Τι τραγωδία κι αυτή: Γιατρός του Νοσοκομείου Σάμου απλήρωτος, κι η απάντηση που δέχεται είναι πανέξυπνα… πνευματική. Να κάνει υπομονή – θα πληρωθεί «από το παγκάρι του Αγίου Παντελεήμονα» εντός του νοσοκομείου. Δηλαδή, κοινοτικό ταμείο αντί για… δημοσιονομική ευθύνη;
Η εικόνα είναι απολύτως κωμικοτραγική: ένας επαγγελματίας της υγείας, εκείνος που έσωσε κι έδωσε τα πάντα για την κοινωνία, αναγκάζεται να περιμένει την επόμενη… Θεία Πρόνοια μέσω των ιερών εσόδων του νοσοκομείου. Λες και η άσκηση θεάρεστου έργου πρέπει τώρα να συνοδεύεται από εκκλησιαστική συνεισφορά για να ζήσει – ως είδος παλαιότερου, αναχρονιστικού κρατικού “παραδότου”.
Κι ενώ η Διοίκηση του νοσοκομείου μοιάζει χαμένη στα βράχια της γραφειοκρατίας — μπερδεμένη ανάμεσα σε κρατικά κονδύλια κι εκκλησιαστικές ελπίδες — οι γιατροί παραμένουν απλήρωτοι. Το κράτος κωφεύει, η διοίκηση αγνοεί, κι ο γιατρός ακούει εδώ και μήνες… κουμπιά.
Αυτή η κατάσταση δεν είναι απλώς “παράξενο περιστατικό” — είναι σκάνδαλο, και μάλιστα διπλό: πρώτον, για την αδυναμία της πολιτείας να καλύψει βασικές υποχρεώσεις της, δεύτερον για την εξωπραγματική ιδέα ότι η Διοίκηση θεωρεί τη θρησκευτική συνεισφορά λύση σε οικονομικές ανεπάρκειες.
Η συνείδηση του 21ου αιώνα δεν δικαιολογεί τέτοια… «ανάθημα της απελπισίας».
Στο κάτω-κάτω, ο γιατρός δεν υπηρετεί... τον Άγιο μόνο, αλλά τον πολίτη. Τα δεδουλευμένα του δεν είναι λαϊκή εισφορά, αλλά δικαίωμα. Και όσο κι αν θελήσει να μας πείσει η Διοίκηση, αυτή η αναμονή δεν είναι… «ευλάβεια» — είναι ατιμωτικό πολιτικό και ηθικό κενό.
Στο κάτω-κάτω, ο γιατρός δεν υπηρετεί... τον Άγιο μόνο, αλλά τον πολίτη. Τα δεδουλευμένα του δεν είναι λαϊκή εισφορά, αλλά δικαίωμα. Και όσο κι αν θελήσει να μας πείσει η Διοίκηση, αυτή η αναμονή δεν είναι… «ευλάβεια» — είναι ατιμωτικό πολιτικό και ηθικό κενό.
