Έλληνες στρατιώτες στην Ουκρανία…Κλαυσίγελος; Αναρωτιέται ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

  

Ότι ζούμε, παγκοσμίως, σε πολύ ιδιόμορφες εποχές είναι θέμα που δεν χρειάζεται να είναι κανείς κάτοχος μεταπτυχιακών τίτλων σπουδών για να το συνειδητοποιήσει…

     «Ζούμε σε πολύ ενδιαφέρουσες εποχές» όπως το θέλει και το κλασικό Κινεζικό ρητό και, δυστυχώς, φοβάμαι ότι δεν διαθέτουμε τις απαραίτητες δεξιότητες και τις απαιτούμενες Ηγεσίες για να τις διαχειριστούμε με επιτυχία… 

     Αφήνω στην άκρη τη Μέση Ανατολή και επικεντρώνομαι στην Ήπειρό μας Ευρώπη όπου το κύριο θέμα είναι η Ουκρανία και ο συνεχιζόμενος Ρώσο-Ουκρανικός Πόλεμος(αυτό που πολλοί αντικειμενικοί παρατηρητές χαρακτηρίζουν ως «Ρώσο-Ουκρανό-Νατοϊκό υβριδικό πόλεμο» και στέκομαι με δέος στη χθεσινή δήλωση του Πρωθυπουργού μας Κυριάκου Μητσοτάκη μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της Συνόδου Κορυφής για την Ουκρανία στο Παρίσι:

     «Η Ελλάδα δεν ανήκει στις χώρες οι οποίες είναι έτοιμες να αποστείλουν στρατεύματα στην Ουκρανία, στα πλαίσια μιας “συμμαχίας προθύμων”…

 

     Εδώ και μήνες κλείνουν Στρατόπεδα ακόμη και στη Θράκη στα σύνορα με την ανέκαθεν «φίλη και Σύμμαχο στο ΝΑΤΟ» (χα, χα, χα) γείτονα Τουρκία ίσως επειδή δεν έχουμε τους αριθμούς στρατεύσιμων ανδρών (και ελαχίστων γυναικών) ή ίσως επειδή αλλάζουν οι στρατηγικές Εθνικής  άμυνας μας εκτιμήσεις και αναρωτήθηκα εάν ειλικρινά μας περισσεύουν για να στείλουμε μερικούς και στην Ουκρανία…

     Και, φυσικά, είμαι όπως πιστεύω και εσείς, ιδιαίτερα ανήσυχος με όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στην Τουρκία κρατώντας στο μυαλό μου την παλιά Στρατιωτικό-πολιτική εκτίμηση ότι συχνά αυταρχικοί Ηγέτες σε χώρες που κλυδωνίζονται πολιτικά «εξάγουν» τα προβλήματά τους εκτός συνόρων…