.jfif)
Η υγεία δεν είναι προνόμιο. Είναι δικαίωμα. Και όταν αυτό το δικαίωμα καταπατείται συστηματικά, δεν μιλάμε πια για αμέλεια. Μιλάμε για κοινωνικό έγκλημα. Το Αγροτικό Ιατρείο Πύργου, εδώ και καιρό, βρίσκεται σε κατάσταση εγκατάλειψης, και η κατάσταση έχει πλέον ξεπεράσει κάθε όριο ανεκτικότητας.
Μια φορά το μήνα ο γιατρός; Είναι αυτό σοβαρή παροχή υγείας;
Την ώρα που σε αστικά κέντρα οι πολίτες έχουν πρόσβαση σε γιατρούς, νοσοκομεία, διαγνωστικά και ιδιωτικά ιατρεία κάθε στιγμή, οι κάτοικοι του Πύργου είναι υποχρεωμένοι να περιμένουν μία φορά τον μήνα για να δουν γιατρό στο Αγροτικό Ιατρείο. Όχι για ειδικότητες – για έναν απλό γενικό γιατρό. Για να εξεταστεί ένας ηλικιωμένος, για να γράψει φάρμακα ένας χρόνιος ασθενής, για να πάρει μια στοιχειώδη συμβουλή ένας άνθρωπος που ζει απομονωμένος και ξεχασμένος.
Αν αυτό θεωρείται επαρκής παροχή υγείας το 2025, τότε κάποιοι ζουν σε άλλο πλανήτη. Ή απλώς δεν νοιάζονται.
Και το φαρμακείο; Ετοιμάζεται για λουκέτο…
Σαν να μην έφτανε η απουσία γιατρού, οι ψίθυροι – που γίνονται ολοένα και πιο ηχηροί – κάνουν λόγο για επικείμενο κλείσιμο του φαρμακείου του χωριού. Αν συμβεί αυτό, οι κάτοικοι θα είναι αναγκασμένοι να διανύουν δεκάδες χιλιόμετρα για μια συνταγή, ένα παυσίπονο ή ένα φάρμακο για την πίεση. Οι ηλικιωμένοι, οι ευάλωτοι, οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, απλώς θα μένουν χωρίς θεραπεία.
Και η πολιτεία; Απλώς παρακολουθεί.
Πού είναι το Υπουργείο Υγείας; Πού είναι οι τοπικοί φορείς;
Οι κάτοικοι δεν ζητούν πολυτελή νοσοκομεία, ούτε ιατρικά θαύματα. Ζητούν τα αυτονόητα: έναν γιατρό στο χωριό τους. Ζητούν να μην είναι υποχρεωμένοι να γίνουν ήρωες της επιβίωσης για μια απλή ιατρική πράξη. Ζητούν να μην χρειάζεται να κατεβαίνουν στην πόλη για μια πίεση ή για να γράψουν φάρμακα.
Πόσο δύσκολο είναι να διασφαλιστεί μια εβδομαδιαία παρουσία γιατρού; Να διατηρηθεί το μοναδικό φαρμακείο ανοιχτό; Πόσο πιο φθηνά να απαξιωθεί μια ολόκληρη κοινότητα;
Αρκετά. Δεν είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Αν αυτό το άρθρο διαβάζεται από κάποιον αρμόδιο, ας καταλάβει το εξής: η υπομονή των κατοίκων έχει τελειώσει. Δεν ζητούν χάρη. Απαιτούν το αυτονόητο. Ζητούν ό,τι τους ανήκει.
Αν συνεχιστεί αυτή η κατρακύλα, το Αγροτικό Ιατρείο θα γίνει αποθήκη και το φαρμακείο θα κλείσει τις πόρτες του οριστικά. Κι όταν κάποιος πεθάνει επειδή δεν είχε πρόσβαση σε γιατρό ή φάρμακο, θα είναι αργά για δικαιολογίες.