Πενήντα δύο χρόνια μετά, η παρουσία στρατιωτών με στολή είναι αυτονόητη πράξη πολιτών που τιμούν μια ιστορική επέτειο που τους περιλαμβάνει.
Και φέτος, μέσα στο πλήθος της πορείας του Πολυτεχνείου, ξεχώριζαν οι στρατιώτες που συμμετείχαν με στολή. Νέοι στρατιώτες ήταν παρόντες, περπατούσαν δίπλα σε φοιτητές, οικογένειες, παλιούς αγωνιστές. Η εικόνα είχε μια αφοπλιστική απλότητα — σαν μια υπόσχεση που ανανεώνεται χωρίς λόγια.
Σαν να συναντιόταν για μια στιγμή το σήμερα με εκείνες τις φωνές του ’73 που από τα μεγάφωνα έλεγαν «Αδέρφια μας στρατιώτες». Μια υπενθύμιση ότι σε αυτή τη διαδρομή της μνήμης, οι στολές δεν χωρίζουν, αλλά προσθέτουν βάρος σε μια κοινή ιστορία.
Photo: Itime
Είναι η πιο φυσική προέκταση μιας ιστορικής σχέσης που γεννήθηκε το 1973, όταν από τα μεγάφωνα του Πολυτεχνείου αντηχούσαν οι φράσεις «Αδέρφια μας στρατιώτες» και «Φαντάροι είστε αδέρφια μας».
Η παρουσία στρατιωτών στην πορεία του Πολυτεχνείου είναι ένας ο καθρέφτης ιστορικής συνέχειας. Όσοι υπηρετούν σήμερα τη θητεία τους, δεν αποκόπτονται από την υπόλοιπη κοινωνία. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που πριν λίγους μήνες βρίσκονταν στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στις δουλειές τους. Και σε λίγους μήνες θα επιστρέψουν εκεί. Η στολή που φορούν για ένα διάστημα δεν ακυρώνει τη συλλογική τους μνήμη ούτε την παρουσία τους στον δημόσιο χώρο.
Στο Πολυτεχνείο του ’73, οι φοιτητές δεν μιλούσαν στους στρατιώτες ως αντιπάλους. Τους απευθύνονταν ως ίσους, ως «δικούς τους»: «Αδέρφια μας στρατιώτες, μη μας χτυπήσετε. Είμαστε αδέρφια.» Και το πανό στα κάγκελα δήλωνε το ίδιο πράγμα με μεγαλύτερη απλότητα: «Φαντάροι είστε αδέρφια μας.»
Αυτό το κάλεσμα ήταν βαθιά κοινωνικό. Οι στρατιώτες ήταν παιδιά του λαού. Δεν ήταν εργαλείο της χούντας. Και οι φοιτητές το ήξεραν. Γι’ αυτό και απευθύνθηκαν σε αυτούς ως ανθρώπους που, παρά τις εντολές, καταλάβαιναν ακριβώς τι συνέβαινε.
Πενήντα δύο χρόνια μετά, η παρουσία φαντάρων είναι απλώς η αυτονόητη πράξη πολιτών που τιμούν μια ιστορική επέτειο που τους περιλαμβάνει. Όταν ένας στρατευμένος βαδίζει στο πλήθος, συνεχίζει μια γραμμή που ξεκίνησε όταν εκείνος ο εκφωνητής φώναζε μέσα στη νύχτα του ’73:
«Αδέρφια μας στρατιώτες…»
Και αυτό, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να το φορτώσουν με περιττές ερμηνείες, είναι η πιο φυσική και καθαρή υπόμνηση του τι σημαίνει να είσαι πολίτης — είτε φοράς στολή είτε όχι.
Ιωάννα Ηλιάδη
ΠΗΓΗ https://www.documentonews.gr/