλητη τις βάρβαρες εθνοκτόνες πολιτικές της εναντίον των Ελλήνων της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου, αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, το ελληνικό κράτος στην ουσία δεν έπραξε τίποτε για να τους προστατέψει, ενώ ταυτόχρονα προστάτεψε τους μουσουλμάνους της Θράκης από αντεκδικήσεις, αφού -ορθώς- δεν μπορεί να υπάρξει αμοιβαιότητα στη βαρβαρότητα.
Το θέμα όμως είναι ότι σήμερα, απέναντι στη γηρασμένη ελληνική μειονότητα των 2.000 Ελλήνων, η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης αριθμεί περί τις 120.000 άτομα, με τους περισσότερους σε νεαρή και μέση ηλικία, και σημαντικό ποσοστό εξ αυτών εκτουρκισμένο, ως αποτέλεσμα της πολιτικής άσκησης τρομοκρατίας εκ μέρους του τουρκικού προξενείο Κομοτηνής, που στην ουσία λειτουργεί ως άντρο της ΜΙΤ, της Διοίκησης Ανορθοδόξου Πολέμου του τουρκικού ΓΕΕΘΑ, και της εγκληματικής τρομοκρατικής οργάνωσης ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ.
Έναυσμα για την συγγραφή αυτού του άρθρου αποτέλεσαν δημοσιεύματα του τουρκικού τύπου, σύμφωνα με τα οποία ο προφυλακισμένος ταξίαρχος Βελή Κιουτσούκ, κατηγορούμενος για συμμετοχή στην εγκληματική τρομοκρατική οργάνωση ΕΡΓΕΝΕΚΟΝ, όργανο του τουρκικού βαθέος κράτους, προσπάθησε να τρομοκρατήσει τους δικαστές για να επηρεάσει τη δίκη του, που βρίσκεται σε εξέλιξη. Το άτομο που έπαιξε συντονιστικό ρόλο στην προσπάθεια εκφοβισμού των δικαστών λέγεται Τουλάι Μπεκιάρ, είναι δικηγόρος και διετέλεσε Διευθυντής Ειδήσεων του περιοδικού «Yeni Batı Trakya Dergisi», του οποίο στην ουσία ήταν το επιτελείο οργάνωσης σε παρακρατική βάση των μουσουλμάνων της Θράκης, με Διευθυντή Έκδοσης τον ίδιο τον Βελή Κιουτσούκ.
Με δεδομένο ότι οι ρίζες του τουρκικού βαθέος κράτους έχουν απλωθεί στην ελληνική Θράκη, με βασικό εργαλείο του τον πρόξενο και τους πράκτορες που στεγάζονται στο προξενείο της Κομοτηνής, ελπίζουμε το παρόν άρθρο να αποτελέσει ένα από τα εναύσματα που θα ξυπνήσουν το καθεύδον ελληνικό κράτος, για να μην ξυπνήσουμε κάποια μέρα, όταν θα είναι πολύ αργά.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
