Καλές οι κορώνες που οι «διαφωνούντες» βο(υ)λευτές πέταγαν τις προηγούμενες ημέρες στις κάμερες, αλλά μπροστά στο ενδεχόμενο να πέσει η κυβέρνηση από την καταψήφιση του μεσοπρόθεσμου και να βρεθούν στο χωριό τους, όλοι και όλες πήραν την θέση που τους αξίζει: της κότας.
Σε λίγες ώρες, με την ψήφο τους, βάζουν την ταφόπλακα της Ελληνικής οικονομίας...
Με ψευτοδιλήμματα του στυλ «πτωχεύουμε», «δεν έχουμε άλλη λύση», κλπ, καταδικάζουν τις επόμενες δυο γενιές των Ελλήνων σε έναν Γολγοθά, ανάλογο με εκείνον της δεκαετίας του ’50.
Είμαι σίγουρος πώς στηρίζονται στην λήθη που μας διακρίνει ως Έλληνες.
Είμαι σχεδόν απόλυτα βέβαιος πώς στις συζητήσεις που κάνουν στο καφενείο της Βουλής, μεταξύ άλλων θα λένε: «Ε, εντάξει, καλοκαίρι αρχίζει, θα το ξεχάσουν – τόσα και τόσα ξέχασαν»…
Για τους περισσότερους από αυτούς, τα μέτρα δεν έχουν αντίκρισμα. Έχουν «εξοικονομήσει» τόσα πολλά, που φτάνουν για να θρέψουν, ή μάλλον να καλοθρέψουν, αρκετές από τις γενιές τους.
Πιστεύω επίσης ακράδαντα πώς σε μερικούς μήνες, που και αυτό το σχέδιο θα έχει αποτύχει (όπως έγινε με το μνημόνιο), κάποιο άλλο παραμύθι θα βρουν να μας «προτείνουν» (ή να επιβάλλον – όπως προτιμάτε).
Κρίμα… Χάσαμε μια μοναδική ευκαιρία να διασώσουμε – αν μη τι άλλο – την Εθνική μας αξιοπρέπεια. Το κύρος και το γόητρο μιας ράτσας με ενδοξότατη ιστορία, αλλά χαμηλότερης των περιστάσεων λαό…
Τέτοια όμως φάρα που είμαστε, τέτοιοι κυβερνήτες μας πρέπουν…
ΥΓ: Μέσα μου διατηρώ μια μικρηηηηή ελπίδα, πώς έστω και την ύστατη στιγμή, κάποια ή κάποιος θα βρεθεί να πει ένα δυνατό ΟΧΙ! Έστω για τα μάτια του κόσμου… για «την τιμή των όπλων» που λέγανε, ή για να είμαστε πιο επίκαιροι «για το γκολ της τιμής».
Λέτε να υπάρξει έστω και ένας;
