Του Κώστα ΠικραμένουΤο “Πρωτόκολλο Πολιτικής Εθνικής Ασφάλειας” (Milli Guvenlik Siyaset Belgesi / Νational Defence Policy Document) επικαιροποιείται σε τακτά χρονικά διαστήματα (3-5 έτη) από τη γραμματεία του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας (ΜGK) λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις εσωτερικές και εξωτερικές απειλές για την Τουρκική Δημοκρατία εντός του διεθνούς περιβάλλοντος.
Όπως μας πληροφορεί ο Αli Kulebi, πρόεδρος του Κέντρου Στρατηγικών Μελετών (ΤUSAM) “μέχρι τις αρχές του 1990 οι απειλές για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας πήγαζαν από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας (Ανατολικό μπλόκ), την Ελλάδα (Κύπρος, Αιγαίο) και τη Συρία (Χατάι, διαχείριση Τίγρη-Ευφράτη, PKK). To διάστημα 1990-1999 η Σοβιετική απειλή παύει να ισχύει και προστίθεται η Αρμενία στις χώρες άμεσης / δυνητικής απειλής. Μετά το 1999 η Συρία παύει να αποτελεί απειλή για την Τουρκία.”
Aρχές του 1998, η Συρία διώχνει τον Abdullah Ocalan από τη Δαμασκό, αποκηρύσσει το PKK, αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία της Τουρκίας στο Χατάι / Αλεξανδρέττα, προσπαθεί να λύσει με διυπουργικές επιτροπές τα θέματα Τίγρη-Ευφράτη. Το διάστημα 1999 – μέχρι σήμερα το “Πρωτόκολλο Πολιτικής Εθνικής Ασφάλειας” θεωρεί ως απειλές για τη Τουρκική Δημοκρατία την Ελλάδα (Κύπρος, Αιγαίο), την Αρμενία (γενοκτονία, αμφισβήτηση συνόρων, Κarabag) καθώς επίσης και το καθεστώς της de facto Κουρδικής Αυτονομίας στο Βόρειο Ιράκ.
Η παράδοση του Abdullah Ocalan στις Τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας (μετά το φιάσκο στο Ναιρόμπι, Κένυα) ενίσχυσε την πεποίθηση (στην Τουρκία) ότι η Ελλάδα υποθάλπτει (αν δε στηρίζει) το PKK καθώς ο Οcalan βρισκόταν στην Ελληνική Πρεσβεία με Κυπριακό διαβατήριο πριν το συλλάβουν οι μυστικές υπηρεσίες.
Η “Ελληνο-Τουρκική φιλία” επιχειρηματιών, ακαδημαϊκών και καλλιτεχνών από το 1999 (με αφορμή τους σεισμούς σε Ελλάδα / Τουρκία) δεν αφορά το “Πρωτόκολλο Πολιτικής Εθνικής Ασφάλειας” το οποίο συντάσσεται και εγκρίνεται με διαφορετικά κριτήρια…
Ο Ali Kulebi εκτιμά ότι “η Ελληνική στρατηγική περικύκλωσης της Τουρκίας, από τη Λήμνο μέχρι τη Κύπρο άρχισε να ευθυγραμμίζεται με το καθεστώς της Κουρδικής Αυτόνομης Διοίκησης στο Βόρειο Ιράκ μετά το 2003. Τα κομμάτια που λείπουν στο puzzle της περικύκλωσης Ελλάδας – Κούρδων του Ιράκ – Αρμενίας είναι η Συρία και το Ιράν”.
Ο πρόεδρός του TUSAM είναι σαφής: “Το Αιγαίο, η Κύπρος, ο Νότιος Καύκασος και η γραμμή Μοusul – Kirkuk – Telafer στο Βόρειο Ιράκ αποτελούν τις περιοχές επιβίωσης της Τουρκίας. Συγκεκριμένα, το Αιγαίο λόγω των ενεργειακών του πόρων και την επικοινωνία Μαύρης Θάλασσας – Μεσογείου. Η Κύπρος λόγω της Τουρκικής μειονότητας και των στρατηγικών συμφερόντων της Τουρκίας στη Ανατολική Μεσόγειο. Το Βόρειο Ιράκ λόγω των ενεργειακών αποθεμάτων και των αγωγών που διασχίζουν την περιοχή. Ο Νότιος Καύκασος λόγω των ενεργειακών αγωγών και τη διέξοδο στη τουρκόφωνη Κεντρική Ασία.”
Ο Ali Kulebi υποστηρίζει την παραγωγή (από τις τουρκικές βιομηχανίες) συστημάτων αεράμυνας (αντι-αεροπορικά, αντι-πυραυλικά) που να καλύπτουν βεληνεκές μεγαλύτερο των 300 χλμ. Γράφει χαρακτηριστικά: “Στο σημερινό κόσμο, η τήρηση διεθνών συμφωνιών που αντιτίθενται στα εθνικά συμφέροντα αποτελεί πρακτική των αδυνάτων!”. Θεωρεί δε ότι “η οικονομική κατάσταση της Τουρκίας δεν επιτρέπει την εγχώρια παραγωγή αεροπλάνων – 4ης και 5ης γενιάς – και ως εκ τούτου η χώρα οφείλει αντί να σπαταλάει πόρους στην αγορά αεροσκαφών από τρίτες χώρες να αναπτύξει εγχώρια συστήματα αεράμυνας”. (σ.σ. σύμφωνα με πληροφορίες από το τουρκικό υπουργείο Άμυνας γίνονται προσπάθειες αυτόνομης ανάπτυξης τουρκικού αντιβαλλιστικού συστήματος.)
