Ο διχασμός σε εθνικό επίπεδο, αποτελεί ακραία και τοξική εκδήλωση της πάλης των κοινωνικών τάξεων
Η ταξική πάλη, αποτελεί μια βασική λειτουργία των ανθρώπινων κοινωνιών από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Αναφέρεται στον ανταγωνισμό, ανάμεσα σε αυτούς που κατέχουν τον πλούτο και σε αυτούς που ζουν από την εργασία τους.
Η πάλη αυτή, ανάμεσα στην άρχουσα τάξη και στους “καταπιεσμένους”, ήταν και είναι καθοριστική για την κοινωνική εξέλιξη. Αρχίζει από την εποχή που ο άνθρωπος ήταν μοναχικός κυνηγός για την εξεύρεση της τροφής του, στην συνέχεια άρχισε να οργανώνεται σε ομάδες, να καλλιεργεί την γη, να εξημερώνει ζώα και να αναπτύσσει στοιχειώδεις κοινωνικές δομές.
Σε αυτή την φάση, εμφανίζεται και η διαδικασία αποθήκευσης των αγροτικών και των κτηνοτροφικών προϊόντων, καθώς και η δημιουργία της υπεραξίας αυτών των προϊόντων αλλά και του εμπορίου.
Εμφανίζεται δηλαδή, το εμπόριο, ως πρώτος ταξικός διαχωρισμός και η πάλη των τάξεων.
Σε διεθνές επίπεδο, ακραία ταξική πάλη εκδηλώθηκε με επαναστάσεις, άλλες πάλι, με θετικές συνέπειες που άλλαξαν την μορφή του κόσμου – όπως η Γαλλική επανάσταση – και άλλες με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα και συνέπειες – όπως η Ρωσική επανάσταση –.
Κορυφαία στιγμή της “ταξικής πάλης” στην νεότερη Ελλάδα, είναι η δεκαετία του ‘40, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αργότερα, την δεκαετία του ‘60, έχουμε νέα ένταση της “ταξικής πάλης” στην πατρίδα μας, με αφορμή την πτώση της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου.
Μετά την δικτατορία, παρατηρήθηκε μια άμβλυνση της “ταξικής πάλης”, μέσα σε ένα πνεύμα εθνικής ομοψυχίας και συμφιλίωσης, με πρωτεργάτη τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την συμβολή όλου του πολιτικού συστήματος.
Επιπλέον, την δεκαετία του ‘80, έχουμε μια νέα έξαρση της “ταξικής πάλης”, κυρίως σε επίπεδο συνθημάτων. Παρότι τότε αναδείχθηκαν πολλά προβλήματα των “μη προνομιούχων”, στην προσπάθεια επίλυσής αυτών, η κοινωνία μας αλώθηκε σε πολλά πεδία από την αναξιοκρατία. Βέβαια, τα αποτελέσματα εκείνης της πολιτικής, παρά τις αδάπανες θετικές νομοθετικές παρεμβάσεις σε ορισμένα θέματα της κοινωνίας (όπως π.χ. στο οικογενειακό δίκαιο), ήταν αρνητικά και σε επίπεδο οικονομίας αλλά και κοινωνικής συνοχής.
Ακόμη, έξαρση της ταξικής πάλης, τροφοδοτούμενη με συνθήματα, συκοφαντίες, υποσχέσεις και στοχοποιήσεις, συνέβη το 2015. Η κυβέρνηση που τότε ανήλθε στην εξουσία, στην προσπάθεια αλλαγών στις δομές της οικονομίας και της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας, αστόχησε και έθεσε σε κίνδυνο την παραμονή μας στην ΕΕ. Οι αστοχίες εκείνες βέβαια, δεν δύναται να θεωρηθούν εσκεμμένες. Προφανώς, ήταν αποτέλεσμα απειρίας, κακής εκτίμησης των δεδομένων και τελικά αυταπάτης.
Στην πολιτική όμως, όπως και στην Ιατρική, όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα και όχι από τις προθέσεις, όσο αγαθές και αν είναι αυτές…
Τελικά όμως, η τότε κυβέρνηση, με ευκολία επινόησε και στοχοποίησε ως υπεύθυνο ταξικό «εχθρό του λαού», ολόκληρη την συντηρητική παράταξη.
