.jpeg)
Πριν τις εκλογές τους πιάνει αλλεργία με την καρέκλα. Γυρνάνε σαν πολιτικοί τσιγγάνοι σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, πανηγύρια και καφενεία. Μοιράζουν ελπίδα σε κονσέρβα, υποσχέσεις με το κιλό και ψευτοδάκρυα σε ζωντανή μετάδοση. Χαμογελάνε ψεύτικα, σκύβουν τάχα με σεβασμό, χτυπάνε πλάτες και υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Ποιος τους πιάνει! Στην προεκλογική τους παράσταση δεν παίζουν· πρωταγωνιστούν σε τσίρκο με μαριονέτες τους ίδιους τους πολίτες.
Μόλις, όμως, πέσει το παραβάν και βγει το αποτέλεσμα, εξαφανίζονται σαν νυχτερίδες στο φως. Πίσω στο βολικό γραφείο, στην παχυλή βουλευτική αποζημίωση, στα αφορολόγητα, στα υπηρεσιακά αυτοκίνητα και στην ασυλία τους. Εκεί που δεν τους ενοχλεί κανένας "λαουτζίκος" με τους λογαριασμούς του, τα ενοίκια και τις ανάγκες του. Εκεί που το μόνο που καίγεται είναι η τσέπη τους — γιατί η καρδιά τους δεν καίγεται με τίποτα.
Γιατί να καεί; Την ψήφο την πήραν. Το στόμα τους το έχουν για να λένε και να ξελένε. Το θράσος τους έχει μπει στο DNA τους. Ξέρουν πως ό,τι και να κάνουν, όποιο ψέμα κι αν πουν, όποια κοροϊδία κι αν ξεστομίσουν, στο τέλος κάποιος θα τους ξαναψηφίσει. Και ποντάρουν ακριβώς σ’ αυτό. Στη λήθη. Στην ανοχή. Στο «δεν βαριέσαι».
Μαυρογιαλούροι του κερατά, επαγγελματίες της κωλοτούμπας, δεινοί ψευτοσωτήρες με χρυσά μανικετόκουμπα και μαύρη ψυχή. Δεν έχουν ιδεολογία – μόνο στρατηγική για να κρατάνε την καρέκλα. Δεν έχουν όραμα – μόνο σπόνσορες. Δεν έχουν τσίπα – μόνο γραβάτες και καλοσιδερωμένα ψέματα.
Αν αυτή η χώρα πάει κατά διαόλου, δεν φταίει μόνο το σύστημα. Φταίνε και οι φελλοί που επιπλέουν. Και όσο τους ανεχόμαστε, τόσο πιο βαθιά θα βουλιάζουμε.
