Του Πολύδωρου Λαμπρινούδη
Νομάρχη Χίου
«Η πορεία της Τουρκίας προς την Ευρώπη περνάει από την πράσινη γραμμή της Λευκωσίας». Αυτό είχε δηλώσει ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, σχετικά με την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, στο Ελσίνκι.
Η στρατηγική αυτή για τη χώρα μας, σήμαινε ότι υποστηρίζουμε την ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας, μόνο στο βαθμό που αυτή σημαίνει αποδοχή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και της ευρωπαϊκής πραγματικότητας.
Το Δεκέμβριο του 2009, θα συζητηθεί ξανά σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης η πορεία των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας, και θα αποφασιστεί αν είναι σκόπιμη η συνέχισή τους ή όχι.
Σε ποιο σημείο, αλήθεια, βρισκόμαστε σήμερα;
Η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πρέπει να πραγματοποιείται εκπληρώνοντας συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις. Η ελληνική υποστήριξη στην ευρωπαϊκή προοπτική της γειτονικής χώρας, δεν μπορεί να υφίσταται «άνευ όρων», ούτε να μη λαμβάνει υπόψη τις εξελίξεις στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τη συνεχιζόμενη τουρκική προκλητικότητα, όπως αυτή όλο και πιο συχνά εκδηλώνεται.
Συγκεκριμένοι όροι που σαφώς πρέπει να εκπληρωθούν είναι, μεταξύ των άλλων και οι ακόλουθοι:
1. Η αναγνώριση του δικαιώματος πρόσβασης των πλοίων με τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας (χώρας μέλους της ΕΕ) στους τουρκικούς λιμένες.
2. Η παραπομπή της μοναδικής ελληνοτουρκικής διαφοράς, αυτής του καθορισμού της υφαλοκρηπίδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
3. Ο τερματισμός των συνεχών παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου από την τουρκική πλευρά, καθώς και της αμφισβήτησης της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας.
4. Η συμμόρφωση της Τουρκίας με τους υπάρχοντες κανόνες του διεθνούς δικαίου και με τις συμφωνίες που έχει αποδεχτεί –για παράδειγμα στα θέματα της παράνομης μετανάστευσης.
5. Ο τερματισμός των παρενοχλήσεων της Ελλάδας στην αξιοποίηση των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών. (ΑΟΖ).
Είναι φανερό ότι οι προϋποθέσεις που αναφέραμε, είναι ζωτικής σημασίας. Η μη εκπλήρωσή τους από την πλευρά της Τουρκίας, θα σημάνει ότι η γειτονική χώρα δεν έχει καμιά διάθεση να προσαρμοστεί στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα και να αναγνωρίσει το «κοινοτικό κεκτημένο».
Αυτό το στοιχείο έχει την υποχρέωση να το λάβει σοβαρά υπόψη της η ελληνική εξωτερική πολιτική, και να μη συνεχίσει να δίνει την εν λευκώ συγκατάθεσή της στην τουρκική ενταξιακή πορεία.
Η συνέχιση της τουρκικής προκλητικότητας, εις βάρος της χώρας μας, πρέπει να έχει τις δικές της επιπτώσεις, και καλό είναι αυτό να το θυμηθεί η Ελληνική Κυβέρνηση τον προσεχή Δεκέμβριο.
