Σαράντα οκτώ ώρες πριν χτυπήσει το πρώτο κουδούνι της σχολικής χρονιάς, ορισµένα παιδιά δεν έχουν την αγωνία πώς θα είναι ο δάσκαλός τους.
Στις ακριτικές και τις ορεινές – δυσπρόσιτες περιοχές η αγωνία είναι αν θα υπάρχει δάσκαλος.
Η Κατερίνα Καρυπίδου είναι δασκάλα, 31 ετών, από τη Φλώρινα. Εδώ και λίγες ηµέρες έχει εγκατασταθεί στο Αγαθονήσι και θα αναλάβει να οδηγήσει τους µόλις πέντε µαθητές του νησιού στον µαγικό κόσµο της γνώσης.
Οι δάσκαλοι που υπηρετούν σε ορεινές και ακριτικές περιοχές αποτελούν µια ξεχωριστή κατηγορία εκπαιδευτικών.
Για τις µικρές τοπικές κοινωνίες είναι σηµείο αναφοράς, αφού το ότι θα διδάξουν εκεί έστω και για µια χρονιά αποµακρύνει τον κίνδυνο να κλείσει το σχολείο και ακόµη περισσότερο, κρατά τις οικογένειες µε παιδιά στον τόπο τους.
Γι αυτό και η κ. Καρυπίδου βρέθηκε µπροστά σε µια ξεχωριστή υποδοχή από όλους. Τέτοια, που έστω για λίγο, προσπέρασε το γεγονός ότι για να βρεθεί στο Αγαθονήσι έπρεπε να αφήσει τα δικά της παιδιά, ηλικίας 2 και 7 ετών στη Φλώρινα µε τον µπαµπά και τη γιαγιά τους.
«Εχει τεράστιο ενδιαφέρον να διδάσκει κανείς σε ακριτικό νησί µε ελάχιστους µαθητές και κατοίκους, αλλά οι δυσκολίες είναι πολλές» λέει η κ. Κατερίνα Καρυπίδου. Το µονοθέσιο Δηµοτικό Σχολείο Αγαθονησιού είναι η οργανική της θέση.
Πέντε είναι όλοι κι όλοι οι µαθητές του σχολείου και η 31 ετών δασκάλα από τη Φλώρινα είναι υποχρεωµένη να παραδίδει µαθήµατα ταυτόχρονα σε όλα τα παιδιά, που όµως το καθένα είναι σε διαφορετική τάξη!…
«Αυτό είναι µια πρόκληση για τη δασκάλα, αλλά και ένα πρόβληµα, γιατί θα πρέπει να υπάρξει µια τέτοια σύνθεση, ώστε κάθε µάθηµα, αν είναι δυνατόν, να παρουσιάζει ενδιαφέρον για όλα τα παιδιά που βρίσκονται µέσα στην ίδια τάξη» λέει η κ. Καρυπίδου, η οποία από το Δηµοτικό Σχολείο των Πρεσπών όπου υπηρετούσε µε απόσπαση τα προηγούµενα χρόνια, τώρα καλείται να υπηρετήσει σε ένα µικρό αιγαιοπελαγίτικο νησί µε µόλις 150 κατοίκους.
«Υπό ορισµένες προϋποθέσεις θα µπορούσε κανείς να παραµείνει στο νησί για πολλά χρόνια, αλλά όταν είσαι µητέρα δύο µικρών παιδιών, αυτό είναι πολύ δύσκολο. Αλλωστε, φέτος θα βλέπω τα παιδιά µου µόνο στη διάρκεια των διακοπών, για όσο θα είµαι στο Αγαθονήσι» τονίζει η δασκάλα.
«Πραγµατικά οι κάτοικοι εδώ φυλάνε Θερµοπύλες και τα παιδιά στο νησί αδικούνται όσον αφορά τη µόρφωση τους, γιατί αντικειµενικά δεν έχουν όλες τις προϋποθέσεις για να ανταγωνιστούν τα παιδιά από τις άλλες περιοχές της χώρας που διαθέτουν όλα τα απαραίτητα µέσα για να προχωρήσουν» πιστεύει η νεαρή δασκάλα και προσθέτει πως «γι αυτόν µόνο τον λόγο αξίζει κανείς να βρεθεί κοντά στα παιδιά αυτά και να προσπαθήσει να τα εφοδιάσει µε όσο περισσότερα µέσα µπορεί για να προχωρήσουν στη ζωή».
Η πορεία της. Από το εξαθέσιο πρότυπο ολοήµερο Δηµοτικό Σχολείο των Πρεσπών, η κ. Καρυπίδου βρέθηκε σε µονοθέσιο σχολείο ενός νησιού.
