Φορολογικό Νομοσχέδιο:
Αμφίβολης επάρκειας για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, αδιέξοδο στο γενικό του προσανατολισμό, αλλά και ενδεικτικό της πελατειακής και αδιαφανούς λογικής που συνεχίζει να διαπνέει τις κρατικές πολιτικές, χαρακτηρίζουν οι Οικολόγοι Πράσινοι το φορολογικό νομοσχέδιο που ψηφίζεται σήμερα στην Ολομέλεια της Βουλής.
«Το μήνυμα της κυβέρνησης για τη φοροδιαφυγή, έρχεται με καθυστέρηση και παραμένει αντιφατικό, καθώς με άλλα πρόσφατα μέτρα ουσιαστικά αμνηστεύονται όσα φορολογικά εγκλήματα έχουν ήδη γίνει», δήλωσε εκ μέρους της Εκτελεστικής Γραμματείας ο εκπρόσωπος Τύπου Γιάννης Παρασκευόπουλος. «Έστω κι έτσι, οι αυστηρότερες ρυθμίσεις ελπίζουμε να αποδειχθούν κάτι παραπάνω από επικοινωνιακό όπλο, κάτι που θα φανεί στην πρακτική τους εφαρμογή. Παράλληλα όμως, σε μια εποχή που οι περισσότεροι φορολογούνται όλο και βαρύτερα, μειώνεται η φορολογία για αρκετούς από τους ισχυρότερους, συνεχίζεται η παράδοση των χαριστικών ρυθμίσεων, επιστρατεύεται το fasttrackγια το Ελληνικό. Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε, είναι ότι, ακόμη και στα ελάχιστα στοιχειωδώς θετικά βήματα, αντιστοιχούν δυστυχώς περισσότερα που αναπαράγουν την κρατική αναποτελεσματικότητα και επιδεινώνουν την οικονομική και κοινωνική κρίση».
Αναλυτικότερα:
Η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, όπου η κυβέρνηση έχει μέχρι στιγμής αποτύχει παταγωδώς με τεράστιο κοινωνικό και δημοσιονομικό τίμημα, αποτελεί αναμφίβολα μια από τις πιο επείγουσες προτεραιότητες. Από την άποψη αυτή, τα μέτρα για αυστηρότερη αντιμετώπισή της και για καλύτερη οργάνωση των κρατικών υπηρεσιών στον τομέα αυτό, έχουν θετικό πρόσημο παρά τη χρήση τους ως όπλο σε μια μάχη εντυπώσεων. Απομένει όμως να δούμε την αποτελεσματικότητά τους στην πράξη. Η ποινικοποίηση πάντως φορολογικών παραβάσεων χρειάζεται να συνοδευθεί από δικλείδες που θα διαχωρίζουν αποτελεσματικά τη συνειδητή και συστηματική φοροδιαφυγή από τον επαγγελματία που θα προσπαθήσει να αναβάλει τη χρεοκοπία του, καθυστερώντας λίγους μήνες την απόδοση του ΦΠΑ.
Η φοροδιαφυγή ενισχύεται όμως από τη γενικότερη κυβερνητική πολιτική, που κάθε άλλο παρά μηδενική ανοχή δείχνει. Όταν σε ένα τόσο κρίσιμο τομέα προωθείται, με την «περαίωση», η ουσιαστική αμνήστευση της φοροδιαφυγής των προηγούμενων χρόνων, τότε δίνεται μήνυμα ανάλογο με αυτό της νομιμοποίησης των αυθαιρέτων. Κρίσιμο είναι λοιπόν να μπουν παράλληλα στο στόχαστρο οι γκρίζες περιουσίες που συσσωρεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια με φοροδιαφυγή και διαφθορά, και να ανακτηθούν από το Δημόσιο τα χρήματα αυτά.
Βασικό όμως στοιχείο του φορολογικού νομοσχεδίου είναι οι διατάξεις που ρυθμίζουν θέματα φορολογικών επιβαρύνσεων. Στις περισσότερες περιπτώσεις μειώνονται τα βάρη για κάποιες από τις ισχυρότερες κοινωνικές ομάδες, σε περίοδο που η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας συνθλίβεται οικονομικά: αντί δηλαδή η φορολογία να αξιοποιείται ως εργαλείο για να αντισταθμιστεί η μεγάλη ανακατανομή εισοδημάτων και πλούτου σε βάρος των ασθενέστερων, καταλήγει να επιδεινώνει ακόμη περισσότερο τις ανισότητες. Συγκεκριμένα:
· Στη φορολογία κερδών, ο συντελεστής μειώνεται από το 24% στο 20% στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Την τελευταία εξαετία, ο συγκεκριμένος συντελεστής έχει μειωθεί κατά 15 ολόκληρες μονάδες, από 35% μέχρι το 2005 σε 20% σήμερα.