Όπως μας πληροφορεί ο Αli Kulebi, πρόεδρος του Κέντρου Στρατηγικών Μελετών (ΤUSAM) “μέχρι τις αρχές του 1990 οι απειλές για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας πήγαζαν από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας (Ανατολικό μπλόκ), την Ελλάδα (Κύπρος, Αιγαίο) και τη Συρία (Χατάι, διαχείριση Τίγρη-Ευφράτη, PKK). To διάστημα 1990-1999 η Σοβιετική απειλή παύει να ισχύει και προστίθεται η Αρμενία στις χώρες άμεσης / δυνητικής απειλής. Μετά το 1999 η Συρία παύει να αποτελεί απειλή για την Τουρκία.”
Aρχές του 1998, η Συρία διώχνει τον Abdullah Ocalan από τη Δαμασκό, αποκηρύσσει το PKK, αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία της Τουρκίας στο Χατάι / Αλεξανδρέττα, προσπαθεί να λύσει με διυπουργικές επιτροπές τα θέματα Τίγρη-Ευφράτη. Το διάστημα 1999 – μέχρι σήμερα το “Πρωτόκολλο Πολιτικής Εθνικής Ασφάλειας” θεωρεί ως απειλές για τη Τουρκική Δημοκρατία την Ελλάδα (Κύπρος, Αιγαίο), την Αρμενία (γενοκτονία, αμφισβήτηση συνόρων, Κarabag) καθώς επίσης και το καθεστώς της de facto Κουρδικής Αυτονομίας στο Βόρειο Ιράκ.
Η παράδοση του Abdullah Ocalan στις Τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας (μετά το φιάσκο στο Ναιρόμπι, Κένυα) ενίσχυσε την πεποίθηση (στην Τουρκία) ότι η Ελλάδα υποθάλπτει (αν δε στηρίζει) το PKK καθώς ο Οcalan βρισκόταν στην Ελληνική Πρεσβεία με Κυπριακό διαβατήριο πριν το συλλάβουν οι μυστικές υπηρεσίες.
Η “Ελληνο-Τουρκική φιλία” επιχειρηματιών, ακαδημαϊκών και καλλιτεχνών από το 1999 (με αφορμή τους σεισμούς σε Ελλάδα / Τουρκία) δεν αφορά το “Πρωτόκολλο Πολιτικής Εθνικής Ασφάλειας” το οποίο συντάσσεται και εγκρίνεται με διαφορετικά κριτήρια…
Ο Ali Kulebi εκτιμά ότι “η Ελληνική στρατηγική περικύκλωσης της Τουρκίας, από τη Λήμνο μέχρι τη Κύπρο άρχισε να ευθυγραμμίζεται με το καθεστώς της Κουρδικής Αυτόνομης Διοίκησης στο Βόρειο Ιράκ μετά το 2003. Τα κομμάτια που λείπουν στο puzzle της περικύκλωσης Ελλάδας – Κούρδων του Ιράκ – Αρμενίας είναι η Συρία και το Ιράν”.
Ο πρόεδρός του TUSAM είναι σαφής: “Το Αιγαίο, η Κύπρος, ο Νότιος Καύκασος και η γραμμή Μοusul – Kirkuk – Telafer στο Βόρειο Ιράκ αποτελούν τις περιοχές επιβίωσης της Τουρκίας. Συγκεκριμένα, το Αιγαίο λόγω των ενεργειακών του πόρων και την επικοινωνία Μαύρης Θάλασσας – Μεσογείου. Η Κύπρος λόγω της Τουρκικής μειονότητας και των στρατηγικών συμφερόντων της Τουρκίας στη Ανατολική Μεσόγειο. Το Βόρειο Ιράκ λόγω των ενεργειακών αποθεμάτων και των αγωγών που διασχίζουν την περιοχή. Ο Νότιος Καύκασος λόγω των ενεργειακών αγωγών και τη διέξοδο στη τουρκόφωνη Κεντρική Ασία.”
Ο Ali Kulebi υποστηρίζει την παραγωγή (από τις τουρκικές βιομηχανίες) συστημάτων αεράμυνας (αντι-αεροπορικά, αντι-πυραυλικά) που να καλύπτουν βεληνεκές μεγαλύτερο των 300 χλμ. Γράφει χαρακτηριστικά: “Στο σημερινό κόσμο, η τήρηση διεθνών συμφωνιών που αντιτίθενται στα εθνικά συμφέροντα αποτελεί πρακτική των αδυνάτων!”. Θεωρεί δε ότι “η οικονομική κατάσταση της Τουρκίας δεν επιτρέπει την εγχώρια παραγωγή αεροπλάνων – 4ης και 5ης γενιάς – και ως εκ τούτου η χώρα οφείλει αντί να σπαταλάει πόρους στην αγορά αεροσκαφών από τρίτες χώρες να αναπτύξει εγχώρια συστήματα αεράμυνας”. (σ.σ. σύμφωνα με πληροφορίες από το τουρκικό υπουργείο Άμυνας γίνονται προσπάθειες αυτόνομης ανάπτυξης τουρκικού αντιβαλλιστικού συστήματος.)
