Το νοσοκομείο της Σάμου, αντί να αποτελεί πυλώνα υγείας για ένα ολόκληρο νησί και τις γύρω περιοχές, θυμίζει ολοένα και περισσότερο εγκαταλελειμμένο φυλάκιο. Οι γιατροί λιγοστεύουν, οι ειδικότητες εξαφανίζονται και οι κάτοικοι νιώθουν κάθε μέρα πιο απροστάτευτοι. Πίσω από τους αριθμούς, όμως, κρύβεται μια ιστορία ανθρώπινης εξάντλησης, πολιτικής αδιαφορίας και ενός δημόσιου συστήματος υγείας που λυγίζει.
Η καρδιολογική κλινική κινδυνεύει να μείνει με έναν και μόνο καρδιολόγο. Για ένα νησί με χιλιάδες μόνιμους κατοίκους, πρόσφυγες και τουρίστες, αυτό δεν είναι απλώς ανεπαρκές – είναι επικίνδυνο. Οι μετακινήσεις γιατρών χωρίς αντικατάσταση έχουν καταδικάσει την καρδιολογική φροντίδα σε αργό θάνατο. Και αυτή είναι μόνο η αρχή.
Η μοναδική αναισθησιολόγος του νοσοκομείου σηκώνει ένα ασύλληπτο φορτίο: 30 συνεχόμενες εφημερίες τον μήνα. Τα προγραμματισμένα χειρουργεία ακυρώνονται και το βάρος πέφτει αποκλειστικά στα επείγοντα. Αν αποχωρήσει – κάτι καθόλου απίθανο – το χειρουργικό τμήμα ουσιαστικά παύει να λειτουργεί.
Από τις 75 οργανικές θέσεις, σήμερα καλύπτονται μόλις 25. Ούτε το ένα τρίτο. Οι γιατροί φεύγουν χωρίς να έρχονται αντικαταστάτες, γιατί δεν υπάρχουν κίνητρα, ούτε υποστήριξη, ούτε πολιτική βούληση. Η Σάμος μοιάζει με τόπο "τιμωρίας" για πολλούς νέους γιατρούς – και όχι ευκαιρία για σταδιοδρομία.
Η ψυχιατρική μονάδα, που κάποτε λειτουργούσε στοιχειωδώς, έχει πλέον διαλυθεί. Οι ψυχίατροι αποχώρησαν και δεν υπάρχει καμία δημόσια ψυχιατρική υποστήριξη. Οι πρόσφυγες, τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και οι ευάλωτες ομάδες στερούνται φροντίδας. Μια βραδυφλεγής κρίση, που σιγοκαίει στο περιθώριο.
Η παιδιατρική καλύπτεται από μία παιδίατρο και περιστασιακές επισκέψεις.
Η ΜΕΘ λειτουργεί με έναν σταθερό γιατρό και περιστασιακούς επισκέπτες.
Η καθαριότητα βασίζεται σε στρατιώτες, όταν δεν υπάρχει άλλο προσωπικό.
Η διοίκηση παλεύει, αλλά οι παθογένειες είναι βαθιές και χρόνιες.
Από το 2023 έχουν εξαγγελθεί "ενισχύσεις" και προκηρύξεις. Πολλές από αυτές μένουν άγονες ή καλύπτονται προσωρινά. Οι λίγοι που δείχνουν ενδιαφέρον, επιλέγουν τελικά κέντρα κοντά στην Αθήνα ή σε μεγαλύτερα νησιά. Η πρόθεση της πολιτείας για μαγνητικό τομογράφο και αιμοδυναμικό κέντρο ακούγεται γελοία όταν λείπει το προσωπικό να τα λειτουργήσει.
Το νοσοκομείο δεν καλύπτει μόνο τη Σάμο. Υποστηρίζει το Αγαθονήσι, τους Φούρνους, την Ικαρία, ακόμα και τουρίστες και πρόσφυγες από άλλες περιοχές. Και όμως, παλεύει με υποδομές 20ετίας και ανθρώπους που δουλεύουν στα όριά τους.
🛡 Ηρωισμός σε συνθήκες εγκατάλειψης
Παρά την κατάρρευση, υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα προσπαθούν. Η διευθύντρια ιατρικής υπηρεσίας, ελάχιστοι μόνιμοι γιατροί και πολλοί αγροτικοί κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να κρατήσουν όρθιο αυτό που θα έπρεπε να είναι η αυτονόητη φροντίδα. Δεν είναι πια ιατρική – είναι αντίσταση.
Τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα:
Γιατί δεν προκηρύσσονται οργανωμένα και μαζικά οι θέσεις;
Γιατί δεν δίνεται ειδικό επίδομα παραμεθορίου;
Γιατί οι κάτοικοι της Σάμου να έχουν λιγότερα δικαιώματα στην υγεία από τους κατοίκους της Αττικής;
Και το σημαντικότερο:
Γιατί φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται η κατάρρευση του νοσοκομείου... "φυσιολογική";
Το νοσοκομείο της Σάμου δεν χρειάζεται "υποσχέσεις". Χρειάζεται προσωπικό, σχέδιο, ευθύνη και πολιτική βούληση. Όσο αυτά απουσιάζουν, η δημόσια υγεία θα μετατρέπεται σε μια πολυτέλεια που λίγοι μπορούν να έχουν. Και η Σάμος θα συνεχίσει να είναι το νησί που σήκωσε βάρος για όλο το Αιγαίο, χωρίς ποτέ να το αναγνωρίσουν.
