Λίγο μετά την πύρρεια νίκη της στη Βουλή, με την απόρριψη της πρότασης δυσπιστίας αλλά και την αποκάλυψη μιας κυβέρνησης που παραπαίει και επιβιώνει διά... υπουργικών παραιτήσεων, ο πρωθυπουργός επέστρεψε σε αυτά που ξέρει να κάνει καλά: στα επικοινωνιακά σόου.
Η ανακοίνωση της αύξησης των 50 ευρώ στον κατώτατο μισθό (39 καθαρά) έγινε με τη δέουσα τελετουργία και πρόθεση να επιστρέψει η ατζέντα στη θετική κυβερνητική αφήγηση: η οικονομία πάει καλά και επιτρέπει να προχωρήσουμε στην τέταρτη αύξηση του κατώτατου μισθού, που από 1η Απριλίου -και δεν είναι πρωταπριλιάτικο- πάει στα 715 ευρώ καθαρά.
Φυσικά, η κυβερνητική γενναιοδωρία αφορά μόνο 560.000 εργαζόμενους, λίγο πάνω από το 20% των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα. Το υπόλοιπο 78% των μισθωτών που αμείβεται με τον μέσο μισθό των 900 ευρώ καθαρά και λίγο πάνω από αυτό εξαρτάται από τη... γενναιοδωρία των εργοδοτών.
Οι οποίοι ήδη αντέδρασαν στην κυβερνητική ανακοίνωση με αιτήματα για μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους, που παραπέμπει σε πιέσεις για περαιτέρω συρρίκνωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών (σ.σ. πώς θα πληρώνονται οι συντάξεις του μέλλοντος είναι μια συζήτηση που κανείς δεν θίγει μέχρι να έρθουν το ΔΝΤ ή η Ε.Ε. και να απαιτήσουν μια ακόμη συνταξιοδοτική «μεταρρύθμιση»).
Φυσικά, για τον εργαζόμενο που είναι υποχρεωμένος να επιβιώνει με μισθούς στο όριο της φτώχειας, ό,τι πάρει καλόν είναι. Και το 50άρικο είναι καλοδεχούμενο. Αλλά είναι ένα μικρό μέρος όσων έχει ήδη χάσει από το πληθωριστικό ράλι της τελευταίας διετίας και τις ανατιμήσεις σε βασικά αγαθά που μένουν στα ράφια των σούπερ μάρκετ, στις βιτρίνες των καταστημάτων, στους λογαριασμούς, στα ενοίκια και στις πινακίδες των πρατηρίων καυσίμων κι ας τρέχει ο στατιστικός πληθωρισμός κάτω από το 3%.
Η κυβέρνηση πουλάει γενναιοδωρία εκ του ασφαλούς. Αν θέλει να ευνοήσει μια πραγματική αύξηση των αμοιβών των εργαζομένων, αντίστοιχη με τις τεράστιες απώλειες από τις ανατιμήσεις, με τις επίσης τεράστιες αυξήσεις της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και την πλημμυρίδα φορολογικών εσόδων χάρη στον πληθωρισμό, ένα μέτρο πρέπει να λάβει: να απελευθερώσει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, να αφήσει εργαζόμενους και εργοδότες να αναμετρηθούν και να παζαρέψουν πραγματικές και δίκαιες αυξήσεις για όλους, με ευεργετικές αντανακλάσεις και στην ανάπτυξη. Το αντέχει ή φοβάται την αντίδραση των επιχειρηματικών λόμπι που τη στηρίζουν;
ΠΗΓΗ ΕΦΣΥΝ
