Το "αποχαιρέτα τον, τον Κότσικα που χάνεις", όλοι εμείς που μεγαλώσαμε στον ίσκιο των κέδρων του, που ήπιαμε τη λεμονάδα μας κάτω από τον κέδρο της αυλής, που σερβιριστήκαμε από τον κυρ-Βασίλη τον Βαλλιανάτο, που λούσαμε τα σώματά μας στα άγρια νερά του, που χάσαμε τις πετονιές μας στα κοφτερά βράχια του, που ρεμβάσαμε το πέλαγο, σε στιγμές χαλάρωσης ή στεναχώριας, ακόμα και απόγνωσης, που είδαμε τις ψαρόβαρκες να περνούν κοντά γυρνώντας από τα νησάκια...
...όλοι εμείς που πανηγυρίσαμε άπειρες φορές στην αυλή της εκκλησιάς, καθισμένοι στο πεζούλι, στριμωγμένοι στην κάτω αυλή για ένα κεσεδάκι γιορτή, για το καλό, για το έθιμο, γιαυτή τη συνέχεια που πασχίζουμε να τη πετύχουμε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, εδώ σαυτόν τον υπέροχο, τον μοναδικό, τον πανέμορφο μα δύσμοιρο τόπο, όπου φύονται εκατοντάδες είδη φυτών και ενδημούν πλήθη ζώων, αλλά που δεν αξιώθηκε ποτέ(οι εξαιρέσεις είναι για την επιβεβαίωση του κανόνα)...
...να βγάλει ανθρώπους στα διάφορα πόστα που να τον υπηρετήσουν όχι με ανιδιοτέλεια και εντιμότητα(αυτοί σίγουρα είναι πολλοί), αλλά με αγάπη, με ευαισθησία, με αισθητική αντίστοιχη της ομορφιάς και της μοναδικότητάς του...
...όλοι εμείς λοιπόν, το ξέραμε εδώ και χρόνια, ότι μετά την πρώτη "απόπειρα" πάντα ακολουθούν κι άλλες και η καλυπτική δύναμη των μπαζών, είναι εκτός από καταλυτική και ανελέητη...
... κάτω όμως από τους όγκους των μπαζών δεν θάβονται μόνο κέδροι και ιστορία ενός μοναδικής ομορφιάς τόπου. Θάβονται πολλά, μεταξύ των οποίων η αξιοπιστία όλων όσων συνέπραξαν στο ανωτέρω ανοσιούργημα. Η διαφορά του κέδρου από το κέρδος, μπορεί να είναι ζήτημα ενός ανεπαίσθητου αναγραμματισμού, που όμως απαιτεί εκτός από αίσθημα αυθεντίας, έλλειψη αισθητικής καθώς και επιμονή σε ένα λάθος τόσο εξόφθαλμο, που λίγοι είναι, ελάχιστοι, όσοι δεν το αντιλαμβάνονται και πάντως για τους δικούς τους λόγους. Το να είσαι πνευματικός ηγέτης ενός τόπου άλλωστε, είναι κάτι πολύ μεγάλο, για να εμπλέκεται σε... χωματουργικές ανακατατάξεις. Κρίμα!!!
