Τίποτα πια δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει απ’ την γεω-ιδεολογική συμπεριφορά της Τουρκίας, ώστε να νιώθουμε αιφνιδιασμένοι από τα ”παιχνίδια” της. Τα είδαμε όλα και αναμένουμε τα χειρότερα.
Γράφει η
Κρινιώ Καλογερίδου
Τα ”παιχνίδια” της κλιμακώνονται με αμείωτη ένταση τόσο σε επίπεδο μεταναστευτικής κρίσης (κοκτέιλ υβριδικού πολέμου και fake news με σημείο αναφοράς τον Έβρο), όσο και σε επίπεδο συγκρουσιακής κινητικότητας με στόχο την αναμέτρηση με την Ελλάδα, αν δεν αποδεχθεί αυτή τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο.
Η γεωπολιτική σχοινοβασία σε δυο μέτωπα (εσωτερικό/πολιτικό-εξωτερικό/διπλωματικό) του Ταγίπ Ερντογάν είναι άνευ προηγουμένου. Στο εσωτερικό μέτωπο αντιμετωπίζει τη σφοδρή κριτική του αρχηγού της Αξιωματικής αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου (Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα, CHP), που του διαμήνυσε ότι θα στείλει στις χώρες τους τα 4 εκατομμύρια πρόσφυγες/μετανάστες οι οποίοι διαβιούν στην Τουρκία, όταν θα έρθει στην εξουσία.
Στο εξωτερικό μέτωπο, πάλι, ο Τούρκος Πρόεδρος προσπαθεί να επιβάλει ως τετελεσμένο το παράνομο μνημόνιο Τουρκίας-Λιβύης για την οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας με βάση τη στρατηγική της ”Γαλάζιας Πατρίδας”.
Όλο αυτό το συνονθύλευμα διπλωματικών ελιγμών και επεκτατικών βλέψεων διανθίζεται θεωρητικά από ακραία δείγματα νεο-οθωμανικής ρητορικής που ”σημαδεύουν” Ελλάδα και Κύπρο επί 48 χρόνια με επίταση την τελευταία πενταετία.
Σε πρακτικό επίπεδο όμως μετουσιώνεται σε παραβιάσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων αμφότερων των αδελφών χωρών και προκλήσεις υβριδικού τύπου κατά της χώρας μας οι οποίες οδήγησαν το ΚΥΣΕΑ και τον πρωθυπουργό στην απόφαση για σταδιακή επέκταση του φράχτη σε όλο το μήκος του Έβρου λόγω της αυξανόμενης πίεσης για παράνομη είσοδο στην χώρα μας από τα χερσαία και τα θαλάσσια σύνορά της.
Πίεσης που συνοδεύεται απ’ την ολοένα κλιμακούμενη ρητορική επιθετικότητα των Τούρκων Αξιωματούχων (με σημαιοφόρους τους Ερντογάν-Μπαχτσελί-Τσαβούσογλου και Ακάρ), οι οποίοι δεν επιδίδονται μόνο σε λεκτικές υπερβολές περί αμφισβήτησης της ελληνικότητας των νησιών του Αιγαίου και επιτακτικής ανάγκης για αποστρατιωτικοποίησή τους, αλλά και σε προειδοποιήσεις ότι θα πάθουμε εμείς οι Έλληνες ό,τι οι πρόγονοί μας στην Μικρασιατική Καταστροφή το 1922.
Οι ακραίες προκλήσεις επιθετικότητας των Τούρκων δεν περιορίζονται όμως μόνο σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά επεκτείνονται και σε πρακτικό (βλ. παραβιάσεις των ΕΧΥ και του FIR Αθηνών στο Αιγαίο και κλιμάκωση των πιέσεων στην Κύπρο (με πολιορκητικό κριό τα τουρκικά ερευνητικά-γεωτρύπανα) για ”μοιρασιά” των εσόδων απ’ το φυσικό αέριο στην ΑΟΖ της.
Οι παραβιάσεις των τουρκικών μαχητικών, εντωμεταξύ, ανεβάζουν τον πήχη της όξυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε καθημερινό επίπεδο, καθώς δεν παραβιάζουν μόνο τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, αλλά εξελίσσονται σε υπερπτήσεις πάνω από τα νησιά μας.
Υπερπτήσεις εκφοβιστικές, όπως οι τελευταίες των δυο τουρκικών F-16 τα οποία πέταξαν βορειοδυτικά των νήσων Κάσου-Καρπάθου (23/8/’22, 10:57 πμ ) με αέρα επικυρίαρχου σε ύψος 27.000 πόδια από τις νησίδες Διβούνια και Καμηλονήσι.
Όλα αυτά, ασφαλώς, αποτελούν ψηφίδες της πολύπλευρης και μεταβαλλόμενης ανάλογα με τις περιστάσεις γεωπολιτικής στρατηγικής της Τουρκίας η οποία αποκομίζει κέρδη επί ημερών του Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος — προϊόντος του χρόνου — εκμεταλλεύεται την διπλωματική ευλυγισία του και τείνει να καταφέρει να εξαλείψει δια παντός απ’ το μέτωπο της Τουρκίας τον τίτλο του εισβολέα και της δύναμης κατοχής.
