Στις 6 Ιουνίου 2025, το Διαδημοτικό Λιμενικό Ταμείο Σάμου εξέδωσε απόφαση για απευθείας ανάθεση σε εργοληπτική εταιρεία, με σκοπό τη συντήρηση του ιστού της σημαίας στο Λιμεναρχείο Σάμου, έναντι του ποσού των 735,60 ευρώ.
Μέχρι εδώ, όλα φαίνονται νόμιμα και θεσμικά προβλεπόμενα. Το πρόβλημα όμως είναι βαθύτερο και εντοπίζεται στον καταμερισμό αρμοδιοτήτων μεταξύ τοπικής αυτοδιοίκησης και κεντρικού κράτους.
Το Λιμεναρχείο αποτελεί υπηρεσία του Υπουργείου Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής. Είναι δηλαδή κρατική δομή και όχι δημοτική ή διαδημοτική. Αντίθετα, το Διαδημοτικό Λιμενικό Ταμείο είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, που διαχειρίζεται τις λιμενικές υποδομές και ανήκει στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Εύλογα λοιπόν προκύπτει το ερώτημα:
Γιατί μια υπηρεσία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης πληρώνει για τη συντήρηση υποδομών που ανήκουν στο Υπουργείο;
Αν ακόμα και το βάψιμο ενός ιστού σημαίας, μιας καθαρά συμβολικής και λειτουργικά δευτερεύουσας ενέργειας, πρέπει να καλυφθεί από τα κονδύλια του τοπικού λιμενικού ταμείου – τότε πού είναι το κράτος;
Αυτό το περιστατικό φανερώνει μια ευρύτερη παθογένεια:
Θολά όρια αρμοδιοτήτων
Ανεπαρκής κρατική χρηματοδότηση ή αδυναμία ανταπόκρισης
Μετακύλιση ευθυνών στην τοπική αυτοδιοίκηση, συχνά χωρίς αντίστοιχη ενίσχυση πόρων
Και φυσικά, το πρόβλημα δεν είναι ο συγκεκριμένος ιστός. Είναι η γενική εικόνα ενός διοικητικού μηχανισμού που, ενώ απαιτεί από τους τοπικούς φορείς να “βγάζουν το φίδι από την τρύπα”, τους φορτώνει και το κόστος.
Ίσως ήρθε η ώρα για μια πιο ουσιαστική αναδιάταξη αρμοδιοτήτων και σαφή προσδιορισμό ευθυνών — ώστε η τοπική αυτοδιοίκηση να λειτουργεί ως μοχλός ανάπτυξης, και όχι ως συμπληρωματικός μηχανισμός ενός απόντος κράτους.
