Σε μια χώρα που συνηθίζει να μιλά για "ίση πρόσβαση στην παιδεία", η Ικαρία μένει για ακόμη μια χρονιά εκτός των Μουσικών Σχολείων. Και το ερώτημα δεν είναι μόνο γιατί δεν ιδρύθηκε Μουσικό Γυμνάσιο στο νησί, αλλά ποιοι σιώπησαν όταν έπρεπε να φωνάξουν.
Το Υπουργείο Παιδείας, απαντώντας σε σχετική Ερώτηση του βουλευτή Κυριάκου Βελόπουλου, δήλωσε πως «δεν υπεβλήθη πρόταση» από τους αρμόδιους φορείς. Τυπική απάντηση. Τεχνοκρατική. Άοσμη. Όμως η ουσία βρίσκεται αλλού: όταν η Πολιτεία δεν βλέπει, είναι ευθύνη των τοπικών αρχών και των εκλεγμένων εκπροσώπων να της δείξουν.
Η απάντηση της Υπουργού Παιδείας προς τον βουλευτή Κυριάκο Βελόπουλο στην Ερώτηση με αριθμ. πρωτ. 6114/12-6-2025, κρύβει πίσω από τον γραφειοκρατικό τύπο μια ξεκάθαρη θεσμική απροθυμία να σταθεί το κράτος δίπλα στις μορφωτικές ανάγκες των νησιωτικών κοινωνιών.
Το Υπουργείο δηλώνει ότι «δεν κατατέθηκε σχετική πρόταση από τους αρμόδιους φορείς». Μα είναι αυτό πολιτική; Να περιμένει κανείς παθητικά τις "προτάσεις", όταν είναι προφανές το μορφωτικό κενό και η πολιτιστική ευκαιρία που χάνονται; Όταν σε άλλες περιοχές ιδρύονται Μουσικά Σχολεία με λιγότερα πολιτισμικά ερείσματα και μικρότερη μαθητική βάση;
Και εδώ γεννάται ένα άλλο, πιο ενοχλητικό ερώτημα:
Πού ήταν ο βουλευτής Χριστόδουλος Στεφανάδης;
Ένας βουλευτής που κατάγεται από την Ικαρία, γνωρίζει τις ανάγκες και τις δυνατότητες του τόπου του, και έχει κάθε θεσμικό μέσο να φέρει το ζήτημα στο προσκήνιο. Δεν το έκανε. Δεν κατατέθηκε Ερώτηση. Δεν καταγράφηκε πολιτική πίεση. Δεν υπήρξε καν μια δημόσια τοποθέτηση. Αν αυτό δεν λέγεται απουσία, τότε πώς λέγεται;
Η Ικαρία έχει πλούσια μουσική κληρονομιά, νέους με ταλέντο και όρεξη για δημιουργία, αλλά όχι Μουσικό Σχολείο. Η Πολιτεία σφυρίζει αδιάφορα και οι τοπικοί βουλευτές επιλέγουν τη σιωπή. Η συγκάλυψη πίσω από τη γραφειοκρατία δεν είναι αθώα. Είναι συνένοχη.
Αν οι Διευθύνσεις Εκπαίδευσης και οι Δήμοι δεν κινούνται, αν οι βουλευτές του τόπου παρακολουθούν σιωπηλά, τότε η ευθύνη βαραίνει συλλογικά όσους επωμίζονται τη φροντίδα της δημόσιας εκπαίδευσης και εκπροσώπησης.
Η Ικαρία δεν ζητά χάρη. Ζητά να ακουστεί. Και για να ακουστεί, κάποιοι πρέπει να πάψουν να σιωπούν.