Με τελικό στόχο αυτό και τον νεο-οθωμανικό επεκτατισμό, ο Τούρκος Πρόεδρος επιδιώκει να συμφιλιωθεί με όλους πλην Ελλάδας και Κύπρου, στην περίπτωση των οποίων ισχύει ο απορριπτισμός του για το status quo των ελληνοτουρκικών συνόρων και για οποιασδήποτε άλλη λύση στο Κυπριακό πλην της διχοτόμησης που προτείνει.
Το παιχνίδι σε πολλά ταμπλό το παίζει ανενόχλητος, όπως φαίνεται, με αποτέλεσμα — την ίδια στιγμή που διαπραγματεύεται για τα F-16 με τις ΗΠΑ– να σκέφτεται νέα αγορά S-400 από τη Ρωσία, χωρίς να αποκλείει την πλήρη ευθυγράμμιση μαζί της και στο θέμα Άσαντ-Συρίας.
Επιπλέον, προετοιμάζει το έδαφος για ενεργειακή συνεργασία με Κίνα και Μαλαισία, στροφή προς τη Σαουδική Αραβία, τα ΗΑΕ και την Αίγυπτο, ενώ είναι πιθανή η πλήρης αποκατάσταση των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ, χωρίς αυτό να επισκιάζει τις πολύ στενές σχέσεις του τελευταίου με Κύπρο- Ελλάδα, καθώς έχουν μπει πλέον οι τρεις σύμμαχες χώρες σε τροχιά κοινών στρατηγικών συμφερόντων.
Αν τώρα στα θετικά για τον Ερντογάν προαναφερθέντα (με εξαίρεση το τέλμα στο οποίο έχουν περιπέσει οι σχέσεις του με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε) προσθέσουμε και τις επενδυτικές ευκαιρίες που ανοίγονται για τη χώρα του με τη Μόσχα και το Κίεβο (βλ. ταξίδι στην Λβιβ με συνοδεία τουρκικών ΜΜΕ και φωτοστέφανο τον τίτλο του ειρηνοποιού-διαμεσολαβητή στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας), τότε θα καταλάβουμε πόσο μακριά πάει η βαλίτσα των μεγαλεπήβολων σχεδίων του.
Θα καταλάβουμε πως — χάρη στην αναθεωρητική πολιτική του — διευρύνεται ο ορίζοντας διεκδικήσεων της Τουρκίας με επιδιώξεις απ’ το Ναγκόρνο Καραμπάχ (διαφιλονικούμενο έδαφος μεταξύ Αρμενίας–Αζερμπαϊτζάν) μέχρι το Αιγαίο (τη συνεκμετάλλευση-διχοτόμηση του οποίου επιδιώκει) κι από το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο (Ανατολική Μεσόγειο), το Αφγανιστάν και την Μέση Ανατολή…
– Έναντι όλων αυτών έχει τη δυνατότητα η Ελλάδα (που βρίσκεται αναγκαστικά μόνιμα σε επιφυλακή) να υψώσει το ανάστημά της υπερασπίζοντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της ίδιας και της Κύπρου; ακούω να ρωτάτε με έκδηλη αγωνία.
Θα σας απαντήσω με ειλικρίνεια. Από τα θέματα προτεραιότητας που καταγράφηκαν προ τριετίας ως προβλήματα προς επίλυση, για να μην απαξιώνεται εξοπλιστικά η Ελλάδα και το έμψυχο δυναμικό των Ενόπλων Δυνάμεων, έχουμε αποκαταστήσει σε ικανοποιητικό βαθμό τις επιχειρησιακές αδυναμίες μας (1+2) με την αγορά υπερσύγχρονων οπλικών συστημάτων (βλ. Rafale και Belhara). Όλα τα υπόλοιπα παραμένουν ως είχαν: άλυτα ή ημιτελή.
Υπενθυμίζω ότι αυτά που λογαριάζονταν ως επείγοντα το ’19 από τους επιτελείς των ΕΔ της χώρας ήταν:
Η αναδιάταξη των Τριών Όπλων με στόχο την κάλυψη της νοητής γραμμής των συνόρων από τη Θράκη μέχρι την Κύπρο,
Η εξοπλιστική αναβάθμιση και στελέχωση των Μονάδων μας στο 80% της πολεμικής τους σύνθεσης, πλην των ΜΕΔ οι οποίες απαιτούσαν στελέχωση 100%,
Η αξιοποίηση της στρατηγικής σημασίας της ΕΒΟ με εκ βάθρων αναδιοργάνωσή της, γενναία οικονομική στήριξη και ανάθεση παραγωγής αμυντικού υλικού με αγοραστές μέσα και έξω από την Ελλάδα.
Η δημιουργία Υπηρεσίας Στρατιωτικών Πληροφοριών (σ.σ Οι χακί κατάσκοποι” προγραμματίζονταν απ’ το ’14 για να καλύψουν το κενό της ΕΥΠ).
