Μηδενική χρηματοδότηση, μηδενική ευθύνη, μηδενική προστασία. Πόσα νησιά πρέπει να καούν για να ξυπνήσει το κράτος;
Ζήτω που καήκαμε! Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η Χίος παραδόθηκε στις φλόγες, και στη Σάμο απλώς περιμένουμε τη σειρά μας. Και ενώ ο καπνός από την καταστροφή της Χίου δεν έχει ακόμα καθαρίσει, ο Περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου, Κώστας Μουτζούρης, θυμήθηκε να μας ενημερώσει πως οι πόροι για την Πολιτική Προστασία είναι... μηδενικοί.
Αλήθεια; Τώρα το θυμηθήκατε, κύριε Περιφερειάρχα; Όταν το νησί είχε ήδη γίνει στάχτη;
Ο Εκτελεστικός Γραμματέας της Περιφέρειας, Άρης Ελευθερίου, παραδέχθηκε επίσης αυτό που όλοι γνωρίζουμε αλλά κανείς επίσημος δεν τολμά να πει φωναχτά: το κράτος μεταφέρει ευθύνες χωρίς χρήματα. Δηλαδή, να φροντίσουμε για την πρόληψη, την πυρόσβεση, την πολιτική προστασία, χωρίς μέσα, χωρίς προσωπικό, χωρίς εξοπλισμό. Μόνο με ευχές και δελτία τύπου.
Η Σάμος είναι στο ίδιο έργο θεατής. Ξανά.
Μετά τις φωτιές του 2021, μετά τον καταστροφικό σεισμό, και τώρα με τη ζέστη να αυξάνεται και τους ανέμους να λυσσομανούν, τι έχει γίνει για την πρόληψη; Πού είναι τα πυροφυλάκια, οι καθαρισμοί, οι αντιπυρικές ζώνες, ο εξοπλισμός πολιτικής προστασίας;
Το ερώτημα είναι απλό: Πρέπει να καεί η Σάμος για να ξυπνήσετε;
Και αν ναι, ποιος θα λογοδοτήσει μετά; Ή θα ακούσουμε πάλι ότι «η κλιματική κρίση φταίει» και «οι αρμοδιότητες είναι συγκεχυμένες»;
Η Σάμος δεν ζητά χάρη. Ζητά προστασία.
Ζητά τα αυτονόητα: πρόληψη, σχεδιασμό, επαρκή χρηματοδότηση και υπεύθυνους που δε θα μιλούν μόνο αφού γίνει η καταστροφή.
Όχι άλλες δικαιολογίες. Όχι άλλα καμένα νησιά.