Έλαμπε χθες ολόγιομη κι υπέρκοσμη η σελήνη
Όπως το πρόσωπο της πρωτομάνας που θηλάζει.
Κι ως περπατούσε ξάγρυπνη στ’ ανάρια σύννεφα
Γονάτιζαν τ’ άστρα κι οι ουρανοί για να περάσει.
Κι άβατοι δρόμοι ανοίγονταν σε γη και θάλασσες
Σ’ αγέραστα ταξίδια που τα ψυχώνει το άγνωστο.
Γαλήνιο φως ,πορεία ερατεινή ως τα εσώτερα,
Θωπεία και ασπασμός σε παρειές άχραντης κόρης,
Κύμα παράλιο που σπάζει ανέμελα στην άμμο, .
Ζέφυρος που φουσκώνει τα πανιά στα όνειρα,
Χερουβικό των λουλουδιών ως τα γλυκά χαράματα
τότε πoυ ο ήλιος αναδύεται στο άγιο δισκοπότηρο
μ’ εφτάζυμα ειρήνης για τα παιδιά των πολέμων.
Μεγάλες, Άγιες και Μυστικές αυτές οι ώρες:
Συλφίδες, Σιληνοί κι άστρα χορεύουν στον άνεμο,
λούζονται μέσα στα αστείρευτα νερά της Στύγας,
σε κάτοπτρα χαλκών χορταίνουν τη γύμνια τους,
αναζητούν το ταίρι τους στα ορεινά αμπέλια
και σβήνουν, πάχνη πρωινή, μέσα στα πέλαγα..
Κι οι μέρες πάντα αιχμηρές σαν την αλήθεια,
Μ’ αγέρα, λίγο φως, λίγο νερό κι’ άλικο χώμα.
Μανώλης Νικ. Κάρλας