Δύο μήνες μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ έλαβε το 4,7% των ψήφων, ποσοστό για πρώτη φορά μικρότερο από αυτό των προηγούμενων εθνικών εκλογών, ο χώρος μαστίζεται από βαθιά κρίση ταυτότητας την οποία, όπως εκτιμούν νηφάλιοι αναλυτές, δύσκολα θα ξεπεράσει.
Τα προβλήματα που ανεφάνησαν μετά το δυσμενές αυτό αποτέλεσμα το οποίο καταγράφηκε «ως ήττα στον δημόσιο χώρο» υπέβοσκαν τουλάχιστον από το συνέδριο του Συνασπισμού, στο οποίο Γενικός Γραμματέας του κόμματος αναδείχθηκε ο κ. Αλ. Τσίπρας. Εν συνεχεία βγήκαν στην επιφάνεια μετά τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου και την έγκριση του προγράμματος του κόμματος από το Διαρκές Συνέδριο για να γίνουν καταιγίδα μετά τις ευρωεκλογές με τις διαφορετικές ερμηνείες για το αποτέλεσμα και τις παλινωδίες του προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και τέως προέδρου του ΣΥΝ κ. Αλ. Αλαβάνου. Τώρα όλοι περιμένουν την τοποθέτησή του- μετά τον Δεκαπενταύγουστο -, ο οποίος διαμηνύει προς όλους ότι είναι απολύτως απογοητευμένος από την κατάσταση που επικρατεί στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ και ότι θα τα πει όλα έξω από τα δόντια.
Οι διαφωνίες δεν αφορούν μόνο τους κύκλους της ηγεσίας αλλά και την κομματική βάση του ΣΥΝ όπου έχουν εισχωρήσει βαθιά. Απόδειξη για τούτο αποτελεί η αντιδικία του γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας κ. Δ. Χατζησωκράτη με στελέχη της οργάνωσης Χολαργού για το αν συμβούλευε ή όχι να μην ψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές.
Δυστυχώς όμως για τον πολιτικό αυτό χώρο τα προβλήματα είναι διαρθρωτικά και έχουν ρίζα στο μακρινό 2001 όταν ο Συνασπισμός επί προεδρίας Ν. Κωνσταντόπουλου αποφάσιζε τη δημιουργία του «Χώρου Διαλόγου της Αριστεράς».
Τότε πολλοί εκτίμησαν ότι το άνοιγμα προς τα αριστερά, έναν χώρο όπου ηγεμόνευε και εξακολουθεί να ηγεμονεύει το ΚΚΕ, όπου υπήρχαν ακόμη και μερικές δεκάδες ομάδες ακροαριστερού προσανατολισμού, όχι μόνο δεν θα πρόσφερε εκλογικά στον ΣΥΝ αλλά και με την πάροδο του χρόνου θα τον αποσυντόνιζε. Τα στελέχη αυτά τότε προέκριναν το άνοιγμα προς τους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΠαΣοΚ καθώς και το οικολογικό κίνημα.
Αντ΄ αυτού όμως προκρίθηκε η δημιουργία του «Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ», το οποίο στην πορεία εξελίχθηκε σε χώρο επαναστατικής γυμναστικής και συνεύρεσης με διάφορες αριστερίστικες ομάδες. Στη συνέχεια και ως ομαλή συνέπεια των παραπάνω δημιουργήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως από την αρχή να ξεκαθαριστούν πλήρως οι σχέσεις μεταξύ των συνιστωσών αλλά και οι πολιτικές θέσεις του.
Το αλαλούμ που δημιουργήθηκε ήταν μεγάλο και έγινε ακόμη μεγαλύτερο όταν στην προεδρία του ΣΥΝ εξελέγη με τις ευλογίες Αλαβάνου ο κ. Τσίπρας.
