Του Απόστολου Διαμαντή
Μέσα στη δίνη της θύελλας που προκλήθηκε από το έγκλημα των Τεμπών, ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης εκλήφθηκε ως μια τελευταία ζαριά του πρωθυπουργού για να ανακόψει την πορεία προς την πτώση. Η ζαριά αυτή παίχτηκε και έφερε ντόρτια. Και τώρα, ανάμεσα στους βουλευτές της ΝΔ, ακόμα και στους υπουργούς, ένα ερώτημα πλανάται: που πάμε; Σύμφωνα με τον χριστιανικό κώδικα του ερωτήματος πάμε για τη σταύρωση.
Τα δεδομένα που έχουμε είναι όλα αρνητικά, τόσο για τον πρωθυπουργό, όσο και για τη ΝΔ. Έχοντας εκθρέψει επί 6 χρόνια το θηρίο του ανελέητου κομματισμού, της ιδιοτελούς χρήσης των ευρωπαϊκών χορηγήσεων και των ολιγαρχών των ΜΜΕ, τώρα αντιμετωπίζουν την τεράστια δύναμή τους: όλοι αυτοί, τρομοκρατημένοι από τη λαϊκή οργή, απαιτούν τη σταύρωση. Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως θα την πετύχουν.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε τη ΝΔ την εποχή της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας μαζί του το σύνολο της φιλοευρωπαϊκής μερίδας, τη μεσαία τάξη και το σύνολο των οικονομικών παραγόντων. Και τώρα, φεύγοντας, αφήνει πίσω του σωρούς ερειπίων. Πρώτα τα ερείπια των θεσμών, το επιτελικό κράτος, τη δικαιοσύνη, την προεδρία, τη Βουλή. Δεύτερον την οικονομία και την αγορά. Χωρίς κανόνες, χωρίς προοπτική, με όλα τα κοινωνικά στρώματα δυσαρεστημένα ή οργισμένα. Νεαροί ντελίβερι μπόϊς, σερβιτόροι και επιστημονικοί μετανάστες, αγρότες που δεν παράγουν, εργοστάσια που κλείνουν, μια Αθήνα που έχει χάσει ολόκληρες συνοικίες. Και τρίτον μια Τουρκία που προελαύνει παντού- τίποτα δεν λειτουργεί. Και πάνω σ΄όλα αυτά πέφτει και το έγκλημα των Τεμπών.
Quo vadis? Κανονικά, ένας ορθολογιστής και δημοκράτης πρωθυπουργός είτε θα είχε παραιτηθεί είτε θα είχε προκηρύξει πρόωρες εκλογές, ώστε να αποφασίσει ο λαός για τη διακυβέρνησή του. Τίποτα από αυτά δεν έκανε. Συνέχισε να κυβερνά, σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Προφανώς το Μέγαρο Μαξίμου έχει την αυταπάτη της εξουσίας. Ίσως να είναι και το σύνδρομο του γνωστού αντικατοπτρισμού: βλέπουμε οάσεις μέσα στην έρημο. Αλλά, όλο και περισσότεροι βουλευτές και υπουργοί δεν έχουν αυτό το σύνδρομο και έχουν δει τι ακριβώς επέρχεται: η εκλογική σφαγή. Και προφανώς έχουν ταραχτεί πολύ και δεν ξέρουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν.
Μπορούμε να το συζητήσουμε αυτό το θέμα, ψύχραιμα και αντικειμενικά. Ποιες είναι ακριβώς οι επιλογές που έχουν; Πρώτη επιλογή μένω στη θέση μου. Αυτό μοιάζει με κάποιον που βλέπει να έρχεται καταπάνω του η αμαξοστοιχία και να στέκεται μέσα στις γραμμές ακίνητος. Αυτή η επιλογή απορρίπτεται, έτσι δεν είναι;
Δεύτερη επιλογή κάνω ανασχηματισμό και περιμένω να σταματήσει η αμαξοστοιχία βάζοντας τις φωνές στον μηχανοδηγό. Πλην όμως και αυτή η επιλογή δεν είναι σοφή. Η σύγκρουση θα επέλθει. Κανένας μηχανοδηγός δεν ακούει, μέσα σε τόσο θόρυβο. Σωστά;
Και μένει μόνον η τρίτη επιλογή. Φεύγω από τις γραμμές. Κάνω στην άκρη, πώς το λένε. Τρόποι για να κάνεις στην άκρη, για να σώσεις τη ζωή σου δηλαδή, υπάρχουν πολλοί. Ας απαριθμήσουμε προχείρως μερικούς. 1) Παραίτηση πρωθυπουργού. Αυτό οδηγεί σε άλλον πρωθυπουργό της ΝΔ και τον Κυριάκο σε μια κίνηση που θα δείχνει αντίληψη των πραγμάτων. 2) Παραίτηση της κυβέρνησης και νέα κυβέρνηση, με πρωθυπουργό ευρύτερης αποδοχής και 3) Οι βουλευτές της ΝΔ υποχρεώνουν τον Μητσοτάκη σε παραίτηση, εκλέγουν άλλο πρωθυπουργό και πρόεδρο της ΝΔ.
Κάθε μία από αυτές τις λύσεις οδηγεί σε άμεσες πρόωρες εκλογές. Η προσφυγή στις πρόωρες εκλογές είναι η μόνη λύση αυτή τη στιγμή που πιθανόν να ικανοποιούσε τις λαϊκές απαιτήσεις και να συγκρατούσε και αρκετές δυνάμεις από αυτές που τώρα εγκαταλείπουν μαζικά τη ΝΔ.
Βεβαίως, εάν συμβεί ένα από αυτά τα 3 ενδεχόμενα, η ΝΔ θα ξαναπεράσει στις καραμανλικές ρίζες της. Φυσικά. Αυτό δεν μπορεί να αποφευχθεί. Διότι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης προτίμησε να κυβερνήσει στηριζόμενος στον θολό χώρο του σημιτικού «εκσυγχρονισμού», παρά στηριζόμενος στην παράδοση της λαϊκής δεξιάς. Και φυσικά απέτυχε.
Με τον Ντόναλντ Τραμπ να κρατάει πλέον την πλανητική μπαγκέτα, μέλλον για μια μητσοτακική ΝΔ δεν υφίσταται. Ποιος θα είναι ο επόμενος; Πάντως όχι αυτός που μοιάζει τώρα ο πιθανότερος.
Συνήθως, όπως δείχνει το παρελθόν, στη ΝΔ δεν εκλέγεται σχεδόν ποτέ αυτός που αναμένεται.
