Όταν η προχειρότητα γίνεται καθεστώς και η αλήθεια ενοχλεί
Η υπόθεση με τις διαγραμμίσεις που εξαφανίστηκαν μέσα σε πέντε ημέρες –μετά από «έργο» που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί την οδική ασφάλεια– δεν είναι απλώς μια ακόμη περίπτωση κακοτεχνίας. Είναι σύμπτωμα βαθιάς θεσμικής αδιαφορίας. Είναι καθρέφτης του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται η τοπική διοίκηση την ευθύνη: ως ενόχληση.
Αντί να υπάρξει στοιχειώδης παραδοχή του λάθους, εμφανίζεται ο πρόεδρος της κοινότητας Σαμίων με μια κλειδωμένη ανάρτηση – που δεν απευθύνεται στο κοινό αλλά σε κύκλους – για να υπερασπιστεί το αμυνόμενο σύστημα της αδράνειας. Δεν είναι μόνο η απόπειρα φίμωσης της κριτικής. Είναι το θράσος να βαφτίζεται η θεσμική ανευθυνότητα ως "πολιτική επιλογή" και η δημοσιογραφική καταγραφή ως "εκτέλεση εντολών".
Αντί για συγγνώμη, κατηγορίες. Αντί για αυτοκριτική, ειρωνεία. Αντί για βελτίωση, επίθεση.
Ο πρόεδρος, μάλιστα, φτάνει στο σημείο να παραδέχεται –χωρίς αίσθηση του γελοίου– ότι «με πινέλο είναι φυσικό να αλλοιώνεται το χρώμα». Δηλαδή τι μας λέει; Ότι το ήξεραν εξαρχής και το έκαναν έτσι; Και αυτό θεωρείται αποδεκτό; Πότε ακριβώς αποφασίσαμε ως κοινωνία ότι οι στοιχειώδεις τεχνικές προδιαγραφές είναι περιττή πολυτέλεια;
Αντί να προστατεύσουν τον δημότη, προστατεύουν ο ένας τον άλλον. Αντί να εξασφαλίσουν ασφαλείς δρόμους, προσφέρουν διαγραμμίσεις μίας χρήσης. Αντί να σέβονται τον πολίτη και τον φόρο του, ξοδεύουν πόρους χωρίς αντίκρισμα. Και όταν αυτό αποκαλυφθεί, αντί να σωπάσουν από ντροπή, κατηγορούν όσους τολμούν να πουν τα αυτονόητα.
Το πιο προσβλητικό όμως δεν είναι η σιωπηλή ομολογία ανικανότητας. Είναι η ενεργή απαξίωση του δημόσιου διαλόγου. Η προσπάθεια να παρουσιαστεί η καταγραφή της αλήθειας ως "τοξικότητα". Η προσβολή της κοινής νοημοσύνης με δήθεν τεχνικές επεξηγήσεις για "θερμοπλαστικά" – την ίδια στιγμή που βάφτηκαν πεζοδρόμια με πινέλο. Δεν είναι μόνο λάθος. Είναι προσβολή.
Όσοι διοικούν δεν έχουν την πολυτέλεια να ενοχλούνται από την κριτική. Είναι υποχρεωμένοι να λογοδοτούν. Και αν η ευθιξία τους δεν αντέχει την έκθεση των πράξεων τους, τότε ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθούν όχι για τους δημοσιογράφους αλλά για τον ρόλο τους.
Το πρόβλημα στον τόπο μας δεν είναι αυτοί που μιλούν. Είναι αυτοί που σιωπούν, ενώ βλέπουν την κατάντια. Και πιο επικίνδυνοι από τους ανίκανους, είναι όσοι προσπαθούν να τους δικαιολογήσουν.
Η ανοχή στην προχειρότητα δεν είναι «πολιτικός πολιτισμός». Είναι συνενοχή.
Και η σιωπή μπροστά στην κοροϊδία, συνεπάγεται συνευθύνη.