Γύρω από τον νέο πρόεδρο δημιουργήθηκε μια ηγετική ομάδα την οποία πολλοί χαρακτήρισαν «ταλιμπάν» και η οποία προσπαθούσε με όλους τους τρόπους να επιβάλλει τις απόψεις της στην προσπάθειά της να επιτύχει την εδραίωσή της στην ηγεσία, χαράζοντας πολιτική και εκφράζοντας απόψεις πολλές φορές τελείως ξένες προς αυτές της Ανανεωτικής Αριστεράς.
Παρά τις αντιθέσεις αυτές τα δημοσκοπικά ποσοστά ανέρχονταν συνεχώς, πράγμα που σε πολλούς ξύπνησε μνήμες του 1958.
Πρέπει να σημειωθεί ότι την περίοδο εκείνη οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ήταν φίλα προσκείμενες προς το πρόσωπο και τις απόψεις του νέου προέδρου του ΣΥΝ.
Τ ότε όμως ανέκυψαν τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, τα οποία η πλεοψηφία του ΣΥΝ και όλες οι υπόλοιπες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, υπερεκτιμώντας την κατάσταση, χαρακτήρισαν εξέγερση της νεολαίας.
Μέσα στην «επαναστατική έξαψη» δεν λειτούργησαν τα πολιτικά αντανακλαστικά τους για να καταδικάσουν άμεσα τις καταστροφές, πράγμα που έδωσε λαβή σε διάφορα πολιτικά κόμματα να βάλλουν επί ημέρες εναντίον τους.
Οι αντιδράσεις από πολλές πλευρές μέσα στο κόμμα άρχισαν να γίνονται έντονες για μια πολιτική που χαρακτηρίστηκε ως αντισυστημική, μια γραμμή κινηματικής δράσης «εκτός ορίων», σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του κ. Αλαβάνου.
Από την περίοδο αυτή και μετά τα δημοσκοπικά ποσοστά άρχισαν να κατρακυλούν αλλά η ηγεσία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμούσε ότι είναι «κόλπα του συστήματος» και του δικομματισμού για να τους πετάξουν έξω από το πολιτικό παιχνίδι. Υποστήριζαν μάλιστα ότι θα ήταν διψήφιο το ποσοστό που θα έπαιρναν στις ευρωεκλογές παρά την προσπάθεια πολλών, ακόμη και του κ. Αλαβάνου, να τους προσγειώσει. Συνέχισαν λοιπόν να υπεραμύνονται της πολιτικής αυτής η οποία θεωρήθηκε ως μια ακόμη αριστερή στροφή και τελικά προσωποποιήθηκε στο δημοψήφισμα για την επιλογή των προσώπων που θα καταλάμβαναν τις πρώτες θέσεις του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ.
Ετσι ο κ. Δ. Παπαδημούλης, ένας από τους πιο επιτυχημένους ευρωβουλευτές πλην όμως στέλεχος της ανανεωτικής τάσης, ενώ κατέλαβε τη δεύτερη θέση έπειτα από συμφωνία των συνιστωσών, υποβιβάστηκε στην τρίτη, καθώς στη δεύτερη τοποθετήθηκε η κυρία Ελένη Σωτηρίου, στέλεχος της ΚΟΕ, μιας από τις πιο αντιευρωπαϊκές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ολες αυτές οι διαμάχες στο εσωτερικό του κόμματος και του ΣΥΡΙΖΑ κούρασαν τους ψηφοφόρους οι οποίοι άρχισαν να στέλνουν μηνύματα προς την ηγεσία κυρίως του ΣΥΝ, αντιδρώντας στην υιοθέτηση των αριστερίστικων θέσεων των συνιστωσών και στην εγκατάλειψη της ευρωπαϊκής αριστερής πολιτικής, τα οποία όμως δεν ελήφθησαν υπ΄ όψιν.
Η ταν επόμενο λοιπόν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών να σκάσει σαν βόμβα, προκαλώντας πανικό και ταραχή. Ανέσυρε μάλιστα στην επιφάνεια όλα όσα η Ανανεωτική Αριστερά θα ήθελε να ξεχάσει. Τον μεσσιανισμό και την καχυποψία απέναντι σε κάθε ιδεολογική απόκλιση και διαφωνία.
