«Η Τουρκία εμπλέκεται υπερβολικά στο παλαιστινιακό ζήτημα για να είναι διαμεσολαβητής», είναι ο τίτλος σε κείμενο συνέντευξης στην ιστοσελίδα της εφημερίδας La Dépêche – συνέντευξη που υπογράφει η Maureen Fournier η οποία συνομίλησε με την Dorothée Schmid.
Η Dorothée Schmid είναι ειδική σε θέματα Μεσογείου και Τουρκίας και στην συνέντευξη αυτή αποκρυπτογραφεί τη θέση του Τούρκου προέδρου στη διεθνή σφαίρα.
-Μπορεί πραγματικά ο Recep Tayyip Erdoğan να επιβληθεί ως διαμεσολαβητής μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς και ευρύτερα στις τρέχουσες συγκρούσεις;
Υπό το φως της εξωτερικής πολιτικής που ακολουθεί η Τουρκία τα τελευταία χρόνια, έχει πλήρως τη θέση της στη διεθνή σκηνή. Μιλάει σε όλους. Αυτό της επιτρέπει έτσι να συγκεντρώνει διαφορετικούς παγκόσμιους παράγοντες για να προσπαθήσει να βρει λύσεις στις συγκρούσεις, αλλά οι Τούρκοι δεν προτείνουν απαραίτητα κάποια.
Επιπλέον, δεν μπορούν να τοποθετηθούν ως διαμεσολαβητές, σε ορισμένες περιπτώσεις, επειδή η Τουρκία έχει ήδη λάβει θέση με τέτοιο τρόπο ώστε αυτή η θέση διαμεσολαβητή να μην γίνεται αποδεκτή από το ένα ή το άλλο μέρος.
Η ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα αυτού.
Η Άγκυρα εμπλέκεται υπερβολικά στο παλαιστινιακό ζήτημα για να είναι διαμεσολαβητής.
Παραμένει όμως χρήσιμη και σημαντική γιατί η Τουρκία κρατά ανοιχτά τα κανάλια επικοινωνίας με τη Χαμάς, η οποία χρειάζεται έναν ενδιάμεσο. Κάποιοι πρέπει να τους κατανοήσουν και να τους ακούσουν για να διαπραγματευτούν τους Ισραηλινούς ομήρους.
-Πώς κατάφερε η Τουρκία να επιβληθεί περισσότερο στη διεθνή σκηνή;
Πρέπει να γνωρίζετε ότι, εδώ και κάποια χρόνια, η Τουρκία έχει ξαναχτίσει ολόκληρο το διπλωματικό της εργαλείο και έχει αποκτήσει στρατηγική επιρροής.
Αυτή η πολιτική εφαρμόστηκε από τον Ahmet Davutoğlu, πρώην υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας, ο οποίος θεώρησε τη σημασία της θέσης της Τουρκίας ως κομβικού σημείου μεταξύ Αφρικής, Ευρώπης και Ασίας.
Έτσι η Τουρκία επανατοποθετήθηκε σταδιακά στη διεθνή σκηνή. Μεταξύ των μέσων που ανέπτυξε ο Ahmet Davutoğlu βρίσκουμε τη διπλωματική εργαλειοθήκη που περιείχε κυρίως την ιδέα της διαμεσολάβησης, δηλαδή ότι η Τουρκία έπρεπε να μιλάει με όλο τον κόσμο.
Πίστευε ότι η Τουρκία έπρεπε να κρατάει τα κανάλια της ανοιχτά σε όλους τους παράγοντες στη διεθνή σκηνή, είτε κρατικούς παράγοντες, είτε ΜΚΟ είτε μη κρατικούς παράγοντες και ότι δεν έπρεπε να έχει προβλήματα με κανέναν από τους γείτονές της.
Υπήρχε λοιπόν, ήδη από εκείνη την εποχή, η ιδέα ότι η διεθνής διαμεσολάβηση θα μπορούσε να είναι μια κινητήρια επιλογή για τη χώρα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Recep Tayyip Erdoğan έβαλε και πάλι το χέρι του στον στρατό και επομένως επανεπένδυσε στη «σκληρή ισχύ» του παράλληλα με μια επένδυση στην «ήπια ισχύ» του, με τη δημιουργία πολυάριθμων πρεσβειών και τη διαμεσολάβηση.
Ως εκ τούτου, η Τουρκία σταδιακά αποκαταστάθηκε ως παράγοντας που ακούγεται ευρέως στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, στον Καύκασο, στην Κεντρική Ασία αλλά και στην Αφρική.
Και από το 2016, μια ημερομηνία-κλειδί στην τουρκική πολιτική σκηνή, ο Recep Tayyip Erdoğan θέλει να δείξει ότι η Τουρκία μπορεί να είναι τόσο διαμεσολαβητής όσο και παράγοντας με σημαντική ανθρωπιστική διπλωματία.
-Ποιο στόχο επιδιώκει να επιτύχει η Τουρκία θέλοντας να είναι παρούσα σε όλα τα μέτωπα;
Ο Erdoğan θέλει η Τουρκία να αποκτήσει αυτονομία και δύναμη στο διεθνές παιχνίδι.
Θέλει να δείξει ότι η χώρα είναι απαραίτητη σε όλα τα σημαντικά ζητήματα για να δώσει την αίσθηση ενός τουρκικού μεγαλείου. Χωρίς όμως να αποκοπεί από τον κόσμο.
Ο Recep Tayyip Erdoğan προσπαθεί να αποκτήσει αυτονομία για τη χώρα του, όχι κρατώντας την απομονωμένη, αλλά περισσότερο διατηρώντας σχέσεις με το σύνολο των παραγόντων στη διεθνή σκηνή. Ακόμη και, ενδεχομένως, χρησιμοποιώντας τις διαφορές του καθενός προς όφελός του.
Για παράδειγμα, στη σύγκρουση του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, εκτός από τη φυσική και μακροπρόθεσμη υποστήριξη της Τουρκίας στο Αζερμπαϊτζάν, ο Erdoğan βλέπει ισχυρές οικονομικές δυνατότητες για τη χώρα του.
Εδώ και χρόνια, ο Τούρκος πρόεδρος ήθελε να δημιουργήσει έναν δρόμο που θα διασχίζει την Αρμενία και θα επέτρεπε να ενώσει την Τουρκία με την Κασπία Θάλασσα και θα δημιουργούσε έτσι ένα είδος Δρόμου του Μεταξιού τουρκικού τύπου.
Πηγή: La Dépêche
