 Με αφορμή τις εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου, δημοσιεύτηκε στον «Πολίτη» ένα ιδεατό ψηφοδέλτιο επιφανών ιστορικών προσωπικοτήτων του νησιού μας, που προβλημάτισε. Αντιστρέ φοντας τον προβληματισμό, διερωτήθηκα, υπό το πρίσμα της σημερινής συγκυρίας, αν δεν ήταν υποψήφιοι αλλά ψηφοφόροι, τι θα
ψήφιζαν οι προσωπικότητες αυτές και με ποια κριτήρια; Με ποια αξιακά ή πολιτικά προτάγματα θα αποφάσιζε ένας Δρομοκαΐτης, ένας Κοραής, ένας Θεοτοκάς;
Δεν θα επιδίωκαν τη ριζική αλλαγή αντιλήψεων και πρακτικών για να πάει ο τόπος μπροστά σε όλα τα μεγάλα ζητήματα, στην παιδεία,
τον πολιτισμό, την ανάπτυξη, την απασχόληση, την ποιότητα της ζωής; Προς τούτο, δεν θα καλλιεργούσαν αίσθημα ευθύνης στον πολίτη για τις επιπτώσεις της ψήφου του; Δεν θα τον προέτρεπαν να συμμετέχει και να επιλέξει συνεπείς, ικανούς, διορατικούς και έντιμους υποψηφίους, εκείνους που να είναι σε θέση να αντισταθούν στον πειρασμό της εύκολης μικροπολιτικής αντιπαροχής αλλά και να διαχειριστούν με
αποτελεσματικότητα το χρήμα του δημότη και του φορολογούμενου;
Επιλέγει ο σημερινός ψηφοφόρος με αυτά τα κριτήρια ή βαρύνει περισσότερο η προσωπική σχέση του με τους υποψηφίους και η οικειότητα που έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους;
Προσωπικά αναγνωρίζω και σέβομαι τις διαπροσωπικές αυτές σχέσεις όταν εδράζονται σε υγιή βάση, ανθρώπινη ή πολιτική. Τις αποστρέφομαι όμως, όταν δημιουργούνται ή αναπτύσσονται υπό συνθήκες προσφοράς και ζήτησης μικροπολιτικής, με μόνο κριτήριο το αμοιβαίο συμφέρον. Την ίδια αποστροφή αισθάνομαι απέναντι σε όψιμες συμπράξεις υποψηφίων, χωρίς καμία ιδεολογική ή έστω προγραμματική σύγκλιση, δηλαδή συναντίληψη για το είδος της κοινωνίας που επιδιώκουν.
Πιστεύω ακράδαντα πως αν δεν κλείσει αμέσως αυτό το ιδιότυπο, υπαίθριο, πολιτικό παζάρι στο οποίο περιφέρονται προς πώληση ή ανταλλαγή, μικρά ή μεγάλα
«πελατειακά» κεφάλαια, ο πολίτης θα παραιτηθεί από την ευθύνη του και όλοι μαζί θα παραμείνουμε καθηλωμένοι στον καναπέ της παρακμής.
Θα μου πει κανείς, ακόμη και όταν υπάρχει ιδεολογική συμπόρευση, βρίσκεται πάντα η άκρη; Όχι πάντα.
Τώρα όμως άλλος είναι ο προβληματισμός που προέχει. Κάτω από τις ειδικές συνθήκες που διαμόρφωσε το Μνημόνιο, μπορούμε να ελπίζουμε ότι το αποτέλεσμα των εκλογών θα αλλάξει την καθημερινότητά μας;
Το ερώτημα αυτό δεν είναι ρητορικό. Απευθύνεται ακόμη και σε εκείνους που πιστεύουν ότι παρά τη γενικευμένη περικοπή πόρων, οι νέες αυτοδιοικητικές δομές θα
μπορέσουν να λειτουργήσουν.
