Του Γιάννη Λοβέρδου
Στη βαριά ατμόσφαιρα, που έχουν προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία οι συνεχιζόμενες τουρκικές προκλήσεις κι η ομηρία των δύο παλικαριών, που βρίσκονται φυλακισμένα στην Αδριανούπολη, ήρθε να προστεθεί η είδηση ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προωθεί ρύθμιση, με την οποία εμμέσως θα πραγματοποιηθεί μονιμοποίηση των συμβασιούχων στο Δημόσιο.
Δεν σας κρύβω ότι η θλίψη κι η αγωνία μου έφτασαν στο κατακόρυφο. Αναρωτιέμαι έχουν καταλάβει άραγε οι κυβερνώντες μέσα στην κοντόφθαλμη λογική τους να πετύχουν πρόσκαιρα επικοινωνιακά οφέλη, που θα τους έδιναν ενδεχομένως πόντους στις εκλογές τις οποίες προετοιμάζουν για το προσεχές φθινόπωρο, τι είδους εικόνα δημιουργούν στις αγορές και στους ευρωπαίους εταίρους της χώρας;
Ότι δεν έχουν καμιά διάθεση να προχωρήσουν σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας της Δημόσιας Διοίκησης, που είναι η αιτία όλων των δεινών των τελευταίων ετών. Και ότι μόλις τελειώσουν τυπικά τα μνημόνια, τον Αύγουστο, θα επιστρέψουν στις ίδιες συμπεριφορές των διορισμών, του "βολέματος", της κακοδιαχείρισης, που οδήγησαν στην ουσιαστική πτώχευση της οικονομίας μας, το 2010.
Εδώ και χρόνια γράφω και λέγω ότι η βασική αιτία που η χώρα χρεοκόπησε, ήταν το τεράστιο κόστος του Δημοσίου κι η ανεπάρκεια χρηματοδότησης του συνταξιοδοτικού συστήματος. Μολονότι οι ιδεολογικοπολιτικές μου καταβολές είναι από την ΟΝΝΕΔ, της οποίας υπήρξα μέλος από το 1977, είχα διαφωνήσει έντονα με τη ΝΔ σε δύο κομβικές περιπτώσεις. Στην άρνηση της να αποδεχθεί το πόρισμα της επιτροπής Σπράου για το συνταξιοδοτικό, που πράγματι κατέρρευσε μέσα σε μια δεκαετία, όπως είχε προβλεφθεί, και στο διάταγμα Παυλόπουλου με το οποίο το 2004 έγινε η μονιμοποίηση των συμβασιούχων.
Η τρομακτική επιβάρυνση των δημοσίων δαπανών, που έφταναν το 70% του συνόλου του κρατικού προϋπολογισμού, ήταν η βασική αιτία, που η Ελλάδα υπερδανείσθηκε όλα τα χρόνια μετά το 1981 ιδίως, κι ο βασικός λόγος, που χρεοκόπησε όταν δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει το τεράστιο κόστος του υπερβολικού δανεισμού της μετά το 2009.
Εκείνα τα χρόνια, όταν τα έλεγα, (μαζί με κάμποσους άλλους, που όμως δεν ήταν αρκετοί για να πείσουν μιά κοινωνία, που ήταν εθισμένη στο εύκολο χρήμα και στην εύκολη ζωή) δεν εισακουγόμασταν. Ήλπιζα ότι τουλάχιστον μετά την μεγάλη περιπέτεια που περνάμε από το 2010 και μετά, η κοινωνία θα ωρίμαζε και μαζί της το πολιτικό σύστημα ώστε να συνειδητοποιήσουν και να καταπολεμήσουν την καρδιά του προβλήματος, που είναι το Δημόσιο.
Εις μάτην. Ο κόσμος, αποπροσανατολισμένος, οργισμένος, φοβισμένος, αλλά ταυτόχρονα και παθητικός, δεν μπορεί να ξεπεράσει την καταστροφική κρατικιστική νοοτροπία με την οποία ανατράφηκαν γενιές Ελλήνων. Κι αυτό πολύ φοβάμαι, ότι σήμερα συνεχίζει να εκμεταλλεύεται η ανεύθυνη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για να παραμείνει, όσο μπορεί, στην εξουσία και να κερδίσει, όσο περισσότερα εφήμερα εκλογικά οφέλη μπορεί. Εις βάρος του μέλλοντος της πατρίδας μας και των παιδιών μας...
liberal.
