Οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί τής Αθήνας-Πειραιά είναι, απ΄όσο γνωρίζω, οι μόνοι πού έβαλαν τό κεφάλι τους στό ντορβά γιά τήν ελευθερία τους καί αντικειμενικά γιά τήν ελευθερία όλων μας. Πέντε μήνες στερούνται τό μισθό τους καί τά ασφαλιστικά τους δικαιώματα, αντιμετωπίζουν δέ τήν απειλή τής απόλυσης.
Στό διάστημα αυτό συγκροτήθηκαν σέ σώμα καί προχώρησαν μέ αμεσοδημοκατικές διαδικασίες σέ συνελεύσεις καί διαβούλευση γιά τό δέον γενέσθαι. Η προσπάθεια τους απέδωσε 16 μαζικές συγκεντρώσεις, στό πάρκο Ελευθερίας, μία από αυτές στό Θησείο, καί 50 πορείες στό κέντρο τής Αθήνα. Ταυτόχρονα έχει αποκαλυφθεί η εκδικητικότητα τού κράτους απέναντι τους από 2 αναντίρρητα γεγονότα: τή μεταδοτικότητα από τούς εμβολιασμένους πού υπηρετούν στά νοσοκομεία καί τή πανθομολογούμενη αδυναμία τού συστήματος νά ανταποκριθεί στίς ανάγκες τών νοσηλευόμενων ασθενών λόγω τού αποδεκατισμού του ( αναστολές εργασίας, νοσηλείες- μεταδοτικότητα τών εμβολιασμένων, εργασιακή κόπωση, παραιτήσεις).
Παράλληλα πρέπει νά σημειωθεί η στάση τών άλλων κοινοβουλευτικών κομμάτων, υπέρμαχων κατά τά άλλα τού δικαιώματος στήν εργασία καί τών ατομικών δικαιωμάτων καί ελευθεριών, πού χαρακτηρίζεται από σιωπή, απουσία από τίς κινητοποιήσεις τους καί απροθυμία ακόμα καί νά αναφερθούν σέ αυτό τό μείζον κοινωνικό-υγεινομικό θέμα πού βρίσκεται καί στή καρδιά τών συνταγματικών καί δημοκρατικών δικαιωμάτων τού κόσμου τής εργασίας.
Ιδιαίτερη καί οδυνηρή εντύπωση επίσης προκαλεί η απουσία τής μικρής μερίδας οργανώσεων τής αριστεράς καί τού αντίστοιχου τύπου, πού υποστηρίζουν τήν άρση τής υποχρωτικότητας τού εμβολιασμού, από τίς ανωτέρω κινητοποιήσεις καί τή συμπαράταξη μέ αυτό τό δίκαιο αγώνα. Όλα αυτά, αποτελουν φυσικά αιτία προβληματισμού.
Ορμώμενος από τίς ανωτέρω διαπιστώσεις οδηγούμαι στό παρακάτω προβληματισμό: Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός έχει μία γενεαλογία, αποτελεί ένα ενδιάμεσο στάδιο τής επιχείρησης σόκ καί δέος πού καταλήγει στόν εξ αρχής στόχο τής “μεγάλης επανεκκίνησης”, δηλαδή τής τεράστιας αναδιάρθρωσης τής οικονομίας, τών εργασιακών καί εν γένει ανθρώπινων σχέσεων, καί αυτού ακόμα τού ανθρωπολογικού τύπου (1).
Χρονολογικά προηγήθηκε η κατασκευή τού κινδύνου από τόν ιό καί μέ αυτό τό εργαλείο εφαρμόστηκαν τά πειραματικά εμβόλια μέ ενδιάμεσο στόχο τόν υποχρεωτικό εμβολιασμό.
Ο τελευταίος υπηρετεί ταυτόχρονα τήν εμπέδωση τής υπακοής τών ανθρώπων, αφ΄ετέρου τήν αποδοχή τής εξάρτησης τους στό εξής από τίς φαρμακευτικές σέ μία σχέση πού αντιγράφει τήν εξάρτηση τών αγροτών από τούς σπόρους τών εταιρειών καί τή παραλυσία μπρός στίς αλλαγές πού επαγγέλεται η “μεγάλη επανεκκίνηση”. Καί κάτι ακόμα, τήν εξαφάνιση τών ανεμβολίαστων πού αποτελούν τήν ομάδα ελέγχου τών παρενεργειών καί θανάτων τών εμβολιασμένων.
Δυστυχώς αυτή η συζήτηση δέν έγινε, δέν αξιολογήθηκε αυτή η παγκόσμια επιχείρηση ως τομή στήν εξέλιξη τού καπιταλισμού, ως νέα ποιότητα, παρά ως συνέχεια του καί απλώς αφορμή κερδοφορίας γιά τίς φαρμακευτικές εταιρείες. Μιά τέτοια ρηχή αντίληψη συνεπάγεται ότι δέν υπάρχει λόγος αναστοχασμού ούτε γιά τό τρόπο πού είχαμε θεωρήσει τά πράγματα αλλά ούτε καί γιά τόν εαυτό μας.
Τό μόνο πού έμενε ήταν νά αποδυθούμε σέ ένα νέο αγώνα ενάντια στόν αυταρχισμό καί τά οικονομικά βάρη πού σηκώνουν οι εργαζόμενοι καί νά συνεχίσουμε μέ τό τρόπο πού ξέραμε: τήν εμμονή στά λάβαρα καί τά συνθήματα πού μάς οριοθετούν. Έτσι δέ μένει χώρος γιά έγνοια γιά ένα κίνημα πού δέν υπακούει σέ δεδομένο πολιτικό πρόταγμα, πού λειτουργεί αυτόνομα καί επικίνδυνα γιά τήν ασφάλεια τών παραδοσιακών απόψεων μας.
Ένα κίνημα πού η ταυτότητα του θά καθοριστεί από όσους συμμετέχουν καί τό στηρίζουν, πού τά αιτήματα και οι μορφές δράσης του θα καθοριστούν από όσους συμμετέχουν σέ αυτό. Υπάρχουν πολλοί αγωνιστές καί ελάχιστες οργανωμένες δυνάμεις πού ομνύουν στήν αυτονομία τών κινημάτων.
Ιδού η Ρόδος καί εμπρός γιά τό πήδημα.
https://iskra.gr/