Η ηγεσία του ΣΥΝ και ορισμένες από τις συνιστώσες απέδωσαν μεταξύ άλλων τα χαμηλά ποσοστά στην πολιτική μη υποστήριξης από τα στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας, στην αποχή και στην επίθεση του δικομματισμού, υποστηρίζοντας ότι το πρόγραμμα του κόμματος ήταν πολύ καλό αλλά η κοινωνία δεν το κατάλαβε!
Το κλίμα επιδεινώθηκε από τις παλινωδίες Αλαβάνου για το αν παραιτείται ή όχι από βουλευτής καθώς και από τους ενδοιασμούς για το αν ήταν σωστή ή όχι η επιλογή Τσίπρα.
Σήμερα τα πράγματα για τον ΣΥΝ αλλά κυρίως για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη πιο δύσκολα. Από τη μία ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλαβάνος διαμηνύει ότι είναι απογοητευμένος και περιμένει να έρθει ο Σεπτέμβριος για να μιλήσει για όλους και για όλα.
Από την άλλη ο πρόεδρος του ΣΥΝ κ. Τσίπρας θεωρεί ότι αυτοδικαίως αυτός θα είναι επικεφαλής της συμμαχίας στις επόμενες εκλογές, πράγμα που αρνούνται πλέον ανοιχτά σχεδόν όλες οι υπόλοιπες συνιστώσες, οι οποίες θέλουν ως επικεφαλής τον κ. Αλαβάνο.
Ταυτόχρονα στην ανανεωτική πτέρυγα ο κ. Φ. Κουβέλης προσπαθεί να χαράξει με συνέπεια μια πολιτική σύγχρονης Ανανεωτικής Αριστεράς αλλά τα υπόλοιπα στελέχη της τάσης αυτής έχουν εμπλακεί σε διελκυστίνδα διαφωνιών με τις συνιστώσες και δυσκολεύονται να πείσουν.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Ριζοσπαστική ή ανανεωτική Αριστερά;
Οι διαφωνίες στον ΣΥΝ για την αναγκαιότητα ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον πολλές και ακούγονται δυνατά. Υπάρχουν όμως και στελέχη, όπως ο κ. Π. Λαφαζάνης, τα οποία προτάσσουν την ανάγκη πολιτικής αντεπίθεσης της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ότι μέσα από αυτή την εξωστρεφή πορεία θα αντιμετωπιστούν οι όποιες εκκρεμότητες υπάρχουν στα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ. Κοντά στις θέσεις αυτές και ο υπεύθυνος Τύπου του ΣΥΝ κ. Αν. Καρίτζης, ο οποίος βλέπει την αναγκαιότητα μιας ακόμη αριστερής στροφής.
Πολλοί φοβούνται ότι όλη αυτή η διάσταση απόψεων και η έλλειψη οποιασδήποτε πραγματιστικής πολιτικής οδηγούν μαθηματικά σε διάσπαση τον ΣΥΡΙΖΑ και ως εκ τούτου τα όποια κόμματα προκύψουν από αυτήν σε ποσοστά κάτω του 3% και εκτός Βουλής.
Η πιθανή διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ θα προκαλέσει ένα κενό στα αριστερά του ΠαΣοΚ, το οποίο δεν θα διεκδικηθεί από το ΚΚΕ αλλά από τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Και πολλοί εκτιμούν ότι η επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης της χώρας θα προκαλέσει μετά το φθινόπωρο αντιδράσεις οι οποίες θα είναι ανεξέλεγκτες όχι μόνο κοινωνικά αλλά και πολιτικά. Τότε θα φανεί η έλλειψη ενός πραγματικά ανανεωτικού ριζοσπαστικού κόμματος της Αριστεράς, χωρίς παρωπίδες και αγκυλώσεις, το οποίο με το πρόγραμμά του θα μπορούσε να συμβάλει στην έξοδο της χώρας από την κρίση.
πηγή το βήμα
