18 χρόνια χωρίς άδεια. Χωρίς σχέδιο πυρασφάλειας. Χωρίς πυρόσβεση. Αν ήταν σενάριο ντοκιμαντέρ για εγκαταλελειμμένο ίδρυμα τριτοκοσμικής χώρας, θα ανατριχιάζαμε. Όμως όχι – είναι η πραγματικότητα ενός δημοτικού γηροκομείου στην Ελλάδα του 2025.
Το Γηροκομείο Σάμου – Ίδρυμα ΝΤΑΕΛ, αυτός ο “οίκος ευγηρίας”, επί σχεδόν δύο δεκαετίες λειτουργούσε παράνομα, χωρίς καν τα βασικά μέτρα πυροπροστασίας. Δηλαδή, οι υπερήλικες τρόφιμοι και το προσωπικό του Ιδρύματος ήταν καθημερινά εκτεθειμένοι σε θανάσιμο κίνδυνο – και το γνώριζαν όλοι.
Αν είχε ξεσπάσει πυρκαγιά – σε ένα νησί με μακρά ιστορία καταστροφικών καλοκαιρινών πυρκαγιών – σήμερα θα μετρούσαμε νεκρούς. Και τότε θα τρέχανε οι ίδιοι που σήμερα αλληλοσυγχαίρονται, να αποποιηθούν ευθύνες, να μιλούν για «θεομηνίες», «αστοχίες υλικών» και «ανθρώπινα λάθη».
Όμως δεν καήκαμε. Όχι επειδή υπήρχε κάποιο σχέδιο. Όχι επειδή κάποιος φρόντισε. Απλώς επειδή στάθηκε τύχη – και τίποτα άλλο.
Κι όμως, αντί να υπάρξει έστω μία δήλωση συγγνώμης, μία παραδοχή ανευθυνότητας από όσους διαχειρίστηκαν το Ίδρυμα τόσα χρόνια, αντί να δούμε ευθύνες να καταλογίζονται, παρακολουθούμε θριαμβολογίες και αυτοσυγχαρητήρια.
Είναι τουλάχιστον προσβλητικό να ευχαριστούνται οι αρχές για τη χορήγηση μιας άδειας που έπρεπε να είχε δοθεί πριν από δεκαπέντε χρόνια – και μάλιστα να αποκαλούνται κάποιοι «καθοριστικά πρόσωπα» όταν ως αιρετοί επί προηγούμενων θητειών δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους.
Ας είμαστε ξεκάθαροι:
Η λειτουργία του Γηροκομείου χωρίς άδεια για 18 χρόνια αποτελεί πολιτικό σκάνδαλο πρώτης γραμμής.
Η απουσία πυρασφάλειας ισοδυναμεί με εγκληματική αμέλεια.
Η σημερινή “επιτυχία” είναι ο καθυστερημένος τερματισμός ενός αγώνα που δεν έπρεπε ποτέ να ξεκινήσει χωρίς τις απαραίτητες προϋποθέσεις.
Κι αν νομίζουν κάποιοι ότι μπορούν να καλυφθούν πίσω από μερικά δελτία τύπου, ευχαριστήριες λίστες και δήθεν συγκίνηση για τους υπερήλικες τροφίμους, κάνουν λάθος. Οι πολίτες της Σάμου δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου.
Και γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι επί χρόνια υπέγραφαν, ανέχονταν, αδιαφορούσαν. Αν υπήρχε στοιχειώδης πολιτική εντιμότητα, θα είχαμε ήδη παραιτήσεις. Όχι φιέστες.
Ας μην κοροϊδευόμαστε: αυτό που σήμερα παρουσιάζεται ως «θρίαμβος», είναι απλώς ένα καλυμμένο χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας που – ευτυχώς – δεν συνέβη. Όχι επειδή είχαμε διοίκηση. Αλλά επειδή ήμασταν, για άλλη μια φορά, τυχεροί.
Μέχρι πότε;