Ποιά ιδεολογία;

Ψάχνονται και ψάχνουν κάποιοι, λεγόμενοι, δεξιοί, για να βρουν την ιδεολογική τους ταυτότητα. Αλλά πού να τη βρουν; Αφού πουθενά δεν υπάρχει! Όπως βέβαια και ποτέ δεν υπήρξε…
Και τώρα, που η εκλογική τους συντριβή αποκάλυψε την ιδεολογική τους γύμνια, οι δημοσιογράφοι, που επεσήμαναν τη χαίνουσα πληγή τους, τους κεντρίζουν διαρκώς, προκειμένου να προσδιορίσουν το ιδεολογικό τους στίγμα.
Με αποτέλεσμα οι ανακρινόμενοι, αφού δεν μπορούν να προσδιορίσουν το ανύπαρκτο ιδεολογικό τους στίγμα, παλεύουν να ξεφύγουν απ’ την ιδεολογική τους αφασία, λέγοντας άλλα αντ’ άλλων…
Γιατί πρώτα-πρώτα δεν ξέρουν πώς να διαφοροποιηθούν απ’ τη, λεγόμενη. σοσιαλδημοκρατία, που ουσιαστικά είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Δηλαδή καπιταλισμός με την κουκούλα του-δήθεν- σοσιαλισμού. Χωρίς, επίσης, ιδεολογία και ηθική δεοντολογία.
Κι έπειτα γιατί καμιά σχέση δεν μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στο μαμωνά και τις ιδέες. Αφού ο μαμωνάς είναι το χειρότερο είδος της ύλης.(«Ουδέν οίον άργυρος έβλαστεν κακόν», λέει ο Σοφοκλής στην «Αντιγόνη» του). Και, συνεπώς, δεν μπορεί να έχει καμιά απολύτως σχέση με κανένα ιδεολογικό στίγμα.
Αναμασούν, ακόμη, το περί πατριωτισμού ταλαιπωρημένο τροπάριο. Ενώ είναι πασίγνωστο πως η μόνη πατρίδα και ο μόνος θεός των καπιταλιστών είναι το συμφέρον. Στο βωμό του οποίου θυσιάζουν τα πάντα. Όπως, εδώ στον τόπο μας, όπου κατάφεραν τα οδυνηρότερα πλήγματα σε βάρος της εθνικής μας ακεραιότητας (Κύπρος, κλπ…
Και βέβαια μιλούν και για κοινωνικό φιλελευθερισμό. Μια φόρμουλα, που αποτελεί καθαρή αντίφαση. Γιατί κοινωνικότητα-όπως και σοσιαλισμός-είναι ο, τι έχει σχέση με τη δικαιοσύνη. Ενώ φιλελευθερισμός-θεωρητικός είτε πρακτικός- είναι το καθεστώς, που επιτρέπει στους λύκους να κατασπαράζουν τ’ αρνάκια ελεύθερα…
Αλλά η τακτική αυτή- της εξαπάτησης- είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την κατάκτηση της εξουσίας. Προκειμένου ο παραλογισμός και ο αμοραλισμός του καπιταλισμού να γίνει νόμιμο καθεστώς.
Έτσι ώστε, όταν το κοπάδι του λαού, πέφτει στην παγίδα τους και τους ανεβάζει στην εξουσία και, εκ των υστέρων, διαπιστώνει τις απανωτές απάτες τους και διαμαρτύρεται για τις αδικίες τους και ζητά να βρει το δίκιο του, να του πετάνε κατάμουτρα:
Τι θέλετε; Δεν μας δώσατε την εξουσία; Ε, λοιπόν, αυτό είναι για μας το νόμιμο! Και καθίστε ήσυχα! Γιατί οι νόμοι μας, που προβλέπουν της δική μας ασυλία και ανευθυνότητα, προβλέπουν για σας ξυλοδαρμούς και φυλακές. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν…
Αλλά ο λαός-όπως φαίνεται- ποτέ δεν λέει να μάθει και να συμμορφωθεί. Γιατί, δυστυχώς, σκέφτεται, όπως οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων: Που κάποτε ήταν ελληνικές, ενώ σήμερα μπορεί να παίζουν με ελάχιστους-μπορεί και με κανέναν-Έλληνες ποδοσφαιριστές.
Κι όμως οι οπαδοί υποστηρίζουν τις ομάδες «τους». Και για χάρη τους αλληλοδέρνονται και αλληλοσκοτώνονται. Για ποιους; Για κάποιες επιχειρήσεις. Που εξυπηρετούν τα συμφέροντα κάποιων παραγόντων, ποδοσφαιριστών, προπονητών και λοιπών συμπαρατρεχάμενων…
Το ανάλογο ισχύει και για κάποια κόμματα. Που είναι διεθνείς επιχειρήσεις. Στην υπηρεσία των ντόπιων και διεθνών αντιλαϊκών συμφερόντων. Και που ωστόσο ο όχλος, παρότι βλέπουν την τερατώδη αδικία και την άγρια εκμετάλλευση σε βάρος τους, σύρονται εντούτοις ξωπίσω τους…
Και κάθε φορά, που η αρπακτικότητα στο βιλαέτι του Άννα φτάνει στο κατακόρυφο, ο όχλος μετακομίζει στο βιλαέτι του Καϊάφα. Κι όταν η εξαπάτηση των εσωκομματικών λαμογιών οργιάζει, στρέφονται προς τις εσωκομματικές λάμιες, για να βρουν τη «δικαίωση» τους….
Για να διαιωνίζεται, κάπως έτσι, στο όνομα της ανύπαρκτης ιδεολογίας τους, η σισύφεια τραγωδία μας…
Παπα-Ηλίας