Μετά την καραμανλική περίοδο κατά την οποία, όπως σκωπτικά υπογραμμίζει ο δημοσιογράφος Γιώργος Κύρτσος, εκδότης της εφημερίδας Free Press, «η βασική διαδρομή που ακολουθούσε ο Έλληνας πρωθυπουργός ήταν από την Ραφήνα στο Μαξίμου και πάλι στην Ραφήνα», η υπερκινητικότητα του Γ. Παπανδρέου και η προσωπική διπλωματία κορυφής που εφαρμόζει είναι εντυπωσιακή και χωρίς προηγούμενο στην μεταπολεμική Ελλάδα.
Έχουμε επίσης έναν Έλληνα πρωθυπουργό που χειρίζεται με άνεση τα διεθνή ΜΜΕ και, στην παρούσα φάση, έχει καταφέρει να περάσει το μήνυμα ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι, ναι μεν ελληνικά αλλά όχι μόνο. Είναι και ευρωπαϊκά και είναι και παγκόσμια. Έχει καταφέρει , δηλαδή, ο Έλληνας Πρωθυπουργός να ξεφύγει από την μιζέρικη εσωστρέφεια της ελληνικής πολιτικής τάξης και των ΜΜΕ και να αναδείξει το ελληνικό οικονομικό πρόβλημα ως συστημικό πρόβλημα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Με την υπερδραστηριότητά του ο Έλληνας Πρωθυπουργός βρίσκεται στην αρχή της αρχής. Κάνει το πρώτο βήμα για να κερδίσει το κύρος και τη χαμένη αξιοπιστία της χώρας την οποία, τόσο η καραμανλική περίοδος όσο και η λεγόμενη «εκσυγχρονιστική» του Σημίτη (στην εποχή του οποίου έγινε προσπάθεια να τιτλοποιηθεί, δηλαδή να πουληθεί, ακόμη και η Ακρόπολις – από πού νομίζετε πήραν την ιδέα οι Γερμανοί;) κυριολεκτικά κατατρόπωσαν.
Στην διεθνή πολιτική σκηνή (όπως και στην προσωπική ζωή του καθενός) λέξεις όπως κύρος, αξιοπιστία και αξιοπρέπεια δεν είναι κενές περιεχομένου. Το κύρος μιας χώρας, η αξιοπιστία και αξιοπρέπειά της είναι το συσσωρευμένο αποτέλεσμα διαχρονικής συνέπειας στην πράξη και στα λόγια. Είναι το νόμισμα της διεθνούς πολιτικής που επιτρέπει την εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος μέσα σε ένα ευπρεπές πλαίσιο. Χωρίς κύρος μία χώρα υφίσταται εκβιασμούς παντός τύπου. Και είτε θα πρέπει να τους αποδεχθεί, αποδεχόμενη ακόμη και συρρίκνωση της κυριαρχίας της, είτε θα πρέπει να προσφύγει στη χρήση βίας για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της.
Κάτω από τις δυσμενέστατες συνθήκες που έφεραν την μεταπολιτευτική Ελλάδα ο παρασιτισμός και η διαφθορά του κυρίαρχου συγκροτήματος εξουσίας, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποκαταστήσει το κύρος της χώρας και να την ορθοποδήσει οικονομικά. Αλλά δεν θα κριθεί από την προσωπική διπλωματία κορυφής. Θα κριθεί από την αποτελεσματικότητά του στο εσωτερικό μέτωπο. Θα πρέπει ο Έλληνας Πρωθυπουργός να κεφαλαιοποιήσει την εικόνα και την προσωπική του αξιοπιστία και να συγκρουσθεί με μία τάξη πραγμάτων στην Ελλάδα, αρχίζοντας από το ίδιο του το κόμμα που επιτρέπει την ανομία και την ατιμωρησία των ταγών και τη λεηλασία του πλούτου των Ελλήνων. Τις περισσότερες φορές η λεηλασία αυτή αρχίζει και τελειώνει με τους εκπρόσωπους του λαού, τους βουλευτές ή βολευτές όπως τους αποκαλεί πλέον και δικαιολογημένα ο λαός. Έχουν καταντήσει, η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων αυτών αγωγός απομύζησης της χώρας.
Ο Γιώργος Παπανδρέου όπως και ο δυνητικός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα έναντι των άλλων πολιτικών. Αν και πολιτικά και οικογενειακά προνομιούχοι, δεν χρωστάνε τίποτα σε κανέναν. Μόνο στο λαό χρωστάνε.
Ειδικά ο Γιώργος Παπανδρέου κρατά την τύχη της Ελλάδας αλλά και τη δική του στα χέρια του. Τέρμα ο Γιωργάκης. Εκτός εάν παρασυρθεί και αυτός από την αλαζονεία της εξουσίας και καταλήξει όπως σχεδόν κάθε εξουσιαστής, στην επίφαση.
Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/03/blog-post_2025.html#ixzz0hr2pUdbX