…Σήμερα όμως, η πολιτική αντιπαράθεση έχει προ πολλού υπερβεί τα θεμιτά όρια της ταξικής πάλης. Δηλαδή, της αντιπαράθεσης στο όνομα των συμφερόντων του λαού, όπως τα προβάλλει με την δική της εκτίμηση η αντιπολίτευση.
Στην προσπάθεια να προσεγγίσει ψηφοφόρους εν όψει της προσεχούς εκλογικής αναμέτρησης και θέλοντας να μονοπωλήσει την στήριξη των οικονομικά αδύνατων συμπολιτών μας, αντιδρά σε κάθε νομοθετική πρωτοβουλία της Κυβέρνησης.
Ακόμα και σε αυτές που έχουν άμεση θετική επίπτωση στην οικονομική κατάσταση των πλέον οικονομικά αδυνάτων. Δηλαδή, είτε αυτές αφορούν την αύξηση του κατώτατου μισθού, είτε τις διάφορες οικονομικές παροχές στα καύσιμα, στους λογαριασμούς του ρεύματος, στις συγκοινωνίες, στα θέματα Υγείας κ.λ.π.
Βέβαια, στην λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, ο θεσμικός ρόλος της κάθε αντιπολίτευσης, είναι ο αυστηρός έλεγχος της εκάστοτε κυβέρνησης και οι εποικοδομητικές προτάσεις, με τελικό σκοπό το καλύτερο για την κοινωνία. Όπως η συνεχής προβολή των συμφερόντων των κοινωνικών τάξεων που η αντιπολίτευση αυτοπροσδιορίζεται ως προστάτης, δηλαδή η αντιπολίτευση να ευοδώνει μια υγιή ταξική πάλη.
Σήμερα όμως, δυστυχώς, δεν συμβαίνει αυτό.
Ίσως, επειδή η παρούσα κυβέρνηση έχει υπερβεί κατά πολύ μια στενή ταξική εκπροσώπηση και παρακολουθούμε μια προσπάθεια φθοράς της σε όλα τα επίπεδα. Με προβολή σκανδάλων σε οικονομικό, ηθικό και κυβερνητικό επίπεδο, με κριτική σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας της χώρας, με στοχοποίηση ανωτάτων κρατικών λειτουργών και θεσμικών προσώπων, ακόμα και του ιδίου του Πρωθυπουργού.
Παρότι ρητά, αλλά και έμπρακτα έχει λεχθεί από την κυβέρνηση, ότι θα βγουν “όλα στο φως” και ότι όλα θα ελέγχονται από την δικαιοσύνη, εφόσον υπάρχουν στοιχεία…
Όπως αναφέρθηκε στην αρχή, ακραία, τοξική αλλά και επικίνδυνη εκδήλωση της “πάλης των τάξεων” είναι ο εθνικός διχασμός. Μια κατάσταση, που η πατρίδα μας πλήρωσε πολύ ακριβά στο παρελθόν.
Σήμερα, έχουμε ένα απειλητικό γείτονα, που αμφισβητεί ευθέως τα φυσικά μας σύνορα, τα οποία παράλληλα είναι και σύνορα της καρδιάς μας.
Ο οποίος αμφισβητεί την ελληνικότητα του Αιγαίου πελάγους, που από την εποχή του Ομήρου είναι ελληνικό.
Που αμφισβητεί την ελληνικότητα νησιών που γέννησαν στην αρχαιότητα, φιλοσόφους και επιστήμονες που επηρέασαν θεμελιωδώς την παγκόσμια φιλοσοφία και επιστήμη και ίσως είναι απαραίτητη, – όσο ποτέ – η εθνική ομοψυχία και συσπείρωση.
Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό απαιτεί η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας, που παρά την οικονομική κρίση, μέσα σε ένα δυσμενές διεθνές οικονομικό περιβάλλον, αυτό που προέχει είναι η διαφύλαξη της πατρίδας μας από τους εξωτερικούς εχθρούς…
Ναι στην παραγωγική “ταξική πάλη”
Όχι στον διχασμό!
*Χριστόδουλος Στεφανάδης είναι Καθηγήτης Καρδιολογίας
ΠΗΓΗ https://www.protothema.gr/
