Στο Καστράκι Καλαμπάκας είχαμε την τιμή και τη βαθιά συγκίνηση να συναντήσουμε από κοντά τον Νίκο Πλακιά, τον πατέρα που η μοίρα δοκίμασε με τον πιο σκληρό τρόπο, αφαιρώντας του τις δύο κόρες του και την ανιψιά του στο έγκλημα των Τεμπών. Μπροστά μας δεν στεκόταν μόνο ένας άνθρωπος που πενθεί· στεκόταν ένας πατέρας που κουβαλά έναν αδιανόητο πόνο με αξιοπρέπεια, γλυκύτητα και δύναμη που συγκλονίζουν.
Μέσα στη συζήτηση, μας αποκάλυψε κάτι που δεν γνωρίζαμε: ότι η Σάμος, και συγκεκριμένα το Πυθαγόρειο, αποτελεί για εκείνον ένα κομμάτι της ζωής του από το 1990, όταν υπηρέτησε στο νησί. Θυμήθηκε τις μεγάλες φωτιές της εποχής, τις εικόνες, τους ανθρώπους, τις στιγμές που τον έδεσαν με τον τόπο μας.
Με μια ζεστασιά που μόνο ένας πατέρας μπορεί να έχει, μας είπε πως είχε υποσχεθεί στις κόρες του ότι θα ταξίδευαν μαζί στη Σάμο – ένα ταξίδι που εκείνος ποθούσε να μοιραστεί με τα παιδιά του. Μια υπόσχεση που δεν πρόλαβε να εκπληρώσει, γιατί τους πρόλαβε η τραγωδία.
Και εκεί, στο Καστράκι, συνειδητοποιήσαμε πως ο Νίκος Πλακιάς δεν είναι απλώς ένας πατέρας που θρηνεί. Είναι ένας άνθρωπος που, παρά το ασήκωτο βάρος, στέκεται με σεμνότητα, με καλοσύνη, με αληθινή ανθρωπιά. Ένας άνθρωπος που τιμά τα παιδιά του με τον τρόπο που συνεχίζει να μιλά γι’ αυτά, να τα κουβαλά, να τα κάνει φωτεινά μέσα από τον δικό του σκοτεινό δρόμο.
Η συνάντηση αυτή μας σημάδεψε. Μας υπενθύμισε πως η αξιοπρέπεια μέσα στον πόνο είναι ίσως η πιο σπάνια μορφή γενναιότητας.
Και ο Νίκος Πλακιάς την έχει ολόκληρη.