"...με τη συμπεριφορά της Γερμανίας και των άλλων σκληρών της Ευρωζώνης, εμείς οδηγούμαστε σαν χώρα στην πολύ βαθιά ύφεση από την οποία δεν θα μπορούμε να βγούμε. Ύφεση που την δημιουργούν τα σκληρά μέτρα, αλλά και τα υψηλά επιτόκια με τα οποία δανειζόμαστε. Υποτίθεται ότι τα πρώτα τα πήραμε για να χαμηλώσουν τα δεύτερα, αλλά αυτό δεν συμβαίνει και δεν βλέπουμε και κάποια βοήθεια από τους εταίρους για να συμβεί..."
Αυτό έγινε φανερό χθες με αφορμή τη συνάντηση της Ευρωομάδας, δηλαδή των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης και του ΕCOFIN, που ακολουθεί σήμερα στις Βρυξέλλες.
Οι αντιφατικές δηλώσεις, οι παλινωδίες, η θολή και ασαφής στάση που τηρούν κάποιες χώρες απέναντι στην Ελλάδα έφθασαν μέχρι το σημείο να δημιουργήσουν ρήγμα στον γαλλογερμανικό άξονα, που αποτελεί την σπονδυλική στήλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ρήγμα που μπορεί να θεωρηθεί ότι.. χωρίζει χονδρικά τους ευρωπαίους σε δύο στρατόπεδα, με τις χώρες του Νότου από τη μία πλευρά και του Βορρά από την άλλη. Ακόμη χειρότερα, ρήγμα που δημιουργεί ανησυχίες ακόμη και για το μέλλον του ευρώ.
Το ρήγμα άρχισε να γίνεται φανερό στο ευρύ κοινό από την αντιμετώπισε που είχε η Ελλάδα από την γερμανική και τη γαλλική κυβέρνηση. Άτεγκτο και σκληρό μέχρις αναισθησίας το Βερολίνο, πολύ φιλικότερο και πιο ευέλικτο το Παρίσι. Ακόμη και ο τρόπος που αντιμετώπισαν τον Γ. Παπανδρέου η Μέρκελ και ο Σαρκοζί διέφερε, αλλά έφταναν οι δηλώσεις των Γερμανών και των Γάλλων αξιωματούχων για να αντιληφθεί κανείς ότι οι δύο χώρες τους δεν βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος αυτό τον καιρό.
Μέχρι που η υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, η Λαγκάρντ, έφτασε να δηλώσει ότι απίστευτα μεγάλο πλεόνασμα του εμπορικού ισοζυγίου της Γερμανίας αποτελεί πρόβλημα για τους άλλους ευρωπαίους, υπονόησε ότι το ίδιο συμβαίνει και με την εισοδηματική πολιτική της, προσθέτοντας ότι αν θέλει την πραγματική σύγκλιση των οικονομιών της Ευρώπης η γερμανική κυβέρνηση πρέπει να αλλάξει τακτική, ειδάλλως το ευρώ θα έχει προβλήματα.
Τόνισε ακόμη ότι προέχει η σωτηρία της Ελλάδας σε αυτή τη φάση και όχι η δημιουργία Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου και μάλιστα με τους φοβερούς όρους που το θέλει να λειτουργεί ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόϊμπλε, ο οποίος μάλιστα και το πρότεινε.
Αν όλα αυτά τα προεκτείνουμε και δούμε ποιοι στέκονται από τη μία πλευρά σχετικά με τη στήριξη της χώρας μας και ποιοι μας αντιμετωπίζουν με σκληρότητα, γίνεται φανερό ότι η Ενωμένη Ευρώπη πάει να χωριστεί σε νότιους και βόρειους, με μεγάλη πιθανότητα να υπάρξουν σοβαρές αρνητικές συνέπειες για την ενότητα και το μέλλον της.
Το σίγουρο είναι ότι κατόπιν επιμονής της Γερμανίας και παρά το γεγονός ότι ο αρμόδιος επίτροπος, ο Ρέν είχε ετοιμάσει σχέδιο βοήθειας για την Ελλάδα, η τελική απόφαση θα ληφθεί στη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής και όχι σήμερα στο ECOFIN.
Το πελώριο ερώτημα όμως που δημιουργείται πλέον, με αφορμή το δικό μας χάλι, είναι τι παιχνίδι παίζει και ποια είναι τα σχέδια της Γερμανίας σχετικά με την Ευρώπη.
Θέλει το Βερολίνο να απαλλαγεί σταδιακά η Ευρωζώνη από τις πιο αδύνατες χώρες;
Με αυτή την έννοια, μας οδηγεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την έξοδο;
Ή μήπως η ίδια η Γερμανία θέλει να τινάξει το ευρώ στον αέρα και να επιστρέψει η ίδια στο μάρκο, θεωρώντας ότι έχει εξασφαλισμένη μία ζώνη επιρροής στην Κεντρική Ευρώπη και ότι το παραδοσιακό συμφέρον της είναι να στρέψει την προσοχή της προς ανατολάς, δηλαδή προς τις Βαλτικές χώρες, την Ουκρανία και τη Ρωσία; Ή θεωρεί τον εαυτό της πια αρκετά δυνατό ώστε να επιβάλει να γίνουμε όλοι Γερμανοί στη συμπεριφορά και την πειθαρχία;
Απάντηση με βεβαιότητα δεν μπορεί να δοθεί.
Μπορεί να ισχύει κάποιο από τα παραπάνω, μπορεί να ισχύει ένας συνδυασμός από αυτά, αλλά είναι επίσης σαφές ότι η γερμανική κοινή γνώμη και οι εταίροι της Άγκελα Μέρκελ στην κυβέρνησή της έχουν υιοθετήσει μία εξαιρετικά αρνητική στάση, σχετικά με τη χορήγηση βοήθειας στην Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ευρωζώνης.
Με τη συμπεριφορά όμως της Γερμανίας και των άλλων σκληρών της Ευρωζώνης, εμείς οδηγούμαστε σαν χώρα στην πολύ βαθιά ύφεση από την οποία δεν θα μπορούμε να βγούμε.
Ύφεση που την δημιουργούν τα σκληρά μέτρα, αλλά και τα υψηλά επιτόκια με τα οποία δανειζόμαστε.
Υποτίθεται ότι τα πρώτα τα πήραμε για να χαμηλώσουν τα δεύτερα, αλλά αυτό δεν συμβαίνει και δεν βλέπουμε και κάποια βοήθεια από τους εταίρους για να συμβεί.
Αν όμως αναγκαστούμε να πάμε στο ΔΝΤ, αυτό θα είναι καλό για το Ευρώ; Η γερμανική κυβέρνηση δεν τοποθετείται πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά τα φερέφωνά της λένε ότι δεν χρειάζεται να γίνει κάτι τέτοιο, ωστόσο, με τη στάση τους μας οδηγούν προς τα εκεί.
Οπότε, τι να υποθέσουμε και εμείς; Εγγυήσεις να δώσουν δεν θέλουν, για δάνεια το σκέπτονται, αλλά τα spreads δεν πέφτουν…
Και για να μην ξεχνιόμαστε, άντε και τα πάρουμε τα 25-30 δισεκατομμύρια, είτε από την Ευρώπη, είτε από το ΔΝΤ με μικρότερο επιτόκιο, μετά;
Αγγ. Στάγκος
