Η πολιτική που προωθεί ο Νότης Μηταράκης υπό την καθοδήγηση του πρωθυπουργικού γραφείου, είναι καταστροφική ως προς την γεωπολιτική αυτοτέλεια και την πολιτιστική συνοχή της Ελλάδας, υπονομεύει την προσπάθεια της χώρας να αντιμετωπίσει την πίεση του νεο-οθωμανικού άξονα
Οι συμφωνίες που σύναψε ο υπουργός Μετανάστευσης Νότης Μηταράκης με το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές για τη νομιμοποίηση μέρους των μεταναστευτικών ροών αποτελούν το αποκορύφωμα της αντιφατικής και αλληλοαναιρούμενης πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση στα μείζονα ζητήματα εθνικής επιβίωσης.
Προφανώς, η ελληνική οικονομία έχει ανάγκη εποχικά εργατικά χέρια στο χωράφι, τον τουρισμό ή τα εργοστάσια και γι’ αυτό ευθύνονται όχι μόνον οι ελίτ που εδώ και πολλές δεκαετίες απαξίωσαν την εργασία σε αυτούς τους κλάδους, αλλά και η ίδια η κοινωνία που έχει υιοθετήσει πρότυπα εύκολου πλουτισμού και υποτιμάει πλέον το μόχθο. Ευθύνεται ακόμα η προσκόλληση σε ένα παραγωγικό μοντέλο που στηρίζεται στην ανειδίκευτη εργασία και όχι στην τεχνολογία και την εξειδίκευση. Το επιχείρημα, ωστόσο, της οικονομικής αναγκαιότητας δεν ευσταθεί από μόνο του για επιλογές που κυοφορούν μείζονες κινδύνους για την γεωπολιτική ακεραιότητα και την πολιτισμική συνοχή της χώρας.
Το Πακιστάν είναι ένα κράτος-δουλέμπορος, στενός σύμμαχος της Τουρκίας, αλλά και ένα καθεστώς που στηρίζει τον ισλαμικό φονταμενταλισμό υιοθετώντας την επεκτατική του οπτική, ενώ το προηγούμενο καλοκαίρι ξεκίνησε διαδικασίες αναγνώρισης του Ψευδοκράτους στην Κατεχόμενη Κύπρο. Η συμφωνία που πετυχαίνει με την Ελλάδα είναι μια νίκη, γιατί αναμείχθηκε στην υβριδική επίθεση του Έβρου, απαιτώντας ακριβώς την επιβολή ενός καθεστώτος ελεύθερης μετακίνησης, το οποίο τώρα νομιμοποιείται με τη βούλα της διακρατικής συμφωνίας! Το δε Μπαγκλαντές είναι το δίδυμο αδερφάκι του στην άλλη άκρη της Ινδίας.
Το να κλείνει τα μάτια του μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα ο υπουργός Μετανάστευσης και να μιλάει μόνο για «εργατικά χέρια» ισοδυναμεί με την αποδοχή της μεταβολής της Ελλάδας από χώρα σε χώρο.
Και άλλες χώρες, όπως η Γαλλία, το Βέλγιο ή η Γερμανία ακολουθούν τυφλά την ίδια πολιτική. Το μετανιώνουν όμως σκληρά, γιατί τώρα οι κοινωνίες τους έχουν αποσυντεθεί σε μια χοάνη πολυπολιτισμικών συγκρούσεων. Εμείς, κινδυνεύουμε ακόμα περισσότερο γιατί οι χώρες απ’ όπου προέρχονται οι περισσότεροι πρόσφυγες και μετανάστες αποτελούν συνιστώσες του ενιαίου νεο-οθωμανικού άξονα. Άρα, η μεταβολή της Ελλάδας σε μεταναστευτική κοινωνία και η υπαγωγή της σε δορυφόρο του άξονα αυτού είναι το ένα και το αυτό.
Η Νέα Δημοκρατία, όμως, έχει άλλη άποψη: Πιστεύει πως προτεραιότητα έχει να συνεχίσουν οι αγρομπίζνες να εξάγουν φράουλες από τη Μανωλάδα, κρεμμύδια από τη Θήβα, ή ντομάτες από την Ιεράπετρα με ημερομίσθια των 5-10 €. Ούτε λόγος, φυσικά, να γίνεται για την εφαρμογή των νέων τεχνολογιών στην γεωργία (που είναι οικολογικότερες, εξοικονομούν κόστη, και διευκολύνουν τη μικρομεσαία παραγωγή), αφού αντί για τον εκσυγχρονισμό, υπάρχει ο κύριος Μηταράκης που φέρνει Πακιστανούς και Μπαγκλαντεσιανούς. Τα ίδια συμβαίνουν και στην μεταποίηση. Η κυβέρνηση, δηλαδή, δίνει λευκή επιταγή σε αυτήν την παρασιτική όσο και αδιέξοδη μιζέρια της υποτιμημένης εργασίας. Η οποία βέβαια πλαισιώνεται, για να δέσει το γλυκό, με απουσία πολιτικών επί του δημογραφικού και μια τεράστια μαύρη τρύπα της κοινωνικής πολιτικής ως προς την υποστήριξη της οικογένειας.
Άρα ποιό είναι το συμπέρασμα; Η πολιτική που προωθεί ο Νότης Μηταράκης υπό την καθοδήγηση του πρωθυπουργικού γραφείου, είναι καταστροφική ως προς την γεωπολιτική αυτοτέλεια και την πολιτιστική συνοχή της Ελλάδας, υπονομεύει την προσπάθεια της χώρας να αντιμετωπίσει την πίεση του νεο-οθωμανικού άξονα, αναβάλλει τον αναγκαίο οικονομικό εκσυγχρονισμό, και προσθέτει επιπλέον πιέσεις στις πλάτες των μεσαίων και κατώτερων τάξεων που θα κληθούν να ανεχθούν στις δικές τους γειτονιές (και όχι εκεί που κάνει σκι ο πρωθυπουργός ή ο υπουργός Μετανάστευσης) τα γκέτο, τις συμμορίες, και την ακραία ισλαμική ανδροκρατία…
