Η φρίκη επαναλαμβάνεται. Παιδιά κακοποιημένα. Ανήλικοι που εμπιστεύτηκαν και προδόθηκαν. Και στο επίκεντρο — για ακόμη μία φορά — ένας καθηγητής, ένας «παιδαγωγός», που εκμεταλλεύτηκε τη θέση του για να βιάσει, να κακοποιήσει, να εξευτελίσει.
Και τι κάνει ο Σύλλογος Καθηγητών του σχολείου; Τίποτα.
Ούτε ανακοίνωση. Ούτε οργή. Ούτε κάλεσμα για έρευνα. Μόνο σιωπή.
Τι είδους παιδαγωγοί είναι αυτοί, που όταν ένα παιδί καταγγέλλει βιασμό από "δάσκαλο", κάνουν πως δεν το άκουσαν; Ποιον υπηρετούν; Την εκπαίδευση ή την ανοχή;
Η σιωπή αυτή δεν είναι ουδέτερη. Είναι πολιτική στάση. Είναι συγκάλυψη. Όταν ο Σύλλογος Καθηγητών κρύβεται πίσω από διαδικαστικά και «σεβασμό στη διαδικασία», ενώ τα παιδιά ζητούν βοήθεια, τότε δεν έχουμε να κάνουμε με παιδαγωγούς αλλά με συνένοχους.
Μήπως γνωρίζατε; Μήπως υποπτευθήκατε; Μήπως υπήρχαν “σχόλια” που κάνατε πως δεν ακούσατε; Γιατί δεν προστατεύσατε το παιδί; Γιατί προστατεύσατε τον συνάδελφο;
Ο καθηγητής που διαπράττει γενετήσιες πράξεις με ανήλικο, έναντι αμοιβής ή όχι, δεν είναι «παραστρατημένος», είναι βιαστής. Και ο συνάδελφος που δεν μιλάει, είναι συνεργός.
Κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να ζει με φόβο μέσα σε σχολείο. Και όμως, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν θύματα που ζουν μέσα στη ντροπή και την απομόνωση, επειδή οι καθηγητές δεν τόλμησαν να σπάσουν τη σιωπή.
Όχι, δεν είστε όλοι ίδιοι. Αλλά όσοι σιωπάτε, γίνεστε ίδιοι.