Ξέραμε πως τα διοικητικά κέντρα του νησιού αντί σε δημόσια κτίρια υπήρξαν σε σπίτια ή ακόμη και σε κέντρα εξουσία εκτός νησιού. Η ελπίδα ότι κάποτε αυτό θ’ αλλάξει, φούντωσε πριν τις δημοτικές εκλογές και αποτυπώθηκε στο αποτέλεσμα τους. Ωστόσο, σήμερα, μερικούς μήνες αργότερα το δύσκολο έργο της νέας σύνθεσης η οποία προσπαθεί πραγματικά, δεν φαίνεται να έχει ιδιαίτερη αποτελεσματικότητα. Φυσικά, οι αλλαγές του «Καλλικράτη», η μεγάλη θεομηνία και οι δύσκολες οικονομικές συγκυρίες, μας έφεραν ακόμη πιο πίσω και είναι παράγοντες που αποτελούν τροχοπέδη στις όποιες προσπάθειες. Παρόλα ταύτα, ο αγώνας για μια ποιοτικότερη ζωή στην Ικαρία δεν εγκαταλείπεται. Οι νέοι αιρετοί είναι πραγματικά προκομμένοι και δίχως αμφιβολία δουλεύουν σκληρά για το καλό αυτού του τόπου. Γιατί όμως αυτό δεν έχει ακόμη αποδώσει καρπούς και πόσο κρατάει η λεγόμενη «περίοδος χάριτος»;
Σε μια προσπάθεια να ερμηνεύσει κανείς το γιατί, εύλογα καταλήγει στο συμπέρασμα που κατέληγε πάντα για το νησί μας: έλλειψη οργάνωσης, αν και θα μπορούσε επίσης να μεταφραστεί και ως υπέρμετρος δημοκρατισμός. Στην Ικαρία, σε ένα περιβάλλον δημοκρατικό και ανεκτικό, οι άνθρωποι έμαθαν να εκφράζουν τη γνώμη τους ελεύθερα και να συμμετέχουν στα κοινά. Αλίμονο! Εν τούτοις, οι πέραν του δέοντος δημοκρατικές διαδικασίες, έχουν πολλές φορές οδηγήσει στον τόπο μας σε κωμικές καταστάσεις.
Η παροιμία του λαού «όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει», εδώ παίρνει σάρκα και οστά. Πρόσφατα και στο Καρκινάγρι όπου τα μηχανήματα του Στρατού και οι χειριστές τους βρέθηκαν για σχεδόν έναν μήνα. Εκεί οι εντολές προς τους χειριστές για τις εργασίες που έπρεπε να εκτελεστούν στο χωριό, αντί να δίνονται από έναν μηχανικό ή έναν γνώστη που είχε τοποθετήσει εκεί ο Δήμος –το αυτονόητο και αυτό που συμβαίνει σε όλες τις τοπικές κοινωνίες και θα περίμενε κανείς να συμβεί και στη δική μας- δίνονταν από τον κάθε περαστικό! Μόνο εγώ δεν είπα τι και πως πρέπει να γίνει. Το αποτέλεσμα του όλου εγχειρήματος υπήρξε ψευδώς θετικό αφού τα προβλήματα που ήρθε να λύσει ο Στρατός είναι ακόμη…προβλήματα. Και αυτό δεν είναι παρά ένα παράδειγμα απ’ τα τόσα.
Μας το έχει διδάξει πολλάκις το παρελθόν πως όσο δε «σπάνε αυγά», όσο δε χαλάνε καρδιές, όσο χαϊδεύονται αυτιά, όσο δεν παίρνονται πρωτοβουλίες και όσο δεν υπάρχει οργάνωση, προκοπή στο νησί δε θα δούμε.
Αφροδίτη Τσαμουδάκηafroditi@ikariamag.gr
