Αγαπητή κυρία Μπακογιάννη,
Καταρχήν σας ευχαριστώ για την επιστολή φιλίας που μου αποστείλατε. Η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι από πού γνωριζόμαστε. Μην το πάρετε, όμως, προσωπικά, διότι αυτό μου συμβαίνει με τους περισσότερους ανθρώπους. Δε γνωρίζω πού βρήκατε το όνομα και τη διεύθυνσή μου, αλλά υποθέτω ότι σας την έδωσαν οι κοινοί μας «φίλοι». Εγώ, βέβαια, ρώτησα την Εύα, το Γιώργο, τη Μαρία, την Ηρώ, την Κατερίνα, το Μηνά, τη Σοφία, την Ανεζίνα… που είναι οι φίλοι μου, αλλά κανείς τους δεν ξέρει τη διεύθυνσή μου.
Όντως, δε χρειάζεται να συστηθείτε. Όλοι σας ξέρουμε. Και εσάς και την οικογένειά σας. Αυτό που μου διαφεύγει, όμως, είναι το εξής: Πότε μας ένωσαν στιγμές χαράς και πότε λύπης; Συγχωρήστε μου την αμνησία, όμως, δε σας θυμάμαι ως μέλος του φιλικού μου περιβάλλοντος. Ούτε καν του εχθρικού. Αλλιώς, δεν μπορεί, κάποιο τηλέφωνό σας θα είχα, μια διεύθυνση να σας στείλω μια κάρτα για τα Χριστούγεννα ή μια ευχετήρια επιστολή για την ονομαστική σας εορτή.
Καθίσαμε ποτέ εμείς δίπλα-δίπλα; Αν ναι, πού συνέβη αυτό; Μήπως στην αποφοίτησή μου; Στα γενέθλιά μου; Στο ΙΚΑ που τσακώνομαι κάθε μέρα για να κλείσω ραντεβού στη μητέρα μου με τον καρδιολόγο; Μάλλον θυμήθηκα… Πρέπει να ήταν πριν από τρία χρόνια, στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Ήταν ημέρα εφημερίας, οι γιατροί έτρεχαν πανικόβλητοι και εγώ είχα αλλάξει εκατό χρώματα διότι ο πατέρας μου χρειαζόταν επειγόντως pet scan, το οποίο δε διαθέτουν τα δημόσια νοσοκομεία. Έτσι, μας έστειλαν στο «Υγεία» όπου η εξέταση κόστιζε περίπου 3.000 ευρώ και το ΤΕΒΕ μας κάλυψε τα 400. Ναι, το θυμάμαι καθαρά, καθόσασταν ακριβώς δίπλα μου, πάνω σε μια ξεχαρβαλωμένη καρέκλα του νοσοκομείου και μου μιλούσατε μέσα από την τηλεόραση που νοίκιαζα για 10 ευρώ την ημέρα. Σας είχε αδυναμία ο πατέρας μου. Ποτέ δεν σας έχανε στην TV…
Σε ποιους αγώνες, ποιας παράταξης, ήμασταν εμείς οι δυο συνοδοιπόροι; Ειλικρινά, δε θυμάμαι τον εαυτό μου ως μέλος κάποιας παράταξης. Ούτε καν ως υποστηρικτή της. Ίσως πρέπει να ρωτήσω τους συμφοιτητές μου αν ποτέ γράφτηκα στη ΔΑΠ της Παντείου ή αν πλακώθηκα με τους ΠΑΣΠΙΤΕΣ μέσα στα αμφιθέατρα που προορίζονται για τη διεύρυνση του εκπαιδευτικού μας ορίζοντα και όχι για την εκμάθηση της λαμογιάς. Να ρωτήσω τους καθηγητές μου αν ποτέ μου έδωσαν στο χέρι τα θέματα της εξεταστικής ως ανταμοιβή για τις καλές μου «κομματικές» επιδόσεις. Να θυμηθώ, επίσης, να ρωτήσω τους μεταπτυχιακούς φοιτητές να μου πουν πόσοι από αυτούς έδωσαν πραγματικές εξετάσεις για την εισαγωγή τους στα μεταπτυχιακά προγράμματα.
Η αλήθεια είναι ότι όλα τα παραπάνω είναι φοιτητικές «κατακτήσεις» που αποκτήθηκαν με πολύ κόπο και ιδρώτα. Με αγώνα και φοιτητικές πορείες στους δρόμους ενάντια στο κατεστημένο που θέλει τον φοιτητή αυριανό επιστήμονα και όχι φυντάνι της παραταξιακής ζωής του τόπου. Μπορώ να σας αναγνωρίσω λοιπόν τη συμβολή σας στους αγώνες των νέων. Όπως και τη συμβολή της παράταξή σας στη διαμόρφωση των ονείρων των νέων. Δεν είναι λίγο να θέλεις, σώνει και καλά, να γίνεις δημόσιος υπάλληλος και να έχεις ανθρώπους που στηρίζουν αυτή σου την προσπάθεια. Αρκεί να τους ανταμείβεις κάθε τέσσερα χρονάκια με το σημαδεμένο σου ψηφοδέλτιο. Ανιδιοτελής θα έλεγα η προσφορά σας.
Αν εγώ ανήκω στο πιο αισιόδοξο και ζωντανό κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας, φαντάζομαι σε τι κατάσταση θα πρέπει να βρίσκονται οι υπόλοιποι υποστηρικτές σας.
Επίσης, θα ήθελα να μου απαντήσετε πώς ακούσατε τη φωνή μου στο Facebook και στην ιστοσελίδα σας. Ρωτάω, διότι δε διαθέτω προφίλ στο Facebook και δεν έχω πατήσει ποτέ το κουμπί Enter για τη δική σας ιστοσελίδα. Μήπως εκεί έξω κυκλοφορεί κάποια σωσίας μου, τις πράξεις της οποίας αγνοώ; Θα επιθυμούσα σας παρακαλώ -λόγω της φιλίας που, όπως λέτε, μας συνδέει- να το διερευνήσετε. Διότι καταλαβαίνετε ότι στην εποχή του ηλεκτρονικού εγκλήματος στην οποία ζούμε, τα πράγματα είναι σκούρα. Μη βρεθώ στη στενή και δεν ξέρω το λόγο.
Τέλος, θα ήθελα να σας ζητήσω και πάλι συγγνώμη για όλα αυτά τα οποία δε θυμάμαι και να προσθέσω το εξής ερώτημα: Πώς ήσασταν σε όλους τους αγώνες της παράταξης πάντα στην πρώτη γραμμή, αφού, όπως δηλώσατε προ καιρού, στην πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ, όταν συνέβη το Βατοπαίδι εσείς λείπατε σε ταξίδι για δουλειές; Πρέπει, δηλαδή, να απουσιάζετε γύρω στα 5 χρόνια…
Με εκτίμηση,
Γεωργία Ευσταθίου