«Η λειτουργία του σχολείου στις Πρέσπες ήταν άριστη και τώρα καλούµαι να υπηρετήσω υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες, που σαφώς είναι πολύ δύσκολες και θα πρέπει να τα καταφέρω» τονίζει η δασκάλα που δείχνει σιγουριά και αποφασιστικότητα για τα νέα της καθήκοντα.
Η άποψη της κ. Καρυπίδου είναι ότι τα µονοθέσια σχολεία θα πρέπει να στελεχωθούν µε περισσότερο προσωπικό «το οποίο να παρέχει ειδική εκπαίδευση στα παιδιά αυτά και αυτή να είναι προσαρµοσµένη στις τοπικές συνθήκες και τα προβλήµατα», όπως λέει.
Πιστεύει ότι στα µικρά σχολεία των ακριτικών περιοχών θα πρέπει να υπάρχει µια διαδικτυακή επικοινωνία των µαθητών µε παιδιά σχολείων από άλλες περιοχές της χώρας, ώστε να αποκτήσουν περισσότερες γνώσεις, αλλά και φιλίες που τους είναι τόσο απαραίτητες για να ξεπεράσουν τη µοναξιά µε την οποία είναι υποχρεωµένα να ζουν. Επίσης θεωρεί ότι είναι απαραίτητο στα σχολεία αυτά να υπάρχει ειδική βιβλιογραφία.
Υπάρχει και το θέµα της τηλεκπαίδευσης που σχεδιάζεται να εφαρµοστεί στη Ψέριµο. Δεν συµφωνεί απολύτως η κ. Καρυπίδου. «Στα µικρά σχολεία µε τους λίγους µαθητές τον κύριο λόγο έχει ο ανθρώπινος παράγων.
Η δασκάλα πρέπει να αποκτήσει µε τα παιδιά µια ζεστασιά και µια οικειότητα, που δεν µπορεί να προσφέρει η επικοινωνία και η εκπαίδευση µε τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Και βέβαια τα παιδιά και στα µονοθέσια δηµοτικά σχολεία πρέπει να αποκτήσουν γνώσεις σχετικά µε τους υπολογιστές, αλλά αυτό δεν µπορεί να γίνει η βασική εκπαίδευσή τους» τονίζει η δασκάλα που θέλει οι πέντε µαθητές της να µαθαίνουν µέσα σε µια περισσότερο ανθρώπινη ατµόσφαιρα, παρά µε τις µεθόδους της σύγχρονης τεχνολογίας.
Μακριά από τα παιδιά. Το Αγαθονήσι είναι ένα µικρό γραφικό νησί στα Βόρεια Δωδεκάνησα και όπως τονίζει η δασκάλα µόλις πάτησε εκεί το πόδι της, «ένιωσα τη φιλοξενία και την αγάπη των κατοίκων και ιδιαίτερα του δηµάρχου κ. Βαγγέλη Κόττορου, που είναι συνταξιούχος δάσκαλος και γνωρίζει καλά τις δυσκολίες που αντιµετωπίζει µια µητέρα εκπαιδευτικός µακριά από τον σύζυγο και τα παιδιά της και µάλιστα όταν έχει να διδάξει σε µονοθέσιο σχολείο σε µόλις πέντε παιδιά διαφορετικής ηλικίας!..»
Η ζωή στο Αγαθονήσι όπως και σε όλα τα µικρά ακριτικά νησιά είναι δύσκολη και για τους λιγοστούς κατοίκους, αλλά και για όσους καλούνται να υπηρετήσουν εκεί.
Λιγοστοί αστυνοµικοί και λιµενικοί, ένας – δυο γιατροί που όλοι αυτοί συνθέτουν µια κοινωνία που πρέπει να επιβιώσει κάτω από συνθήκες ακόµη και «αποκλεισµού» κατά τους χειµερινούς µήνες.
«Ελπίζω να µπορέσω να τα καταφέρω σε αυτήν την πρόκληση που µπορεί να είναι µια δοκιµασία για κάποιον εκπαιδευτικό, αλλά στο τέλος υπάρχει η γλυκιά γεύση της εκπλήρωσης ενός καθήκοντος απέναντι σε ανθρώπους µιας διαφορετικής Ελλάδας» τονίζει η κ. Καρυπίδου.
ΕΙΠΕ
ë Έχει τεράστιο ενδιαφέρον να διδάσκει κανείς σε ακριτικό νησί µε ελάχιστους µαθητές και κατοίκους, αλλά οι δυσκολίες είναι πολλές
Φέτος θα βλέπω τα δύο παιδιά µου µόνο κατά τη διάρκεια των διακοπών…
Είναι µια δοκιµασία για κάποιον εκπαιδευτικό, αλλά στο τέλος υπάρχει η γλυκιά γεύση της εκπλήρωσης ενός καθήκοντος απέναντι σε ανθρώπους µιας διαφορετικής Ελλάδας
http://nationalpride.
