Του Γιώργου Καραμπελιά
Εδώ και αρκετό καιρό, μέσα από διαδοχικές προσεγγίσεις και ανατοποθετήσεις στελεχών, ένα μεγάλο μέρος των στελεχών του σημιτικού ΠΑΣΟΚ όχι μόνο έχει προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ ή διατυπώνει την κριτική του υποστήριξη σε αυτόν αλλά πλέον δραστηριοποιείται ενεργά στο προσκήνιο για την πραγματοποίηση της περιβόητης γέφυρας ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την «κεντροαριστερά».
Το στοιχείο που αποτέλεσε τον καταλύτη αυτής της προσεγγίσεως υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, η Συμφωνία των Πρεσπών. Αυτή προκάλεσε εν τέλει την απομάκρυνση του σημιτικού Ποταμιού από το ΚΙΝΑΛ, καθώς και των ποικίλων Ραγκούσηδων και λοιπών Μωραΐτηδων, και βέβαια την επανεμφάνιση του Μπίστη, της Ρεπούση, του Μουζέλη και των λοιπών προθύμων γεφυροποιών.
Ήδη από τα τέλη του καλοκαιριού του 2018, μέσω του ανασχηματισμού, ένα βασικό στέλεχος του σημιτισμού, η Μυρσίνη Ζορμπά, εισήλθε στην κυβέρνηση ως υπουργός Πολιτισμού. Και η κυρία Ζορμπά ήταν μέχρι το 2015(!) διευθύντρια του πολιτικού γραφείου του... Κώστα Σημίτη. Ο σύζυγός της, Αντώνης Λιάκος, που είχε έλθει νωρίτερα κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, είχε χρηματίσει επί πολλά έτη πρόεδρος του σημιτικού «Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας» (ΟΠΕΚ), μέλος του ΔΣ του οποίου υπήρξε και η Ζορμπά. Ο Νίκος Μουζέλης ανήκε στον στενό κύκλο των σημιτικών εκσυγχρονιστών, ο δε Νίκος Μπίστης είχε χρηματίσει υφυπουργός του σημιτικού ΠΑΣΟΚ, ενώ έχει συμμετάσχει σε όλες της μεταμορφώσεις της εκσυγχρονιστικής Αριστεράς κ.λπ. κ.λπ. Χωρίς βέβαια να ξεχάσουμε τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου η οποία υπήρξε ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ και γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου επί Γιώργου Παπανδρέου.
Όσο για το «Ποτάμι», είναι γνωστό τοις πάσι ότι αποτέλεσε ένα κατ’ εξοχήν σημιτικό μόρφωμα που δημιουργήθηκε για να απορροφήσει κατά το δυνατό την ενδόρρηξη του χώρου, την οποία προκάλεσαν τα μνημόνια, και το οποίο την κατάλληλη στιγμή, έστω και κουτσουρεμένο, στήριξε καθοριστικά τη συμφωνία των Πρεσπών. Και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε ad nauseam αυτή την απαρίθμηση στελεχών του σημιτισμού που έχουν αναλάβει το έργο των γεφυροποιών. Τον γνωστό και μη εξαιρετέο Μιχάλη Σταθόπουλο, τον Σωτήρη Βαλντέν, τον «Παν-Παν» και άλλους.
Παράλληλα, οι εφεδρείες του εγχειρήματος συνεχίζουν να κατοικοεδρεύουν στο ΚΙΝΑΛ έτσι ώστε να μην κόβονται οριστικά οι γέφυρες μεταξύ των δύο «χώρων». Ο Παπανδρέου, ο Κομίνης, ο Λαλιώτης και άλλοι γεφυροποιοί εγκαταβιούν στο ΚΙΝΑΛ.
Έτσι, κατά έναν παράδοξο, από πρώτη άποψη, τρόπο, δύο εχθρικές αρχικά πολιτικές ομάδες και σχέδια, εκείνη του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ και του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, που έμοιαζαν να βρίσκονται στα μαχαίρια την προηγούμενη περίοδο, ιδιαίτερα πριν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει την εξουσία, μοιάζουν να προσεγγίζουν όλο και περισσότερο, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ολοκληρώσει τον κυβερνητικό κύκλο, έχοντας μεταβληθεί σε κόμμα της ξένης εξάρτησης και της εκχώρησης της εθνικής περιουσίας, θέματα για τα οποία εγκαλούσε στο παρελθόν τους σημιτικούς «εκσυγχρονιστές». Διότι βέβαια τους ένωναν τα βασικά, δηλαδή ο κοινός και στους δύο εθνομηδενισμός.
