Ζούμε σε μια εποχή που η πολιτική επικοινωνία έχει αντικαταστήσει την ουσία. Βουλευτές, περιφερειάρχες και δήμαρχοι σπεύδουν να εκδώσουν ανακοινώσεις για κάθε έργο που ξεκινά ή ολοκληρώνεται στην περιφέρειά τους — ακόμα και όταν δεν είχαν καμία ουσιαστική συμμετοχή. Ένα έργο του ΕΣΠΑ, μια ανακαίνιση που χρηματοδοτήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μια πρωτοβουλία δήμου ή Υπουργείου — ξαφνικά γίνεται... δικό τους «επίτευγμα».
Και κάπως έτσι, εμφανίζονται δελτία τύπου με τίτλους όπως:
«Ο βουλευτής Χ εκφράζει την ικανοποίησή του για την έναρξη του έργου…»
«Κατόπιν ενεργειών του βουλευτή…»
«Η πίεση του τάδε πολιτικού έφερε αποτέλεσμα…»
Στην πραγματικότητα, οι διαδικασίες είναι θεσμικές και προγραμματισμένες χρόνια πριν, και οι περισσότεροι πολιτικοί απλώς προσπαθούν να μπουν στην εικόνα την τελευταία στιγμή — κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Όχι, δεν είναι δικό σου το έργο
Ο πολιτικός που προσπαθεί να παρουσιάσει ένα δημόσιο έργο ως προσωπικό του κατόρθωμα:
Υποτιμά τη νοημοσύνη του πολίτη
Καπηλεύεται τους κόπους τεχνικών υπηρεσιών, μηχανικών και διοικήσεων
Χρησιμοποιεί την εξουσία ως μέσο αυτοπροβολής, όχι προσφοράς
Σε μια σοβαρή Δημοκρατία, κανένας αιρετός δεν θα έπρεπε να οικειοποιείται τα έργα του κράτους. Αντιθέτως, θα έπρεπε να είναι υπόλογος για το αν επιτάχυνε, διευκόλυνε ή εμπόδισε την υλοποίησή τους. Και φυσικά, να εξηγεί πού πήγαν τα λεφτά, ποιος τα ενέκρινε, ποιος τα διαχειρίστηκε.
Οι ανακοινώσεις τύπου που προσπαθούν να μαζέψουν ψήφους πάνω στα αυτονόητα έργα, είναι μια προσβλητική τακτική, ειδικά σε μια εποχή που ο κόσμος ταλαιπωρείται από ακρίβεια, υπερφορολόγηση και ανασφάλεια. Δεν χρειαζόμαστε φωτογραφίες με ψεύτικα χαμόγελα και "επιτυχίες" με λεφτά άλλων.
Χρειαζόμαστε πολιτικούς που θα παλέψουν για να γίνονται τα έργα σωστά, διαφανώς και με σεβασμό στο δημόσιο χρήμα. Όχι επαγγελματίες καπηλευτές.
Όταν τα ΜΜΕ γίνονται φερέφωνα εξουσίας
Η σχέση πολιτικής εξουσίας και ΜΜΕ στην Ελλάδα έχει φτάσει σε επίπεδα επικίνδυνης διαπλοκής. Πολλά μέσα λειτουργούν ως βιτρίνες για την προώθηση συγκεκριμένων προσώπων, αποφεύγοντας συστηματικά να κάνουν την πιο απλή ερώτηση:
«Αυτό που λες, είναι αλήθεια;»
Αντί να λειτουργούν ως σκυλιά φύλακες της Δημοκρατίας, όπως έπρεπε, λειτουργούν ως ηχεία πολιτικής προπαγάνδας. Έτσι, κάθε πολιτικός που "περνάει" ένα έργο —ακόμη κι αν δεν είχε καμία εμπλοκή— εμφανίζεται σαν "οραματιστής", "αγωνιστής", "διεκδικητικός", ενώ στην πραγματικότητα απλώς καπηλεύεται τη δουλειά άλλων.
Η σιωπή των ΜΜΕ και η άκριτη αναπαραγωγή των δελτίων τύπου δεν είναι αθώα. Είναι πολιτική συνεργία. Είναι το μέσο με το οποίο ο λαός αποπροσανατολίζεται και οι πραγματικοί υπεύθυνοι μένουν στο απυρόβλητο.
Αν θέλουμε σοβαρή πολιτική, πρέπει να ξεμπροστιάσουμε κάθε μορφή καπηλείας. Δεν χρειαζόμαστε άλλους «ήρωες» που πανηγυρίζουν για έργα που πληρώσαμε εμείς. Χρειαζόμαστε υπεύθυνους δημοσίους υπαλλήλους της Δημοκρατίας που λογοδοτούν και υπηρετούν — όχι νάρκισσους που αυτοχειροκροτούν.