Γράφει ο Βασίλης Κοψαχείλης*
Εκεί που νόμιζα ότι τα παθήματα μας έγιναν μαθήματα, ήρθε πάλι η πραγματικότητα να με προσγειώσει. Επειδή ορισμένοι επιστήμονες βγαίνουμε δημόσια και συνιστούμε συγκράτηση στην τάση να παρουσιάζεται μια βολική για τα Ελληνικά συμφέροντα εικόνα σχετικά με τον ρόλο που θα παίξουν οι μεγάλες δυνάμεις απέναντι στην αχαλίνωτη Τουρκία του Ερντογάν, βγήκαν οι καλοθελητές και άρχισαν πάλι να κολλάνε ταμπέλες …
Οπότε, αφελώς αναρωτιέμαι, αν τελικά είναι ενδοτικό να προσπαθείς με επιστημονικά κριτήρια να μετρήσεις τον αντίπαλο και την στάση των υπολοίπων δυνάμεων στο ενδεχόμενο μιας θερμής αναμέτρησης μαζί του στο άμεσο μέλλον ή μήπως είναι ενδοτικό να βάζεις μονίμως φερετζέ στην πραγματικότητα ή να αναμασάς τις ίδιες δικαιολογίες για να καλύψεις τις μόνιμες ανεπάρκειες; Δεν θα απαντήσω για να μην δώσω τροφή σε μια αχρείαστη – τούτη την ώρα – δημόσια συζήτηση. Αφήνω την απάντηση στην κρίση του αναγνώστη… Επειδή τα πράγματα με την Τουρκία φαίνεται ότι πάνε προς μια κατεύθυνση ανεξέλεγκτη, και επειδή, όπως φαίνεται, πάλι το φίδι εμείς θα κληθούμε να το βγάλουμε από την τρύπα (ή αν θέλετε, με ενέργειες και παραλήψεις μας το σπρώχνουμε οι ίδιοι να πάει προς τα εκεί), καλό είναι αυτή την ώρα να εκτιμήσουμε ρεαλιστικά – έστω τώρα – τη μορφή και τα όρια της απειλής που αντιμετωπίζουμε και να βάλουμε στο παιχνίδι και τις συμμαχίες μας, μήπως και καταφέρουμε να αποτρέψουμε δρομολογημένες αρνητικές εξελίξεις για τα συμφέροντά μας. Η ατυχέστατη περίπτωση με τους δύο Έλληνες στρατιωτικούς στα χέρια της Τουρκίας είναι απλά το δέντρο μέσα σε ένα τεράστιο δάσος προκλήσεων και απειλών από τη γείτονα. Το να γκρινιάζουμε δεξιά και αριστερά, πότε για το ένα γεγονός πότε για το άλλο, απομειώνει αντί να ενισχύει τις θέσεις μας στα διεθνή φόρα. Η απειλή είναι μία! Είναι η ίδια η Τουρκία, άσχετα αν στο τιμόνι της χώρας είναι ο Ερντογάν ή οι Κεμαλιστές! Είναι η κυρίαρχη ιδεολογία της χώρας που έχει εμπεδωθεί σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας της και που πλέον δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν ικανοποιεί συνεχώς το εγώ της για κυριαρχία. Κυριαρχία οικονομική, κυριαρχία πολιτισμική, κυριαρχία θρησκευτική, κυριαρχία εδαφική, κυριαρχία γεωοικονομική… Κυριαρχία ως αυτοσκοπός σε βάρος των γειτόνων της και πέρα από τη γειτονιά της! Θα έλεγα και σε βάρος των ίδιων των Τούρκων… Με την Τουρκία, είμαστε δυστυχώς μπροστά σε ένα ιστορικό ανάλογο με το τι συνέβη με τη μετά-Meiji Αυτοκρατορική Ιαπωνία. Αυτό που πρέπει να βγούμε και να πούμε σε φίλους, εταίρους και συμμάχους είναι ότι δηλαδή θα πρέπει να περιμένουμε να φτάσει σε τέτοια επίπεδα η κατάσταση με την Τουρκία, που στο τέλος να χρειάζεται ένας συνασπισμός κρατών με πυρηνική ισχύ και γερό πουγκί για να την τιθασεύσει; Θα περίμενα από κάποιον με δημόσιο αξίωμα στην Ελλάδα ή την Κύπρο, να το έχει δει αυτό! Να το έχει επικοινωνήσει με τους ομολόγους του στις διεθνείς επαφές του. Και αν βλέπει πως δεν εισακούεται, τότε να στραφεί προς τον κάθε πολίτη ξεχωριστά και την παγκόσμια κοινωνία! Η δύναμη των ανθρώπων είναι πλέον τεράστια, και αν οι πολιτικοί στο εξωτερικό κάνουν δεύτερες σκέψεις και δεν ακούν τους Έλληνες ομολόγους τους, υπάρχει τρόπος να ακούσουν! Θα περίμενα να δω αρθρογραφία ανώτατων αρχόντων του τόπου μας σε ξένα μέσα για το ποιόν έχει γείτονα η Ελλάδα, η Ευρώπη, η Δύση… Όχι βιντεάκια και δηλωσούλες για εσωτερική κατανάλωση με ξύλινο, στερεοτυπικό λόγο. Κείμενα με μηνύματα απλά και δυνατά που θα συζητηθούν και θα μείνουν ως παρακαταθήκη για τον ιστορικό του μέλλοντος. Κείμενα που θα απευθύνονται στην παγκόσμια κοινωνία των πολιτών και θα την καθιστούν συμμέτοχη στο πρόβλημα. Κείμενα που θα καλούν σε εγρήγορση τους πολίτες των εθνών, πριν να είναι αργά και χρειαστεί να τους καλέσει στο «χακί» η πατρίδα τους… Πέρα από τη στρατιωτική ισχύ – που είναι αναγκαία και απαραίτητη – υπάρχουν και άλλου είδους στρατηγικά μέσα για να καταβάλλεις τη θέληση του αντιπάλου να σου κάνει κακό. Η δύναμή μας να αντιδράσουμε είναι μεγάλη, φτάνει να την καταλάβουμε, και να μην την ξοδεύουμε σε ανούσιες δηλώσεις και καταγέλαστες πρακτικές… Ο Βασίλης Κοψαχείλης είναι Διεθνολόγος!
/hellasjournal.com/
