Tης Ντόρας Μπακογιάννη προέδρου της Δημοκρατικής Συμμαχίας
Η στατιστική λέει ότι τα τελευταία 25 χρόνια στην Ελλάδα οι υπουργοί Υγείας παρέμειναν κατά μέσο όρο 18 μήνες στο υπουργείο τους. Όλοι ή σχεδόν όλοι, είχαν να πουν μια λέξη για τα «πιράνχας» του ΕΣΥ, για τις συγκρούσεις συμφερόντων στο χώρο της Υγείας, αλλά όπως αποδεικνύουν οι διάφορες εκθέσεις από αυτήν του ΟΟΣΑ μέχρι των Επιθεωρητών Υγείας, σχεδόν τίποτα αποτελεσματικό δεν έγινε για να παταχθούν αυτά τα φαινόμενα.
Η αλήθεια είναι ότι, όπως και σε όλο το δημόσιο τομέα έτσι και στο χώρο της Υγείας. κανείς δεν μετράει τίποτα. Είναι κοινό μυστικό ότι οι διοικήσεις των νοσοκομείων δεν ελέγχουν τους προϋπολογισμούς τους, κανείς δεν έχει εργαλεία ή κίνητρο να ελέγξει το κόστος των υπηρεσιών που παρέχονται, κανείς δεν νοιάζεται για την εξέλιξη των δαπανών. Αυτό εξηγεί γιατί ...
ο χώρος της Υγείας συμβάλλει καθοριστικά στον εκτροχιασμό των δημόσιων ελλειμμάτων και του χρέους.
Εξηγεί, όμως, και το γεγονός ότι οι δαπάνες για τα φάρμακα στην Ελλάδα μέσα σε δεκαπέντε χρόνια επταπλασιάστηκαν. Από 413 εκατομμύρια ευρώ, το 1990 έφτασαν τα 2.916 εκατομμύρια ευρώ το 2004. Και αυτό μπορεί να οδήγησε, για παράδειγμα, τις τέσσερις μεγαλύτερες εταιρείες φαρμάκου στη χώρα μας το 2005, να έχουν απόδοση κεφαλαίων της τάξης του 36,2%, που αποτελεί όνειρο για τις περισσότερες εταιρείες, οδήγησε όμως και τα ασφαλιστικά ταμεία σε αδιέξοδο.
Αλλά εξηγεί και αυτό που καταγράφει η έκθεση του ΟΟΣΑ, ότι «για τους ιατρικούς εξοπλισμούς, όπως ένας βηματοδότης, ένας γιατρός θα λάβει το 15% της συνολικής τιμής της συσκευής».
Τα πιράνχας έχουν δύναμη -αυτό, πλέον, το ξέρουμε όλοι. Τόση ώστε, αν και εκτοξεύτηκαν οι δαπάνες της Υγείας στο 12% του ΑΕΠ για το 2009, το σύστημα Υγείας να χρεοκοπήσει. Αυτό το αντιλαμβάνεται, πλέον, και η κοινή γνώμη. Αυτό που δεν αντιλαμβάνεται είναι πόσο θα κρατήσει η σιωπή των αμνών. Πόσο θα κρατήσει η «ομαδική τύφλωση», που δεν μας επιτρέπει να αντιδράσουμε στη σύγκρουση συμφερόντων που εξελίσσεται και η οποία απομυζά το υστέρημα των φορολογουμένων και εκμεταλλεύεται τον πόνο των ασθενών.
Οι υπερτιμολογήσεις στο χώρο της Υγείας για τα ιατρικά υλικά και τη φαρμακευτική δαπάνη είναι, ίσως, το μεγαλύτερο διαχρονικό σκάνδαλο. Δεν είναι, όμως, σκάνδαλο απαράγραπτο. Τα βασικά στοιχεία είναι σήμερα γνωστά. Τα ομολογεί ακόμη και ο σημερινός υπουργός Υγείας, ο οποίος αναφέρεται σε «ενδιάμεσους», οι οποίοι επωφελήθηκαν κατά μεγάλο βαθμό από αυτές τις πρακτικές.
Οι πολίτες ζητούν τον λογαριασμό . Είναι εντυπωσιακό ότι οι πολιτικές δυνάμεις, σχεδόν στο σύνολο τους, ακολουθούν τη μέθοδο του «καλού οφειλέτη: Ούτε αρνούνται, ούτε πληρώνουν». Όλοι μιλούν γενικώς και αορίστως ότι θέλουν να λάμψει η αλήθεια, αλλά «την κατάλληλη ώρα» – που προφανώς θα είναι μετά την παραγραφή. Μόνη πειστική απάντηση, σ΄ αυτήν την εποχή της απαξίωσης της πολιτικής είναι ο πολιτικός κόσμος να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις για να σπάσει η σιωπή των αμνών. Γι΄ αυτό προτείνω, με υπομονή και επιμονή, όλα τα κόμματα της Βουλής να συναινέσουν στη συγκρότηση Εξεταστικής Επιτροπής για τη διερεύνηση της υπόθεσης αυτής που θα δώσει συγκεκριμένες και δίκαιες απαντήσεις στους πολίτες.