Μα όταν η αγορά και τα νοικοκυριά διαλύθηκαν από τα μέτρα των 6 δισ. ευρώ για το 2010, τι θα γίνει όταν θα πρέπει να βρεθούν τα υπόλοιπα 24 δισ. που προβλέπει
το Μνημόνιο μέχρι το 2014; Θα εξακολουθεί να αποδίδει επικοινωνιακά μέχρι τότε η βολική ενοχοποίηση της Νέας Δημοκρατίας;
Δεν είπαμε ποτέ ότι δεν χρειάζεται ανάταξη της οικονομίας. Ότι δεν χρειάζεται συμμάζεμα, όπως γίνεται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Όμως ο τρόπος με τον
οποίο επιδιώκεται η ανάταξη, δηλαδή η εφαρμογή του Μνημονίου, οδηγεί σε βαθιά ύφεση. Και την ύφεση πιστεύω ότι τη βλέπουμε όλοι, ανεξαρτήτως πολιτικών δε-
σμών ή δεσμεύσεων. Άρα, στις εκλογές αυτές διακυβεύονται και υπερτοπικά ζητήματα. Ψηφίζουμε για τον τόπο μας αλλά και για τα παιδιά μας. Τι να την κάνουμε την καινούργια βρύση ή την πλατεία, αν δεν μπορούν να βρουν δουλειά;
Πιστεύω λοιπόν πως κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν μπορούμε να βλέπουμε μόνο το δέντρο.
θα πρέπει να φροντίσουμε να μην καεί το δάσος.
Συνεπώς, όσο χαλαρές ή στενές κι αν είναι οι κομματικές και ιδεολογικές μας προσδέσεις (κατά ένα περίεργο λόγο αυτές χαλαρώνουν μόνο όταν το κάθε κόμμα
απομακρύνεται από την εξουσία), στην μεγάλη αυτή εκλογική αναμέτρηση δεν πρέπει να ηττηθούν μόνο οι επιβλαβείς τοπικές πρακτικές, αλλά και οι εθνικές πολιτικές επιλογές που μας στερούν θεμελιώδη πολιτικά δικαιώματα, όπως η εργασία ή η περιουσία.
Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι μόνο οι υποψήφιοι που «επωμίζονται ιστορικές ευθύνες για να γίνουν ανατροπείς και καινοτόμοι δημιουργοί μιας διαφορετικής Ελλάδας», όπως είπε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός και συμφωνώ, αν και δεν βλέπω οι επιλογές του να έχουν πάντα αυτά τα χαρακτηριστικά. Τις ίδιες ιστορικές ευθύνες έχουν και οι πολίτες – ψηφοφόροι, χωρίς την παραμικρή πρόθεση να τους αποδώσω ευθύνες που δεν τους ανήκουν, πλην εκείνων που πηγάζουν εξ ορισμού από το πολίτευμά μας.
Στις 7 Νοεμβρίου αποφασίζουμε για την αφύπνιση της χώρας μας που θα επέλθει μόνο με τη συμμετοχή του ενεργού πολίτη στα ψηφοδέλτια, στην κάλπη αλλά και στον καθημερινό κοινωνικό έλεγχο μετά την κάλπη. Οποιαδήποτε άλλη στάση σημαίνει παραίτηση ή εν λευκώ ανάθεση.
Ποια στάση θα κρατούσαν οι ιστορικές προσωπικότητες σήμερα; Τι θα ψήφιζαν εκείνοι που υπερασπίστηκαν και βοήθησαν όχι μόνο τη Χίο αλλά την Ελλάδα ολόκληρη;
Μήπως επειδή μπόρεσαν να δουν πέρα από τη Χίο, τη βοήθησαν ακόμα περισσότερο;
Όπως απέδειξε η ιστορία, η Χίος έχει πολλές δυνατότητες. Η αξιοποίηση των δυνατοτήτων αυτών, είναι συνάρτηση των επιλογών που θα κάνουμε στις επερχόμενες εκλογές. | 
