Η εικόνα είναι γνώριμη – και όλο και πιο ενοχλητική: ιερείς σε παράταξη, παραδοσιακές στολές, στρατιωτικοί σε στάση προσοχής, και στη μέση... ένα κιβώτιο με οστά. Οστά που η Εκκλησία αποκαλεί «λείψανα αγίων», τα οποία περιφέρονται στους δρόμους με πομπώδη και θρησκευτικό μεγαλείο, λες και η ουσία της πίστης είναι να ακολουθείς ένα κόκαλο μέσα στη νύχτα με σημαίες και φωτορυθμικά.
Και όμως, αυτό προβάλλεται ως «θρησκευτική κατάνυξη». Ποια κατάνυξη; Πού είναι η ουσία; Πού είναι το μήνυμα του Ευαγγελίου; Πού είναι η πνευματικότητα; Αυτό που απομένει είναι ένα θέαμα – φτιαγμένο για φωτογραφίες, για εντυπώσεις, για «παράδοση» κενή περιεχομένου.
Η παρουσία του στρατού σε αυτές τις τελετές δεν προσθέτει κύρος – προσθέτει θόρυβο. Η στρατιωτικοποίηση της πίστης υποβαθμίζει τη σχέση του ανθρώπου με το Θείο, μετατρέποντάς την σε κρατική φιέστα. Από πότε η θρησκεία χρειάζεται την έγκριση της στολής για να έχει νομιμότητα; Από πότε η πνευματικότητα συνοδεύεται από παραγγέλματα;
Η Εκκλησία, αντί να καλλιεργεί συνείδηση και ήθος, επιλέγει τον δρόμο της εξωτερικής επίδειξης. Σαν να λέει: «Κοιτάξτε πόσο ιεροί είμαστε – ακόμα και οι φαντάροι μας κουβαλούν τα οστά μας». Πνευματικότητα δεν σημαίνει λαμπρότητα, σημαίες και τιμές. Σημαίνει σιωπή, βάθος, ταπείνωση. Και σε αυτές τις τελετές δεν υπάρχει τίποτα από αυτά.