Η μέριμνα του κράτους για τις οικονομικές και στεγαστικές ανάγκες του προσωπικού του Στρατεύματος και η αντιμετώπιση της αιμορραγίας των ετήσιων κρίσεων και αποστρατειών των στελεχών τα οποία μπαίνουν σε εφεδρεία σε κάθε αλλαγή κυβέρνησης (λες και αυτά ανήκουν στην εκάστοτε κυβέρνηση και όχι στο όλον της Ελλάδας) με βάση τον νόμο της Χούντας το ’73 που καταργεί την αποστράτευση με βάση το όριο ηλικίας .
Το πόσο θετικός τώρα ήταν ο αντίκτυπος από την επίλυση των δυο πρώτων προβλημάτων εξοπλιστικής αναβάθμισης των Ε.Δ — σε συνδυασμό με την εγκατάσταση της στρατηγικής σημασίας αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη — το επιβεβαίωσαν απ’ την πρώτη στιγμή με την οργή τους ο Ταγίπ Ερντογάν και πλειάδα Τούρκων Αξιωματούχων.
Το επιβεβαίωσε προ ολίγων ημερών και ο Τούρκος αναλυτής και απόστρατος αντιπτέραρχος Ερντογάν Καρακούς, ο οποίος — μιλώντας στο δίκτυο TGRT Haber για τα ελληνοτουρκικά — είπε ξεκάθαρα ότι με την εξοπλιστική αναβάθμιση της Ελλάδας και την εγκατάσταση των Αμερικανών στην Αλεξανδρούπολη, δεν απέμεινε δυνατότητα χρήσης των Χερσαίων Τουρκικών Δυνάμεων, γιατί — αν οι μονάδες τους υπερκεράσουν τον Έβρο — θα βρουν απέναντι τους τις αμερικανικές μονάδες…
Είναι μια καλή ένδειξη αυτή για μας σε συνδυασμό με τα όσα μαθαίνουμε απ’ την άλλη πλευρά (βλ. τουρκικές αντιδράσεις για τον Εθνικό Ύμνο που έψαλαν στο Καστελόριζο 55 δικοί μας στρατιώτες με το βλέμμα στραμμένο στην Τουρκία [Κας Αττάλειας] και τις φοβικές αντιδράσεις των Τούρκων πιλότων τις οποίες μετέφεραν στο πρακτορείο ”Αναντολού” εκπρόσωποι του τουρκικού ΥΠΑΜ ισχυριζόμενοι ότι τα ελληνικά F16 ”κλείδωσαν” τα αντίστοιχα τουρκικά, πράγμα που διέψευσε το ελληνικό υπουργείο Άμυνας).
Όπως προείπα, όμως, τα άλλα προβλήματα της αμυντικής μας ισχύος παραμένουν με επίκεντρο τρία θέματα:
Το θέμα της μη συνειδητοποίησης και από αυτήν την κυβέρνηση της αξίας της αμυντικής βιομηχανίας μας (η ενίσχυση της οποίας θα μας οδηγήσει σε σταδιακή εξοπλιστική αυτοτέλεια απαλλάσσοντάς μας ταυτόχρονα από μόνιμη οικονομική αιμορραγία).
Το έλλειμμα μέριμνας και εμψύχωσης του προσωπικού το οποίο επωμίζεται την εθνική άμυνα και ασφάλεια της πατρίδας μας. (σ.σ Για το θέμα αυτό εξακολουθώ να ”ακούω” παράπονα στρατιωτικών για την μη αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων και των προβλημάτων στέγασής τους από τα καθ’ ύλην αρμόδια όργανα της κυβέρνησης). Και…
Το θέμα της αποκατάστασης της νοοτροπίας του Μαχητή την οποία χάσαμε κάπου στον χρόνο και δεν ξαναβρήκαμε έκτοτε. Αποκατάστασης του πεσμένου ηθικού όχι σε επίπεδο βαθμοφόρων, αλλά μονίμων στελεχών προσωπικού που συγκροτούν τις Μονάδες μας.
Δεν ξέρω ποια είναι η γνώμη των υπευθύνων πάνω σ’ αυτό, αλλά εγώ θεωρώ πηγή του κακού δύο αιτίες: Η πρώτη έχει να κάνει με το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι νέοι προσανατολίζονται στις Στρατιωτικές Σχολές όχι από αγάπη για την πατρίδα και το αντικείμενο ευθύνης τους , αλλά για λόγους επαγγελματικής αποκατάστασης.
Και η δεύτερη με την ανεπαρκή επιμόρφωση των μελών των Ε.Δ της χώρας, ίσως γιατί δεν υπάρχει αυτό που υπήρχε κατά το παρελθόν: Εκπαίδευση των στελεχών σε Ειδικά Σχολεία που να τα προικίζουν με εφόδια, ώστε να αποκτήσουν ηθικό ακμαιότατο, υψηλό εθνικό φρόνημα και νοοτροπία Μαχητή…
Κρινιώ Καλογερίδου
ΠΗΓΗ https://www.militaire.gr/