· Οι ναυτιλιακές εταιρίες βλέπουν τα ακίνητα που μισθώνουν, να εξαιρούνται από την υποχρέωση καταβολής ειδικού φόρου ακινήτων, με το επιχείρημα ότι πρόκειται για απαραίτητο αντιστάθμισμα της οικονομικής ύφεσης που πλήττει τον ναυτιλιακό κλάδο. Στην πραγματικότητα πρόκειται για φωτογραφική ρύθμιση, για εφοπλιστές που μέσω offshoreεταιριών νοικιάζουν ακίνητα στις δικές τους επιχειρήσεις.
· Στα μερίσματα από διανεμόμενα κέρδη, μειώνεται ο συντελεστής στο 25% από 40%, που είχε ψηφίσει μόλις πέρσι η ίδια η κυβέρνηση με βάση το εκλογικό της πρόγραμμα. Ειδική μεταχείριση θα έχουν και τα εισαγόμενα μερίσματα, που θα μένουν εντελώς αφορολόγητα αν προορίζονται για αναπτυξιακούς σκοπούς. Οι διατάξεις αυτές ωφελούν κυρίως ισχυρούς ομίλους με κέρδη και μερίσματα από θυγατρικές τους στην ευρύτερη περιοχή.
· Για τα ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο, ύψους 24 δις, που είχαν προκαλέσει σάλο σε προηγούμενη προσπάθεια της κυβέρνησης να τα διαγράψει, επιχειρείται τώρα να χαρακτηριστούν ανεπίδεκτες είσπραξης μέσω διατάξεων περί ελέγχων από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, χωρίς όμως να γίνει πρώτα δημοσιοποίηση ονομάτων για να πιεστούν ουσιαστικά οι οφειλέτες. Αφήνεται σοβαρό κενό όσον αφορά την δυνατότητα που έχουν οι μεγαλοοφειλέτες να μεταβιβάσουν περιουσιακά τους στοιχεία ώστε με το γράμμα του νέου νομοσχεδίου να χαρακτηριστούν ως ανήμποροι να καταβάλουν τα χρέη τους.
· Από το 2012 δίνεται η δυνατότητα να αναγνωρίζεται φορολογικά η ζημιά στο χρηματιστήριο και να εκπίπτει από τον συνολικό φόρο. Πρόκειται για ρύθμιση που κυρίως ωφελεί αμοιβαία κεφάλαια και επενδυτικές εταιρίες.
Παράλληλα, με το ίδιο νομοσχέδιο:
· Ιδρύεται η εταιρία ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΕ, ως όχημα για να επιταχυνθεί η εκποίηση των 5.500 στρεμμάτων της αναντικατάστατης, για το έλλειμμα πρασίνου της πρωτεύουσας, δημόσιας έκτασης του πρώην αεροδρομίου, και μάλιστα με την διαδικασία του φαστ τρακ.
· Ρυθμίζονται επίσης οι διαδικασίες για την συγχώνευση της Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα ΑΕ με την Ολυμπιακά Ακίνητα ΑΕ προκειμένου να επιταχυνθεί η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας που διαχειρίζονται.
· Χαρίζονται στον Οργανισμό Μεγάρου Μουσικής Αθηνών από το Ελληνικό Δημόσιο, 95 εκ. ευρώ από δάνειο που είχε συναφθεί για το Μέγαρο το 2007, στρεβλώνοντας ακόμη περισσότερο την πολιτιστική πολιτική με πελατειακές, αδιαφανείς και χαριστικές ρυθμίσεις.
Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούν ότι η επιδίωξη για αυστηρότερη αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής δε μπορεί να αντισταθμίσει τις επιπτώσεις από τις ρυθμίσεις για τη φορολογία, όπου αφαιρούνται ζωτικά δημόσια έσοδα σε καιρούς δημοσιονομικής κρίσης και υψηλής φορολόγησης των νοικοκυριών, ενώ παράλληλα διαιωνίζεται η παράδοση των πελατειακών παροχών.
Απαραίτητη για βιώσιμη διέξοδο από την κρίση, παραμένει μια φορολογική πολιτική που θα αξιοποιεί τη φορολογία ως εργαλείο, για δικαιότερη κατανομή του πλούτου και των εισοδημάτων, διόρθωση των επιπρόσθετων αδικιών που δημιουργούν η κρίση και οι περικοπές, αλλά και ενθάρρυνση ή αποθάρρυνση κάθε οικονομικής δραστηριότητας ανάλογα με το όφελος ή την επιβάρυνση που συνεπάγεται για το περιβάλλον και την κοινωνία.