Από τη στιγμή λοιπόν που εξέλιπαν οι λοιπές διαφορές, ήταν αναπόφευκτη η ανάδειξη των βασικών στοιχείων που τους ενώνουν. Και αυτά εκφράζονται με μια λέξη, εθνομηδενισμός. Πράγματι, αυτά που ενώνουν τους σημιτικούς και τους Συριζαίους, αφού πλέον απομακρύνθηκε ο καμένειος ψευδο-λαϊκισμός, είναι πολύ περισσότερα από εκείνα που τους χωρίζουν. Πριν απ’ όλα, η κοινή ενδοτική στάση όχι μόνο απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών αλλά και γενικότερα στα λεγόμενα «εθνικά θέματα», στο μεταναστευτικό, στο Κυπριακό, στο εκκλησιαστικό, στον πολιτισμό, την εκπαίδευση κ.λπ. Έχουν ένα κοινό ιδεολογικό υπόστρωμα και, καθώς αμβλύνονται οι λοιπές αντιθέσεις, πλέον η γέφυρα είναι αναπόφευκτη. Εξάλλου αυτή η κοινότητα των απόψεων καταδεικνύεται με ενάργεια και από την πορεία των πρωταγωνιστών της γεφυροποιίας.
Έτσι, π.χ., η Μυρσίνη Ζορμπά ξεκίνησε από το ΚΚΕ εσωτερικού, διέτρεξε στη συνέχεια μια μεγάλη διαδρομή στο σημιτικό ΠΑΣ0Κ, μετά την εξαφάνιση του Ανδρέα Παπανδρέου, υπηρέτησε τον Σημίτη και, ως ευρωβουλευτής, προήδρευε σε ΜΚΟ συνδεδεμένη με την «Ανοικτή Κοινωνία» του Σόρος, διηύθυνε το γραφείο του Κώστα Σημίτη (2009-2015) και τώρα επιχειρεί να συνενώσει και πάλι τα διεστώτα μέλη του χώρου από τη θέση της υπουργού. Ο Αντώνης Λιάκος, ο ηγέτης του ιστορικού αναθεωρητισμού, από τον μακρινό τροτσκισμό του και τη συνεργασία με την ανανεωτική αριστερά, πέρασε για πάνω από μια δεκαπενταετία υπό τη σκέπη του Σημίτη, για να επιστρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Παναγιώτης Παναγιώτου (Παν-Παν) ξεκίνησε από τον Ρήγα Φεραίο, προσέγγισε τον Σημίτη, βρέθηκε στη ΔΗΜΑΡ, και κινείται πάντα στο «σπίτι» του, την «εκσυγχρονιστική» εθνομηδενιστική κεντροαριστερά. Ο Νίκος Μπίστης από το ΚΚΕ πέρασε στο ΚΚΕεσ., το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ, το ΚΙΝΑΛ κ.λπ., αλλά παρέμεινε πάντοτε σταθερός στον εθνομηδενισμό.
Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όμως οι «γεφυροποιοί» είναι πως η μία όχθη, εκείνη του ΚΙΝΑΛ, καθίσταται όλο και πιο... εχθρική απέναντι στην ίδια την ιδέα της γέφυρας. Διότι το εθνομηδενιστικό ΠΑΣΟΚ, του Σημίτη και του ΓΑΠ, έχει ήδη μεταναστεύσει στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αντίθετα, μέσα από τη σύγκρουση γύρω από τις Πρέσπες, πιστοί στο ΚΙΝΑΛ ψηφοφόροι έχουν μείνει πλέον σχεδόν αποκλειστικά οι του κάποτε «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ». (Καθόλου τυχαία,
σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, το 82% των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ είναι ενάντιοι στη Συμφωνία των Πρεσπών). Και είναι προφανές ότι το ΚΙΝΑΛ, που εναγωνίως προσπαθεί να κάνει διμέτωπο απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, έχει επιλέξει τη χειρότερη δυνατή στρατηγική: από τη μία ευνοεί τη διαρροή ψηφοφόρων και ταυτόχρονα, από την άλλη, δικαιολογεί το εγχείρημα των «γεφυροποιών». Μόνο μια μετωπική αντιπαράθεση με τον εθνομηδενισμό του ΣΥΡΙΖΑ και η ανάληψη του αιτήματος για μια πατριωτική αναγέννηση μιας χώρας που παρακμάζει θα μπορούσε να προσφέρει λόγο ύπαρξης στο ΚΙΝΑΛ και να αποβάλει τα «εμφυτεύματα» τύπου ΓΑΠ, τα οποία συντηρεί ακόμα στο εσωτερικό του, που το οδηγούν, δια των «γεφυροποιών», στην ακύρωσή του.
Άραγε θα δούμε και τον Κώστα Σημίτη να προσχωρεί στην συριζογενή κεντροαριστερά; Ή μήπως, ως «διευθυντής ορχήστρας», τοποθετεί τα πιόνια του και στα τρία συστημικά κόμματα; Παραμένει προς διερεύνηση, μια και υπάρχουν αρκετές ενδείξεις και γι’ αυτό. Πάντως, ο προνομιακός χώρος των σημιτικών είναι ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ και οι γεφυροποιητικές παραφυάδες του.
liberal.g
