Μετά τη διακαναλική συνέντευξη Παπανδρέου –που ήταν βγαλμένη από τις χρυσές ημέρες της ΥΕΝΕΔ και του Νίκου Μαστοράκη- όλοι πια έχουν αντιληφθεί πως θα πάμε σε βουλευτικές εκλογές. Αυτό δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό, αφού τα επόμενα χρόνια θα ακολουθήσουν πολλές βουλευτικές εκλογές – θα βαρεθείτε να ψηφίζετε. Το ωραίο είναι πως δεν θα έχει καμία σημασία τι θα ψηφίζετε. Δεν θα αλλάζει απολύτως τίποτα. Αυτό είναι το μεγαλείο της δημοκρατίας.
Το καλό με τον Γιώργο Παπανδρέου είναι πως κάνει την πτώχευση να μοιάζει με κάτι ευχάριστο και αισιόδοξο.
Όλα μοιάζουν καλύτερα από τον Παπανδρέου – ακόμα και ο θάνατος. Βλέποντας τον Παπανδρέου, καταλαβαίνω γιατί οι Έλληνες του ΄40 έφευγαν τρέχοντας για να πολεμήσουν στην Αλβανία• προκειμένου να πάθουν κατάθλιψη από τη δικτατορία του Μεταξά και να αργοπεθαίνουν, προτίμησαν να πάνε ηρωικά με μια σφαίρα στο δόξα πατρί.
Οπωσδήποτε, ήταν λίγο αστείο να βλέπεις τον Παπανδρέου και τους τηλεδημοσιογράφους να συζητούν για το πρόβλημα της χώρας, αν και οι ίδιοι αποτελούν μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης του προβλήματος. Αυτό προσποιούνταν πως δεν το γνώριζαν, αν και το γνώριζαν πολύ καλά όλοι τους. Δεν είναι τυχαίο πως καμία ερώτηση δεν αφορούσε τα ΜΜΕ. Τα ΜΜΕ της χώρας είναι υποδειγματικά, κερδοφόρα και δημοκρατικά - αλλού είναι τα προβλήματα.
Θα μπορούσε κάποιος να γράφει ώρες για τη συνέντευξη Παπανδρέου, αλλά δεν έχει κανένα νόημα – ο άνθρωπος δεν μπορεί ούτε να μιλήσει. Τι να μιλήσει; Ούτε να διαβάσει δεν μπορεί. Είναι η Μαριάννα Βαρδινογιάννη της πολιτικής. Στην περίπτωσή του, όμως, δεν είναι αυτός ο φιλάνθρωπος – φιλάνθρωποι είναι αυτοί που τον ψήφισαν για να τους σώσει.
Αυτό που βρήκα ενδιαφέρον στη συνέντευξη είναι η εμμονή του Παπανδρέου στο να επαναλαμβάνει πως πηγαίνει συνέχεια στο εξωτερικό και να περιγράφει το πώς μας βλέπουν οι ξένοι (όλοι οι ξένοι – από τους Γερμανούς μέχρι τους Ζουλού). Αυτή η εμμονή του με τους ξένους μου θυμίζει κάτι μπουρτζόβλαχους από τα Γκράβαρα που πάνε ένα ταξίδι στο εξωτερικό και εντυπωσιάζονται τόσο πολύ, που στην υπόλοιπη ζωή τους μιλάνε συνέχεια μόνο για αυτό.
Βέβαια, όταν ο Παπανδρέου λέει για το πώς μας βλέπουν οι ξένοι και για το τι λένε για εμάς οι ξένοι, στην ουσία λέει τι πιστεύει ο ίδιος για τους Έλληνες. Απλώς, δεν θέλει να πει πως θεωρεί τους Έλληνες κάφρους και λέει πως αυτό το λένε οι ξένοι. Κι εγώ –σε κάθε ευκαιρία- τα χώνω στους Έλληνες, αλλά δεν λέω πως μου τα είπαν οι ξένοι• λέω ευθέως πως πιστεύω ότι οι Έλληνες είναι ζώα –σιγά μην περίμενα τους ξένους για να το διαπιστώσω. Η μόνη διαφορά είναι πως εγώ θεωρώ τον εαυτό μου Έλληνα –και, άρα, μέρος της αγέλης-, ενώ ο Παπανδρέου όχι.
Το πιο ωραίο απ’ όλα είναι το ότι ο Παπανδρέου επαναλαμβάνει συνέχεια πως «πάμε στο εξωτερικό, συζητάμε και οι ξένοι δεν μας πιστεύουν». Ρε μεγάλε, εδώ δεν σε πιστεύουν οι Έλληνες, θα σε πιστέψουν οι ξένοι; Μας έχεις φλομώσει στα ψέματα και το πρόβλημά σου είναι ότι δεν σε πιστεύουν οι ξένοι; Μαλάκας είναι ο Γερμανός να σε πιστέψει; Σκέφτεται ο άνθρωπος πως "αυτός εδώ έχει πει τόσα ψέματα στους συμπατριώτες του, σε εμένα τον ξένο θα πει αλήθεια;".
Πρώτη φορά είδα έναν ψεύτη –που είναι γνωστό ότι είναι ψεύτης- να παραπονιέται σε εθνικό δίκτυο σε εφτά δημοσιογράφους πως δεν τον πιστεύουν οι ξένοι και να μη βρίσκεται ένας να του πει πως είναι λογικό να μη σε πιστεύει κανείς, όταν έχεις πει τόσα ψέματα. Αυτό είναι ενδεικτικό του πώς αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι δημοσιογράφοι την αλήθεια.
