Απορίας άξιο είναι πώς ο πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου Σάμου μπορεί να αισθάνεται έστω και ελάχιστα περήφανος για το «έργο» του, όταν η χερσαία ζώνη του λιμανιού μοιάζει με σκηνικό εγκατάλειψης και ντροπής. Αν κάποιος περπατήσει σήμερα στην παραλιακή ζώνη της Σάμου, θα δει εικόνες που περισσότερο θυμίζουν παρατημένο εργοτάξιο παρά τουριστικό νησί.
🔹 Κατεστραμμένοι στύλοι φωτισμού, σπασμένοι, σκουριασμένοι, επικίνδυνοι.
🔹 Παγκάκια διαλυμένα, παρατημένα στη σκουριά και την αδιαφορία.
🔹 Παρτέρια γεμάτα αγριόχορτα, χωρίς καμία πρόνοια ή φροντίδα.
🔹 Καμία ουσιαστική παρέμβαση, κανένα σχέδιο αναβάθμισης ή διατήρησης.
Η χερσαία ζώνη, που θα έπρεπε να αποτελεί στολίδι και βιτρίνα του νησιού, αποτελεί ντροπή. Κι όλα αυτά, με φόντο χρηματοδοτήσεις, κονδύλια και μια διοίκηση που, όπως φαίνεται, περιορίζεται στις φωτογραφίες, στα λόγια και στις δημόσιες σχέσεις.
Η ανικανότητα και η αδιαφορία δεν μπορούν πλέον να κρύβονται. Οι πολίτες δεν είναι αφελείς, βλέπουν, περπατούν, ζουν μέσα σε αυτή την παρακμή. Το Λιμενικό Ταμείο έχει αποτύχει. Ο πρόεδρός του φέρει ακέραιη την ευθύνη για αυτή την εικόνα ντροπής.
Αν αυτή είναι η έννοια της «ανάπτυξης» και του «έργου», τότε πραγματικά, ας μας λείπει. Αντί για περηφάνια, θα έπρεπε να υπάρχει παραίτηση.
